Όταν η αυλαία πέσει.

30. Το να σου αρέσει ο χορός είναι ένα σίγουρο βήμα προς το να ερωτευτείς. ΙΙ

~Στις στιγμές που κυλάνε,
όλα τ' άστρα μου σβήνω!
Στην αυλαία που πέφτει,
απ' του χρόνου το ξέφτι ζητάω να πιαστώ!

Κι όσα έχω σημάδια
με όνειρα θα τα ντύνω!
Σαν παλιό ραβασάκι
σε λιωμένο σακάκι θα σ' αναζητώ!

Κι όπως κρατάει η βροχή το ρυθμό
και σαν τρελή η καρδιά μου χορεύει ταγκό!
Εγώ μέσα σε δρόμους καθρέφτες θα ψάχνω τους φταίχτες που χάνω όλα αυτά που αγαπώ...~

•Τραγούδι «Τ' απογεύματα τ' άδεια».
Ερμηνεύει η Γλυκερία.

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.

Όταν η Βάλερι ανοίξει τα βλέφαρα της κάτω από τα ζεστά της σκεπάσματα της παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσει δύο πράγματα: πρώτον, μόλις ξύπνησε και νιώθει σχεδόν ευτυχισμένη και δεύτερον, μισεί τον εαυτό της που αρνήθηκε να κοιμηθεί με τον Άλεκ. Τεντώνεται νωχελικά. Σήμερα έχει ραντεβού στο νοσοκομείο με τον Φρέντι, για να μάθει επιτέλους πότε θα μπορέσει να φορέσει πουεντ.

Σηκώνεται και σχεδόν σέρνεται μέχρι το μεγάλο παράθυρο απέναντι από το κρεβάτι, τραβάει την σκούρο γκρι κουρτίνα και το δυνατό φως της μέρας εισβάλει απότομα στο δωμάτιο. Ο ουρανός είναι γκρίζος και ελάχιστες αχτίδες φωτός κάνουν την εμφάνισή τους, μα αρκούν για να την κάνουν να κλείσει στιγμιαία τα μάτια της. Παίρνει μια βαθιά ανάσα. Χαμογελάει. Νιώθει πως η ζωή της έχει αρχίσει επιτέλους να φτιάχνει. Έχει περάσει πολλά, έχει αντέξει ακόμα περισσότερα, είναι η στιγμή η ζωή να της δώσει αυτά που της αξίζουν, αυτά που της χρωστάει.

Ο Άλεκ γεμίζει μια κούπα καφέ, τη στιγμή που το μεγάλο ρολόι του σπιτιου στο Μέιφερ δείχνει οκτώ και μισή. Η διάθεση του είναι κάτι παραπάνω από καλή και ξέρει ότι το οφείλει σε εκείνη και σε ό,τι υπάρχει μεταξύ τους. Το μυαλό του παίζει συνεχόμενα όλα όσα έζησε μαζί της την προηγούμενη μέρα και το χαμόγελο δεν λέει να ξεκολλήσει από το πρόσωπο του ούτε για ένα λεπτό. Η Βάλερι του καίει το μυαλό, αλλά δεν τον νοιάζει, το λατρεύει. Την λατρεύει.

Η εικόνα της, τη μια να αναστενάζει από κάτω του και την άλλη να χαλαρώνει στην αγκαλιά του βλέποντας ταινία, του προκαλεί τέτοια ευφορία που σχεδόν δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Πίνει μια γουλιά καφέ και πιάνει το κινητό του από τον πάγκο.