A HUSBAND'S REGRET

Chapter 14

C H A P T E R 14

lumpias ang Isang lingo, ganun paren ang nararamdaman ko. T'wing umaga ang sama ng pakiramdam ko, ayuko ng keso, at parati akong kumakain ng manggang hilaw. Mula umaga hanggang gabi. Sila Lexus ay nawiwirdohan na sa'kin pero parang normal nalang sa'kin. Nung umpisa, oo. Pero ngayon parang wala lang.

"Ano bang gusto mong cake?" Tanong ni Adrian. Oo nga pala. Nakalimutan kong sabihin na nasa bahay nga pala si Adrian. Wala si Lexus at Cassy, hindi ko alam kong sa'n nag punta. Hindi ako pinapalabas ni Lexus, kaya naisipan kong si Adrian na lang ang papuntahin ko sa bahay. Diba? Ang galing ko!!!

"Yung chocolate cake, hihi. Tas gusto ko lagyan mo nang cherry. Maraming cherry ah!?" Sagut ko.

"Baka gusto mong takpan ko na lang ng mga cherry ang cake? Tsh." 

"Alam mo, pansin ko lang ah...ang sungit sungit mo ngayon. May regla ka ba?" Tanong ko.

Pinanlakihan n'ya ako ng mata tsaka inirapan. 

"Pano ba naman? Ang dami dami mong inutos. Kaninang umaga ka pa. Pag ka tapos mo akong pakuhanin ng mangga dun sa puno ng kapit bahay n'yu, inutusan mo pa akong linisin ang bahay N'YU—Teka! Ako ren yung umakyat dun sa puno ng mangga. Dmn it! Sa Twenty-five years kong paninirahan ditu sa mundo, ngayon pa lang ako umakyat ng mga puno puno na yan. Pinag luto mo ako ng umagahan at hapunan mo, tapos ngayon nag papa bake ka ng chocolate cake na lagyan ng maraming cherry eh wala naman kayung cherry. Tsh." Aniya.

Humalakhak ako. Tawang tawa ako habang inaalala yung nangyare kanina. Yung muntikan na s'yang mahulog sa puno ng mangga kase hindi talaga s'ya marunong umakyat. Tapos hindi naka ilang ulit s'ya sa pag luluto ng Sinigang kase di n'ya makuha ang tamang timpla.

"Tapos tinatawanan mo pa ako ngayon. Great. Just great." Saad n'ya tsaka inirapan ako.

Nakangiti akong lumapit sa kanya tsaka niyakap s'ya sa likuran. Ramdam kung natigilan s'ya.

"Sorry na. Wala naman akong ibang mauutosan kase wala ditu sila manang." Day off kase ou. "Ikaw lang naman yung nandyan hihi." Wala si Mary. Nanlalalake.
Kaya ko nga, pero tinatamad ako.

"S-sige na nga! P-pero umalis ka d-dyan." Animoy mag suko n'ya.

"Bakit? Ayaw mo bang niyayakap kita?" Kunwaring may pag tatampo sa boses ko.

"N-no. Hindi ako makapag concentrate ditu. Ayuko deng umulit sa pag be bake."

Matapos ang elang oras, natapos na den si Adrian sa bini bake n'ya. At ayun nga, walang cherry. Pero okay lang. Masarap naman. Ang galing galing talaga ni Adrian mag bake, mayyyyyyy gaaadddd!!

"Ang takaw mo pero di ka tumataba." Ani Adrian habang nakatingin sa'kin na nilalantakan ang cake n'ya.

"Wala kang pakee." Masungit na sagut ko.

"Pag ka tapos mo akong gawing maid. Sinusungitan mo na ako ngayun. Gan'yan ka na ba talaga ngayon, Tathi?"

"Sorry na. Kumain ka nalang kase, wag mo na ako i judge sa katakawan ko. Tss."

Ayaw n'ya namang kumain. Kalahati na ang naubos ko. Anong magagawa ko? E sobrang sarap. 

"Kailan ka pa naging gan'yan?" Tanong n'ya.

"Alin?"

"Yang pagiging ano mo."

"Ano?"

"Yang ka anohan mo?"

"Pstangina ano nga kase?"

"May nangyare na ba sa inyu ni Lexus?" Seryoso n'yang tanong. Biglang na mula ang pisnge ko. A-anong gusto n'yang iparating?

"B-bakit? Ano bang—"

"Oo o hindi lang naman Tathi e."

"B-bakit mo natanong?"

"Curious lang ako. I think I know what's happening to you. Just answer me, please. H-hindi kita i jujudge mo ano man dyan sa kinatatakutan mo." Pamimilit n'ya.

"Ano ba sa tingin mo ang nangyayare saken?"

"Wala. J-just answer me."

Unti unti akong tumango.  kitang kita ko ang sakit sa mga mata n'ya. Nahihiya ako. Nakakahiya. Pinapaasa ko lang s'ya. Pero panong pinapaasa? Sinabi ko naman sa umpisa pa lang na ayuko. Pero na kokonsensya pa ren ako. Nasaktan ko nanaman s'ya.

"I'm sorry, Ad—"

"No! Y-you don't have to apologize. I-it's okay to me—I gues? N-normal lang naman iyun sa inyung mag asawa."

Sa puntong iyun, parang maiiyak na ako. Ang bait bait na Adrian. Sobrang swerte talaga ng magiging nobya o asawa n'ya. Napaka understanding n'ya. Hindi ko man intensyon na saktan s'ya pero nasasaktan ko pa ren s'ya. Hindi ko na kaya. Hindi ko na kayang saktan s'ya. Alam ko kase yung pakiramdam ng umaasa, ng na sasaktan kase habol ka ng habol sa taong hindi ka naman mahal.

"W-why are you crying? I told you it's okay." Tanong n'ya. Kitang kita ko ang pag tulo ng mga luha sa mga mata n'ya. Bakit naman s'ya umiiyak? Tumayo s'ya at lumapit sa'kin tsaka niyakap ako patalikod.

"I'm sorry. I'm sorry Adrian. I'm really sorry."

"Hush. It's okay, wag ka ng umiyak. I'm fine."

"Pero umiiyak ka den naman."

"Kase umiiyak ka. Masakit para sa'kin na makita kang umiiyak."

I'm really sorry. Sobra sobra na ang pananakit ko sa kanya. He doesn't deserve this. He don't deserve me.

I'm really sorry.

Nakaramdam ako ng antok bigla. Siguro dahil sa kakaiyak. Nagyayakapan ng naman kami, pero inantok na ako. Naramdaman ko na lang na binuhat ako at inihiga sa malambot na kama.

ADRIAN'S POV

Masakit. Pero kailangang tangapin. Ganito siguro pag nag mamahal. Masasaktan ka talaga. Hindi ko s'ya kayang isuko. Masakit. Sobrang sakit. Lalo na ngayong alam kung buntis s'ya. Pero may parte sa'kin na natutuwa. Hindi ko alam. Tama nga si Tathi. Baliw na ako.

Siguro dahil alam kong hindi tatangapin ni Lexus ang Anak n'ya. Kung mangyare man yun, aakoin ko ang bata. Kahit ano pa yan, basta mapasakin lang si Tathi.

Hinalikan ko s'ya sa labi. I'm sorry, pero hindi ko na talaga mapigilan. Hindi n'ya den naman malalaman kase tulog s'ya. Actually, this is not the first time. Maraming beses ko na s'yang nahalikan. Pero sa t'wing tulog. Masakit yun. T'wing tulog mo lang mahahalikan ang taong mahal mo. But it's okay.

Pag ka tapod ay bumaba na ako para linisin ang kusina nila. Wala namang ibang mag lilinis ditu. Bukas na bukas. Sasamahan ko si Tathi para mag pa check up.

Kung mangyare nga ang inaasahan ko, mas lalo ko s'yang iingatan. Hindi ko hahayaang saktan pa s'ya ni Lexus. That will never happen!

Kailan ba magigising ang mahal ko katangahan n'ya?

____

GORGEOUSJINN