ÖMÜRDEN DEVAM
Tuhaf bir yere getirdi beni. Ürkütücü bakışlarımı Çınara attıktan sonra arabadan inip inmemek için beynimle konuştum. Kararımız inmekti. Kapıyı yavaşça açtıktan sonra eğilerek Çınara :
"Hadi artık içeri girelim."
"Tamam."
Dedikten sonra etrafa şöyle bir baktım. Her taraf yemyeşil, mis kokulu güllerin süslediği şirin, küçük bahçeli bir eve gelmiştik. Bahçenin belirlenen bazı bölgeler de pembe kartlar vardı. Çınarın bana sarıldığını hissettim.
"Prenses o pembe kartları takip et içlerindeki yazıları oku denileni yap. Sen dediklerimi yap ben gelicem."
"Peki." Diyebilmiştim sadece o kıvırcığıma.
Pembe kartın olduğu yere gittim. İçinde:
"Merhaba prenses. Seninle tanıştığımız günü hatırlıyor musun? Çok saçma bir gündü. Seni ölen sevgilime benzettim. Ama aynısısın sen. O yüzden sana igli gösterdim. Ama şu an her şey çok farklı. Seninle arkadaş olmak istiyorum. Evet biliyorum onca süpriz yap arkadaş olmak istiyorum de biraz saçma ama seni tanımak istiyorum."
Ahh bu çok saçma. Benimle dalga mı geçiyor?
Neyse dediğini yapalım ama SENİ KENDİME AŞIK EDİCEM ÇINAR BEY!
Oha lan bu ses benden mi çıktı?
Neyse asıl konumuz olan ne süprizmiş bu ya.
Dediği gibi notları okudum. Arka bahçeye adım atmamla çığlık atmam bir oldu.
