KAÇAK

KARANLIK

Yanlızlığına iyi bak, sahip çık. Kaç kişinin emeği var, kim bilir?
Oğuz atay.

I Set Fire~ Ed Sheeran

M

asada oturmuş, öylesine duruyordum. Kaybettiklerim derin yaralar açmış, yemek yememe bile izin vermiyordu. Ellerimi masadan çekerek, kendime çektiğim dizlerime sardım. Savaş'ın yakıcı siyah gözlerinden kaçmak için sadece masaya oturmayı kabul etmiştim. Ne işime yaramıştı, onun gözlerinden kaçmayı başarmış, kendi toprak kokan ellerimle baş başa kalmıştım. Üstüm başım çamur ve kardan dolayı ıslanmıştı. Ne taraftan geldiğini çözemediğim serinlik tüylerimi diken diken ediyordu, acıyan kalbimin sızısını görmezden gelmeye başladığımda içeri ıslak saçlarıyla Savaş girdi. Duşa girmiş şimdi saçlarını kurutmadan bu soğukta geziyordu, aptal. Katilimin kombini her zamanki gibi değişmemişti. Siyahlar içinde soğuk havaya meydan okuyan kısa kollusu ile dev gövdesini sergiliyordu.

"Kızı öldürmüşsün" tiksinerek çıkan sesimin aksine keyifle karşımdaki sandalyeye oturdu. Mimikleri düz bir duvarı anımsatıyordu, gözleri masada duran pizzadaydı, beni görmezden geliyordu. Buruşan yüzüme birde kanımdaki sinir eklenmişti, katildi. Öfke ile masadaki bardaklardan birini yere attım, cam kırılıp tiz bir ses çıkartırken karşımda keyifle yayılmış katilimin bakışları ağır ağır beni buldu. Gözleri insanı ürkütüyordu, o depodaki genç kadar aç bakıyordu, siyahları çok netti, korkusuz bir dağ aslanı gibiydi. Gözleri sadece benim üzerimde oyalandı ardından tekrar yemeğe döndü ve pizzadan bir dilim aldı.

"Kızı öldürdün seni pislik." Bu seferki sesim kendinden emin tıslama şeklindeydi. Kaşlarım çatık hedefine bakıyordu. Tekrar umursamadan pizzasını yemeye devam etti, bu hali daha da sinir bozucuydu. Öfke ile kaynayan kanım durmadı, bu sefer önümdeki tabağı yere ittim.

"Sana diyorum!" evet bağırmıştım. Neyime güvendiğimi bilmiyordum ama bedenimi öne eğmiş tükürürcesine bağırmıştım. Katilim elindeki pizzayı ağır ağır yemeye devam etti, bakışları beni bulmuş kocaman ısırıklarla pizza yiyordu. Bakışları altında eziliyordum, o keyif ile pizza yiyor istediğini yapıyordu, peki ben ne olacaktım? Gideceğim başka bir yer yoktu ve karşımdaki bu psikopatın ne yapacağı belli değildi. Sırf konuştuğu için o kızı öldürmüştü, kendini ne sanıyordu sahip mi? O kızın suçu neydi ki çürümeye bırakmıştı. Öfke ile dişlerimi sıktım, ellerim etrafına sardığım dizlerimi sıkıyordu. Gözlerim dolu, kaşlarım çatık ona bakıyordum, yapacak başka birşeyim yoktu, gidenleri geri getiremezdim.

"Buraya gelmeden önce neredeydim biliyor musun?"

Katilimin sesi ile esen rüzgar bile yavaşlamıştı. Cümlesini ağır ağır kurmuş, bakışları ile cevap beklediğini gösteriyordu. Nerede olabilirdi ki, tahmin yürütmedim kollarımı kendime bağlayarak kendimden biraz olsun emin durmaya çalıştım.

"Neredeydin?" Sesimde merak yoktu, öylesine sorulmuş bir soru gibiydi daha çok, ama her zamanki gibi umursamadı. Sırtını sandalyeye dayadı, ellerini bacaklarının üstünde birleştirdi ve donuk suratı ile konuştu.

"İki çocuklu bir aileyi öldürmekle mesguldüm."

Kanım çekildi, akmak üzere olan gözyaşlarım yüzümü ıslatmaya başladı. Gerçek kimliğini boks ile gizliyordu, çok zekiydi. Yanan burnumu çektim, sabah burada olmama sebebi demek buydu. Ondan hemen önce o pembe elbiseli kızı öldürmüş ardından o masum iki çocuklu aileyi öldürmüştü, çocuklardan ne istedin diye avaz avaz bağırmak istesemde onun gibi donuk baktım. Kendime sardığım kollarım iki yanıma düştü, olmayan iştahım bir daha kaçtı. Yüreğime bir ağırlık oturmuştu, onu konuşturduğum için kendime kızıyordum.