Όταν η αυλαία πέσει.

35. Εφιάλτες.

~Η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει το όνειρο. Γιατί να μην μπορεί και το όνειρο να καταστρέψει την πραγματικότητα;~

•George Moore, 1852-1933, Ιρλανδός συγγραφέας.

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.

Η πόρτα κλείνει με κρότο. Η Βάλερι κολλάει πάνω της, με την τσάντα να πέφτει από τα χέρια της όσο το σώμα της γλιστράει αργά προς τα κάτω. Παλεύει να πάρει μια ανάσα, ξανά και ξανά και ξανά, μα δεν μπορεί. Ένιωθε το οξυγόνο να φεύγει από μέσα της, με το χέρι του κολλημένο στο στόμα της.

Η φωνή του παίζει στο μυαλό της σαν κασέτα. Ψιθυρίζει. Μιλάει. Φωνάζει. Σβήνει; Ποτέ. Υπάρχει πάντα, ακόμα και στις πιο φωτεινές της μέρες. Πρέπει να σταματήσει, θέλει να σταματήσει. Ο κίτρινος φάκελος που φαίνεται ελάχιστα από την πεσμένη τσάντα της, κάνει το κλάμα της δυνατότερο. O Ταζ τη μυρίζει ασταμάτητα, γλύφοντας τα μάγουλα της. Η καρδιά της κοντεύει να σπάσει, νιώθει βρώμικη μετά από καιρό, νιώθει άδεια. Είναι άδεια. Της τα είχε πάρει όλα. Τόσο βίαια, τόσο άγρια...

Πετάει τα παπούτσια της σε μια άκρη, ενώ τρέχει να βάλει μια από τις playlist που χρησιμοποιούσε στα μαθήματα. Τυχερή μέσα στην ατυχία της, μπαίνει σύγχρονο και όχι κλασσική μουσική. Το τραγούδι ακούγεται πολύ δυνατά μέσα στο σπίτι. Τα μάτια της κλείνουν. Κουνάει το κεφάλι της αργά κυκλικά σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει, μα ξέρει πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Παίρνει μια ανάσα.

Αρχίζει να χορεύει στο ρυθμό του τραγουδιού. Μιλάει για ένα κορίτσι, ένα κορίτσι που φοβάται, που ζητάει βοήθεια, που έχει χάσει τον εαυτό της. Μιλάει για ένα κορίτσι που κατηγορεί την ίδια για όλο αυτό το βάρος που σηκώνει, που έχει ανάγκη από κάποιον να την πιάσει από αυτό το ατελείωτο κενό που βρίσκεται από κάτω της. Κάποιον, που θα τη βοηθήσει να αναπνεύσει ξανά. Η Βάλερι αγκαλιάζει τον εαυτό της σφιχτά όσο χορεύει. Αργά, προστατευτικά. Στροβιλίζεται, πετάει στην ανάγκη της να ηρεμήσει. Τα πόδια της σηκώνονται αργά, στις μύτες των ποδιών της. Παλεύει ακόμα για μια ανάσα. Με τα δάχτυλα της να υποφέρουν από το βάρος, κινείται αργά μέσα στο χώρο, με βήματα μικρά. Μετά από τόσο καιρό, νιώθει ζωντανή. Μα πονάει, πολύ. Πού; Παλεύει να σκεφτεί. Μάλλον παντού.

Η ψυχή της μοιάζει σκισμένη, κουρελιασμένη από τα δικά του χέρια. Νιώθει ακόμα, πέντε χρόνια μετά,.το άγγιγμα του πάνω της. Νιώθει βρώμικη. Φταίει εκείνη; Ήταν μόνο ένα παιδί... Άλμα. Πόσο καιρό έχει να σηκωθεί στις μύτες των ποδιών της; Πόσο καιρό έχει να νιώσει τόσο ελεύθερη; Χορεύει χωρίς σταματημό, μα πρέπει όλα να χαλάσουν. Ένα μικρό τσούξιμο στη μέση που μεγαλώνει μέσα σε δευτερόλεπτα, και τα πόδια της δεν την κρατούν πια. Τα γόνατα της την προδίδουν. Πέφτει.