OUR TRAGEDY ( Under Editing)

CHAPTER 2

Our Tragedy| 02

Audie's POV

It's been ten fvcking years, since I got into accident. Pero hindi ko sinisisi ang taong dahilan bakit nasa sitwasyon ako na ganito ngayon. I don't like having someone by my side, I love to live in my own. I keep on distance even to my parent's dahil ayokong pag dating ng araw masaktan sila sa pagkawala ko, ayos na ang ganito maaga palang sanay na silang wala ako. Ten years, ten years akong parang patay na halaman walang buhay kahit emosyon. Dahil kahit ang pagiging masaya bawal sa akin.

Kahit ang magmahal...

"Audie, are you okey?" Sammuel asking me. Siya lang ang taong hinayaan kong kasama ko sa loob ng sampung taon. Siguro kung wala si Sammuel, baka wala pang isang taon patay na ako.

"I'm okey, siguro pagod lang ako maraming plate ang ginawa ko sa studio kanina." I answered.

I have my own studio/company for architecture, isa akong Architect designer. I gave color to every building and place, but I can't give color to my own life. It's sucks being me... I want to feel happy but it's forbidden.

"I think you need to have a secretary, napapadalas ang pagsumpong niyang puso mo, you're being workaholic. Kaylan mo bibigyan ang sarili mo ng pahinga?" Sammuel said in dramatic tone.

"I don't need it, kaya ko pa naman Sammuel. Hindi pa ako baldado," I object.

"No Audie, I'll tell Elara to look for secretary."

Hindi na ako nakipagtalo pa kay Sammuel, knowing him kahit ayoko gagawin niya.

Iniwan kona siya sa sala at umakyat sa itaas, I need to recharge my heart. Ito ang rason why I can't be happy, my emotions are limited.

When I reached the charging room hinawakan ko ang lugar kung saan ako hihiga para mag-recharge, para itong isang capsule shape na higaan kung saan pwedeng ma-close. Ito ang nagbibigay buhay sa puso ko kapag paubos na ang charge nito. The accident brought me in this situation, wherein I need to use mechanical heart to survive.

Natatakot ako isang araw habang nasa trabaho ako bigla nalang hindi mag function ang puso ko, natatakot ako na may mga taong makakita sa akin sa ganoon sitwasyon, pero hindi ako takot mawala dahil nakaplano na lahat incase na mawala ako, bumili na ako ng funeral place at inayos kona ang last willing testament ko. Nakakatawa lang isipin na ang bata ko pa pero limitado na ang buhay ko.

Pagkatapos kong mag-recharge inayos kona ang sarili ko.

Naabutan kong nasa sala parin si Sammuel at prenteng naka-upo sa sofa. Sanay na ako sa isang ito dahil parehas lang naman kaming namumuhay mag-isa at piniling mag-isa. We came in different family but same status in life.

"Yo, tapos kana?"

I nodded.

I know Sammuel, kapag hindi parin yan naalis sa bahay ko dito yan matutulog kaya umakyat na ako sa kwarto to get some rest, it's been a long day for me... Long day but lifeless.

_______________

"Ano ba 'to, huhu malas ko talaga!" Bakit ganito kaka-start ko lang sa trabaho pero nasibak na ako dahil kagabi.

Nakapalumbaba ako nang biglang mag ring ang phone ko kaya agad ko naman itong sinagot kahit hindi ko kilala.

[Hello, is this Selene?] tanong ng babae sa kabilang linya.

Sino kaya 'to?

"Yes po, ano pong kailangan niyo?"

"I want you to be here at Aslanov Studio,  I'll be waiting for you, oh by the way my name is Elara so look for me." she explained before she ended the call.