💋သခင့္အနမ္း႐ိုင္း💋(C O M P L E T E D)

💋သခင့္အနမ္း႐ိုင္း💋

💋သခင့္အနမ္းရိုင္း💋
💋Episode{2}💋
"အာ့........."
ေက်ာက္ခဲအခြ်န္ေပါေျခစံုရပ္လိုက္သည္နက္တစ္ျပိဳင္နက္
နာက်င္မႈကိုခံစားလိုက္ရသည္။နာက်င္မႈကိုမမူပဲ
ထိုေက်ာက္ခဲအခြ်န္ေပါသူမေျခေထာက္သြယ္သြယ္ေလးနဲ႕
စတင္ေျပးလြားပါေတာ့သည္။
ေသြးစက္အေပါထပ္ရွိရာတက္လာျပီးျပတင္းေပါက္ကတဆင့္
ျခံထဲလွမ္းျကည့္လိုက္စဥ္ေက်ာက္ခဲအခြ်န္ေပါမရပ္မနား
ေျခေထာက္သြယ္သြယ္ေလးနဲ႕ေျပးလြားေနေသာႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္
ကိုျမင္လိုက္ရ၏။ေက်ာက္ခဲအခြ်န္ထိုးျခစ္ခြဲမႈေျကာင့္
ေျခဖဝါးေအာက္တြင္နီရဲေသာေသြးစက္မ်ားကိုသူျမင္ေတြ႕
လိုက္ရသည္။သူဂရုဏာသက္ျပီးေအာက္ထပ္ဆင္းဖို႔အလုပ္
ဦးမင္းလူ၏လုပ္ရပ္မ်ားမ်က္စိထဲျပန္ျမင္ေယာင္သျဖင့္
ေက်ာခိုင္းကာအခန္းရွိရာသို႔ဝင္သြားေလသည္။
"ဟင့္.........ဦးေသြးတကယ္ရက္စက္လြန္းတယ္။ယိမ္းစံအိမ္ကထြက္ေျပးတာအျပစ္အဲ႕ေလာက္ျကီးသြားလား။ဟင့္...
ျကာပြတ္နဲ႔အရိုက္ခံရတယ္။သံျကိဳးနဲ႕တိရစာၦန္တစ္ေကာင္လိုဆြဲေခါခံရတယ္။ဦးေသြးတကယ္ေသြးေအးလြန္း
တယ္"
ယိမ္းနာက်င္လြန္းလွေသာ္လည္းဦးေသြး၏အျပစ္ဒဏ္ကိုမလြန္
ဆန္ႏိုင္ေပ။ေျပးရလြန္းလို႔ေသြးမ်ားျမင္မေကာင္းေလာက္
ေအာင္ထြက္ေနသည္။စိတ္ထဲ ဦးေသြး သနားျကင္နာျပီး
ငါ့ကိုလာျကည့္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ဆိုေနမိေလသည္။ည
(1)နာရီသာေရာက္သြားသည္ ဦးေသြးတစ္ခ်က္မ်ွလာမျကည့္
ေပ။
"နာမည္နဲ႕လိုက္ေအာင္ယိမ္းေျခဖဝါးကေသြးစက္ေတြကိုျမင္မွ
ဦးေသြးေက်နပ္တယ္မလား။ယိမ္းနာက်င္မႈကိုျမင္ရင္
ဦးေသြးေပ်ာ္တယ္မလား.........ဦး.........ေသြး........."
ဆိုျပီးေျမျပင္ေပါဘုတ္ခနဲလဲက်ကာသတိေမ့သြားေလသည္။
မမေလးလဲက်တာျမင္ျပီးဇြဲေနာင္တစ္ေယာက္သခင္ေလးရွိရာ
အခန္းသို႔လ်င္ျမန္စြာလာခဲ႕ျပီး
"ေဒါက္...ေဒါက္...ေဒါက္........."
"ဘယ္သူလဲ.........ဇြဲေနာင္ မင္းလား"
"ကြ်န္ေတာ္ပါ သခင္ေလး။သခင္ေလးကိုေျပာစရာရွိလို႔
ပါ"
"ဝင္ခဲ႕"
"ဟုတ္ကဲ႕ သခင္ေလး"
ဇြဲေနာင္အခန္းထဲဝင္လာတာျမင္ေတာ့ေသြးစက္စီးကရက္
ျကဳတ္ထဲစီးကရက္တစ္လိတ္ယူျပီးပါးစပ္ထဲထည့္ရန္အသင့္ျပင္
လိုက္စဥ္
"မမေလးလဲက်ျပီးသတိေမ့သြားပါတယ္ သခင္ေလး"
"အဲ႔ေတာ့ ငါဘာလုပ္ရမလဲ။သူဘာသာသူေမ့လဲလို႔မက
ေသပဲေသေသငါ့အတြက္အေရးမျကီးဘူူး။မင္းျပန္ျပီး
အနားယူေတာ့ဇြဲေနာင္"
"ဒါေပမဲ႕........."
"ဒါေပမယ့္ဆိုတဲ႔စကားအေနာက္မင္းေျပာခ်င္တာငါသိတယ္
ဇြဲေနာင္။အဲ႕မိန္းမကိုဒီအတိုင္းပဲထားလိုက္။ေနထြက္
ရင္သတိရလာလိမ့္မယ္။မင္းစိတ္ပူဖို႔မလိုဘူး"
"ဟုတ္ကဲ႕သခင္ေလး။ကြ်န္ေတာ္ကိုခြင္႔ျပဳပါဦး"
"အင္း........."
ဇြဲေနာင္ထြက္သြားေတာ့ပါးစပ္ထဲရွိစီးကရက္ကိုမီးျခစ္ျဖင့္ျဖစ္
ျပီးမီးညွိလိုက္ေတာ့အခိုးအေငြ႕မ်ားစြာထြက္လာသည္။ေသြး
စက္ပါးစပ္ထဲရွိစီးကရက္ကိုယူထုတ္ျပီးျပတင္းေပါက္အနားမတ္
တပ္ရပ္လက္ပိုက္ကာလဲက်ျပီးသတိေမ႔ေနေသာ႕ႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္ကိုမ်က္ေတာင္မခတ္စိုက္ျကည့္ျပီး.........
"အဟက္ မင္းမူယာမယာမ်ားလည္းငါသနားမဲ႕ေကာင္မဟုတ္
ဘူး။မင္းသိထားရမွာမင္းကိုငါအျမဲညဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မယ္
ဆိုတာပဲ။မင္းထြက္ေျပးလည္းငါလက္ကလြတ္မွာမဟုတ္ဘူး
ႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္"
စီးကရက္ကိုေျခေထာက္နဲ႕နင္းေခ်ျပီးကုတင္ေပါတက္ လဲ
ေလ်ာင္းကာအိပ္စက္လိုက္ေတာ့သည္။ႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္
သူမကေတာ့ေက်ာက္ခဲအခြ်န္ေပါလဲက်ျပီးသတိေမ့ေန
လ်က္.........
သမီးေလးႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္ျကာပြတ္ျဖင့္အရိုက္ခံရသည္ကိုျမင္ျပီး
ေဒါပြင့္ျခည္အိပ္ယာထဲဗုန္းဗုန္းလဲက်သြားေလသည္။
"ကိုယ္လုပ္ရပ္ေတြေျကာင့္ပြင့္သမီးေလးတိရစာၦန္တစ္ေကာင္
လိုအရိုက္ခံေနရတာ အဲဒါကိုယ့္ေျကာင့္။ကိုယ္အစ
ကတည္းကလူေကာင္းျဖစ္ခဲ႕မယ္ဆိုအခူလိုေတြျဖစ္လာစရာ
အေျကာင္းမရွိဘူး။သမီးေလးလည္းအခုလိုမနာက်င္ရ
ဘူး။ပြင့္......ပြင့္ေလ...ပြင့္သမီးေလးကိုသနားလိုက္တာ
ဟင့္"
"ဟုတ္ပါတယ္ ကိုယ့္ေျကာင့္ပါပြင့္ရယ္။ကိုယ့္
ေျကာင့္သမီးေလးဟိုေကာင္လက္ထဲႏွိပ္စက္ခံေနရတာ
ကိုယ္သမီးေလးမေန႕ကကိုယ့္အေရွ႕မာျကာပြတ္နဲ႕အရိုက္ခံ
ေနရတာျမင္ျပီးအရမ္းကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီးမ်က္ရည္က်မိ
တယ္။ကိုယ့္သမီးေလးဒီေကာင္ေသြးစက္လက္ထဲက
လြတ္ေအာင္ကိုယ္တစ္ခုခုလုပ္မွရမယ္ ပြင့္"
"ဟင္.........ကိုယ္ဘာလုပ္မွာလဲ။ပြြင့္ေတာ့ပြင့္သမီးကို
ျပန္လိုခ်င္တယ္။သမီးေလးထပ္ျပီးအႏွိပ္စက္ခံရမာပြင့္
မလိုလားဘူး"
"အင္းပါ.........ကိုယ္သမီးေလးကိုမရရေအာင္ဟိုေကာင္လက္ထဲေနကယ္ထုတ္မယ္။ပြင့္သမီးေလးပြင့္အနားျပန္ေရာက္
လာေစရမယ္။ကိုယ္ကတိေပးပါတယ္ပြင့္"
ဟုဆိုျပီးဇနီးျဖစ္သူကိုေပြ႕ပိုက္ထားလိုက္ျပီးဦးမင္းလူရင္ထဲ
ေသြးစက္ဆိုတဲ႕ေကာင္ကိုအခဲမေျကျဖစ္ကာ မင္းကိုအေသ
မသတ္ခဲ႕တာငါေနာင္တရလို႔မဆံုးဘူူးေသြးစက္။မင္း
အေမကိုငါသတ္ခဲ႕သလိုမင္းလည္းငါသတ္မယ္။ဟားဟား
ဟားဟား။
"အား.........က်စ္.........က်စ္........."
နာက်င္မႈေျကာင့္ယိမ္းမ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ေတာ့ေနမင္းျကီးက
ေကာင္းကင္ထက္လံုးဝန္းစြာေတာက္ပေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္
ရသည္။ေနေရာင္ေျကာင့္ယိမ္းလက္ႏွစ္ဖက္အားျပဳျပီး
ထလိုက္ရာ............
"အား............"
ေက်ာက္ခဲအခြ်န္ေတြထိုးျခစ္ခြဲမႈေျကာင့္ေျခဖဝါးေလးေယာင္ေန
၏......ထပ္ျပီးအားျပဳလိုက္ရာ
"ဘုတ္............"
နာက်င္မႈကိုမခံႏိုင္ပဲလဲက်သြားသည္။ထိုစဥ္အနက္ေရာင္
Leatherဖိနပ္စီးျပီးလာေနတဲ႕လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ေတာ့
အကူအညီေတာင္းဖို႔လုပ္ရာ............
"ႏိုးျပီလား။ဘယ္လိုလဲညကအိပ္ရတာအဆင္ေျပရဲ႕လား
ႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္"
"မေျပဘူး ဦးေသြး။ယိမ္းလမ္းေလ်ွာက္လို႔မရဘူး"
"မင္းလမ္းေလ်ွာက္မရတာငါဘာလုပ္ရမွာလဲ။အခုထိုင္ရာ
ကအျမန္ထ။ျပီးရင္တအိမ္လံုးသန္႔ရွင္းေရးလုပ္"
"ဘာ............"
"မင္းနားကန္းေနလား ႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္။မင္းအခုမူယာမယာမ်ားတာရပ္ျပီးငါခိုင္းတဲ႕အတိုင္းလုပ္။မနက္စာမစားနဲ႕
သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျပီးရင္ငါ့အခန္းလာခဲ႕"
"ရွင္.........ရွင္မွာစာနာစိတ္မရွိဘူးလားေသြးစက္သခင္။
မနက္စာမစားပဲဘယ္လိုအလုပ္လုပ္မလဲ"
"မင္းနဲ႕မနက္စာကတန္လို႔လားႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္။ငါ့အိမ္
မွာငါ့စည္းကမ္း။ငါ့သေဘာအတိုင္းမင္းနာခံ။အဲ႔ေတာ့မင္းမနက္စာစားခြင့္မရွိဘူး။မင္းဗိုက္ဆာရင္ေရေသာက္
ေပါ့"
"ရွင္............ရွင္ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မရွိတဲ႕သူပဲ။ရွင့္မနက္စာ
မေကြ်းရင္ကြ်န္မအိမ္ကြ်န္မျပန္ျပီးစားမယ္"
"ေတာ္.........မင္းကိုဘယ္သူျပန္ခိုင္းလိုက္လို႔လဲႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္"
"ရွင္မျပန္ခိုင္းလဲကြ်န္မဘာသာကြ်န္မျပန္မယ္"
"မင္းသတၲိရွိရင္ျပန္ျကည့္လိုက္။မင္းေျခေထာက္ကိုရိုက္
ခ်ိဴးပစ္လိုက္မယ္။ငါမလုပ္ရဲ႕ဘူူးထင္ေနလားႏြဲ႕ယိမ္း
အိမ္။မင္းငါ့ေဒါသကိုမဆြနဲ႕"
"ရွင္.........ရွင္.........ေတာ္ေတာ္မိုက္ရိုင္းတဲ႕လူပဲ"
"ဇြဲေနာင္.........အဲ႔မိန္းမကိုေခါျပီးသူေနရမယ့္အခန္းလိုက္ျပ
ေပးလိုက္"
"ဟုတ္ကဲ႕ သခင္ေလး"
ဇြဲေနာင္ မမေလးကိုတြဲကူျပီးမမေလးေနရမယ့္အခန္းလိုက္
ပို႔ေပးလိုက္ျပီးသခင္ေလးဆီျပန္လာခဲ႕သည္။သခင္ေလး
အနားေရာက္ေတာ့
"ဇြဲေနာင္.........အဲ႔မိန္းမအေျခအေနဘယ္လိုရွိလဲ"
"မမေလးေျခဖဝါးေယာင္ကိုင္းျပီးေသြးထြက္ေနတာေတြ႔တယ္
သခင္ေလး"
"က်စ္......ဇြဲေနာင္......မိသားစုဆရာဝန္ဖုန္းဆက္ျပီးေခါလိုက္
အခုခ်က္ျခင္းအျမန္လာခဲ႕လို႔"
"ဟုတ္ကဲ႕သခင္ေလး"
ဇြဲေနာင္မိသားစုဆရာဝန္ဆီဖုန္းဆက္ေနတုန္းေသြးစက္
ႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္အခန္းရွိရာလာခဲ႕လိုက္သည္။
"ဟူး............ငါ့ေနရမယ့္အခန္းကညစ္ပတ္ေနလိုက္တာ။
ျကြက္သိုက္လားေတာင္ထင္ရတယ္။သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဦးမွ
အားလားလား။ေျခဖဝါးေလး.........အမေလး"
"ဟင္.........ရွင္.........ဦးေသြး"
"ဟုတ္တယ္ ငါပဲ။ဘာလုပ္ေနလဲအခန္းသန္႔ရွင္းေရး
မလုပ္ဘူးလား"
"ယိမ္းေျခဖဝါး............"
သူမေျပာလိုက္ေတာ့မွသူသတိထားမိသည္။ဟုတ္ပ
ေသြးေတြနဲ႕ေယာင္ကိုင္းေနတာပဲ။အက်ၤ ီကိုျကည့္လိုက္
ေတာ့လက္ေမာင္းေနရာကစုတ္ျပဲေနလ်က္။ညကသူ
လက္လြန္သြားတာအရိႈးအရာကိုထင္းသြားတာပဲ။
"အာ့ဒဏ္ရာကေသေလာက္တဲ႕အရာမဟုတ္ဘူး။အခု
သန္႔ရွင္းေရးလုပ္။မျပီးရင္ငါ့အေျကာင္းမင္းသိေစရမယ္
ႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္"
ေျပာျပီးသူမအခန္းထဲမွထြက္သြားေလသည္။က်န္ခဲ႔တဲ႕
သူမကေတာ့သူ႔အေျပာမွာတင္ဝမ္းနည္းသြားရသည္။
ဒီေလာက္နာက်င္ေနတာေသေလာက္တဲ႕ဒဏ္ရာမဟုတ္ဘူးတဲ႕
လား။ဟုတ္မွာပါ ဦးေသြးကျကင္နာတဲ႕သူမွမဟုတ္
တာ။ဦးေသြးေျပာသလိုပဲယိမ္းဒဏ္ရာကေသေလာက္တဲ႕
အရာမွမဟုတ္တာ။
"မင္းဘာလုပ္ေနလဲ ႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္။ငါခိုင္းတာမလုပ္ေသး
ဘူးလား"
ဦးေသြးအသံေျကာင့္ယိမ္းအသိဝင္လာျပီး......မျဖစ္ဘူး။ငါ့အခုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္မယ္။မဟုတ္ရင္မနက္စာတင္မဟုတ္ဘူးေန႔လည္စာပါမစားရပဲေနရလိမ့္မယ္။ေသြးထြက္ျပီး
ေယာင္ကိုင္းေနသည့္ေျခဖဝါးကိုအဝတ္စနဲ႕ခ်ည္ျပီးေအာက္
ထပ္သို႔ဆင္းလာခဲ႕သည္။
"ဆရာဝန္ေရာက္လာပါျပီ သခင္ေလး"
ႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာတာျမင္ေတာ့ေသြးစက္
မ်က္ႏွာ၌အျပံဳးတစ္ခုျဖစ္ေပါလာျပီး...
"ျပန္လြတ္လိုက္.........ဇြဲေနာင္"
"ဗ်ာ.........သခင္ေလးပဲဖုန္း"
"ငါေျပာတာမျကားဘူးလား"
"ျကား...ျကားပါတယ္......သခင္ေလး""
ဇြဲေနာင္ သခင္ေလးအမိန္႔အတိုင္းဆရာဝန္ကိုျပန္ပို႔ဖို႕ေျခလွမ္း
ျပင္လိုက္စဥ္............
"ခနေနပါဦး"
ႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္စကားေျကာင့္ေသြးစက္မ်က္ႏွာတင္းမားသြားျပီး
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ မင္းက"
ထိုစဥ္ မိသားစုဆရာဝန္က သူမအနားေရာက္လာျပီးညင္သာ
စြာျဖင့္...
"သမီးဘာေျပာမလို႔လဲ။Drကိုေျပာေလ"
"သမီးဒဏ္ရာျပခ်င္လို႔ပါ Dr"
"ရတယ္ေလ သမီး။လာ ဒီမွာခနထိုင္"
"ဟုတ္ကဲ႕Dr"
Drေျပာတဲ႕ေနရာမွာယိမ္းဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ယိမ္းထိုင္
တဲ႕အနားDrေရာက္လာေတာ့
"သမီးျပမယ့္ဒဏ္ရာ ဘယ္မွာလဲ"
"ေျခဖဝါးမွာပါ Dr။ျပီးေတာ့လက္ေမာင္းမွာေရာ"
"ဟင္.........ေျခဖဝါးကေယာင္ကိုင္းေနတာပဲ။ေဆးထည့္
ထားလားသမီး"
Drအေမးယိမ္းေျဖဖို႔လုပ္စဥ္............
"မထည့္ထားဘူး Dr"
"ဟာ......မျဖစ္ဘူးေလ။ဘာလို႔ေဆးမထည့္လဲ။ေတာ္
ျကာအနာပိုးဝင္သြားလိမ့္မယ္။ဒဏ္ရာကေယာင္ကိုင္းတာ
တင္မဟုတ္ဘူး။ေက်ာက္ခဲနဲ႕ထိုးျခစ္ခြဲထားတာဟိုမွာ
ေက်ာက္ခဲအစေတြ႔တယ္မလား"
"ဟုတ္ ေတြ႔တယ္Dr"
"ကဲ...သမီးလဲေလ်ာင္းလိုက္။Drဒဏ္ရာကိုအရင္သန္႕စင္ျပီးမွ
ေဆးထည့္မယ္။လက္ေမာင္းဒဏ္ရာကေဆးလူးရင္
ေပ်ာက္သြားမွာပါ။အေရးျကီးတာေျခဖဝါးကဒဏ္ရာပဲ"
"ဟုတ္ကဲ႕Dr။ဇြဲေနာင္ မင္းDrလိုအပ္တာေတြလုပ္ေပးလိုက္။ငါျခံထဲမွာရွိမယ္"
"ဟုတ္ကဲ႕...သခင္ေလး"
ဇြဲေနာင္ကိုေျပာျပီးျခံထဲဆင္းလာခဲ႕သည္။အဲ႔မိန္းမအနား
ျကာျကာေနရင္ဦးမင္းလူမ်က္ႏွာျမင္ေယာင္ျပီးေဒါသထြက္
ျပီးတစ္ခုခုလုပ္လိုက္မွာစိုးရတယ္။ျခံထဲလမ္းေလ်ွာက္
ရင္းအေမကိုသတိရလာသျဖင့္အတိတ္ကာလတစ္ခုဆီျပန္
ေရာက္သြားသည္။
"အေမေရ.........အေမ........."
ေသြးစက္ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေအာင္သျဖင့္အေမကိုေျပာရန္
စံအိမ္ထဲဝင္လာစဥ္............
"ဟင့္အင္း.........ျမေလးကိုမလုပ္ပါနဲ႕။ျမေလးေတာင္းပန္
ပါတယ္။ဟင့္.........ျမေလး ျမေလး"
အေမကိုအႏိုင္က်င့္ရန္ျပင္ေနသည့္လူ့ျကီးတစ္ေယာက္ကို
ျမင္လိုက္ေတာ့ေဒါသထြက္ကာအေမ့အနားအေျပးသြား
လိုက္ျပီး............
"အေမ.........ေဟ့လူ က်ဳပ္အေမလြတ္လိုက္စမ္း။
က်ဳပ္ေျပာတာမျကားဘူးလား"
"သား.........အေမဆီမလာနဲ႕ ရဲစခန္းအျမန္သြား။
အေမေျပာတာျကားလားသား"
ဦးမင္းလူ သူ႔ကိစၥကိုဝင္ေႏွာင့္ယွက္သည့္ေကာင္ေလးကို
အားနဲ႕ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္ေလသည္။
"အာ့........."
ဟိုလူျကီးအားနဲ႕ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္တာေျကာင့္တိုင္နဲ႕နဖူး
ေဆာင့္မိသြားျပီးေသြးစတစ္ခ်ိဳ႕ထြက္လာသည္။နဖူးမွာက်
ေနတဲ႕ေသြးစတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလက္နဲ႕သုတ္ပစ္လိုက္ျပီး
"ဟုတ္......အေမ။သားျကားပါတယ္။သားအခု
ရဲစခန္းသြားလိုက္မယ္။အေမမငုိနဲ႕ေနာ္"
ေသြးစက္ေတြးေနရင္းရုတ္တရက္ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲ
ျမည္လာတဲ႕ဖုန္းေျကာင့္အေတြးကိုရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ျပီး...
"ဟယ္လို............က်ဳပ္ေသြးစက္သခင္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ႕ ကိုေသြးစက္သခင္။ကြ်န္ေတာ္ဒုရဲမွဴးသီဟမင္း
ပါ"
"ဒုရဲမွဴးသီဟမင္းက်ဳပ္ဆီဖုန္းဆက္တာဘာအေျကာင္း
ေျကာင့္မ်ားလဲ"
"ဟုတ္ကဲ႔.........ကိုေသြးစက္သခင္ႏြဲ႕ယိမ္းအိမ္ကိုျပန္ေပးဆြဲမႈနဲ႕တိုင္ခ်က္ဖြင့္ထာားလို႔ပါ။စခန္းကိုခနလာခဲ႕ေပးပါ"
"တိုင္ခ်က္ဘယ္သူဖြင့္တာလဲ သိလို႔ရမလားဗ်"
"ဦးမင္းလူတိုင္ျကားထားတာပါ"
"ေျသာ္.........ဟုတ္ကဲ႕။က်ဳပ္လာခဲ႕ပါ့မယ္ဗ်"
ေျပာျပီးဖုန္းခ်ပစ္လိုက္ေလသည္။အဟက္ ျပန္ေပး
ဆြဲမႈလား။ခင္မ်ားကခင္မ်ားသမီးျပန္လိုခ်င္တာနဲ႕တိုင္ခ်က္
ဖြင့္တယ္ေပါ့။ဟားဟား......ဟားဟား......။က်ဳပ္လိုေကာင္
ကဂရုစိုက္မယ္မ်ားထင္ေနလား။ခင္မ်ားဘယ္လိုပဲလုပ္
လုပ္ခင္မ်ားသမီးကိုျပန္မရေစရဘူး။