The Happy Prince ✅

Chapter 6.Invitation

"M-masakit pa ba?"

Titig ko sa kamay niya. Hindi man lang niya nilagyan ng bandage ito at halata ang sugat na natamo niya.

"It's nothing," igting ng panga niya.

Umiiwas sa titig ko at mabilis na inayos ang mga gamit niya rito.

Pinagmasdan ko siya nang tahimik hanggang sa matapos na siya. Ang painting niya ang inuna niyang niligpit at inilagay ito sa loob ng mini golf cart club na sasakyan niya.

Kung ako ay naglakad papunta rito ay iba siya, dahil gamit niya ang mini golf club cart.

"N-naglakad-lakad ako. I have eaten a lot, that's why." I said, looking at him, but he did not even bother to look back at me.

Snob nga naman siya. Tipid magsalita at gustong hulaan ko lang ang nasa utak niya.

"Nanay Austria cooks a lot. Ang sarap niya pa lang magluto ano?" ngiti ko. Tumayo na ako dahil niligpit na niya ang lahat dito. Wala yata siyang plano na makipag-kwentuhan sa akin ngayon.

"D-don't worry about me. I can manage myself. You go ahead," I stutter and swallow hard.

Wala ng natira at ako na lang din na nakatayo sa gilid ng puno. He looks at me, but it seems like he doesn't care at all if I walk alone going back to his place.

"Okay. . ."

Pumwesto na siya at pinaandar ito. Tulala lang din akong nakatitig sa kanya habang papaalis siya rito.

Heck, did and he just left me? What's the big deal if he will offer a ride? Eh, pareho lang naman kami ng patutunguhan? Hindi naman siguro ako mabigat ano? At may isang upuan pa naman. Pero kasi nilagay niya ang basket at fishing gear ay wala na nga naman akong mauupuan.

Snob nga naman siya. Boss ko nga naman ano? Ugh, I hate men like him!

Imbes na bumalik ay hindi muna ako kumibo at tinitigan lang din ang lahat dito.

Tumingala ako. Malaki at matatayog ang sanga ng punong ito. Maganda ang puwesto sa bahaging ito kapag gusto mong magpinta o mangisda, gaya ng ginawa niya kanina.

But what bothers me now is the painting that Alessandro painted.

Aminin ko, hindi ko iyon nakita nang buo dahil mabilis din niyang tinakpan. Pero nakita ko ang kakaibang pintura niya.

It was like a person whose image was messy with blood all over their face. And if you think of it, it was like art and a picture of someone who died brutally.

Hindi ko naaninag nang maayos ito kanina kung babae ba iyon o lalaki ba? Pero ang weird lang din dahil sadyang nakangiti ang labi nito.

Kinilabutan ko nang maalala painting na iyon. at mabilis ko itong inalis sa isip ko at napatingin na ako sa tubig ilog.

Anong klaseng isda ba ang meron dito? E, mukhang matinik ang isang iyon, ang isdang nahuli ni Alessandro.

"Sylvi."

I pause, and I turn around behind me as he calls my name. . . si Alessandro.

Akala ko ba umalis na siya? Bumalik pa? Eh, hindi ko yata narinig ang sasakyan niya.

"I can't left you here on your own. So, let's go." Sabay hawak niya sa palapulsuhan ko at hinila na ako sa pwesto.

And just like a child that couldn't say anything to its master, I walked with him.

----

"I will not repeat myself, Sylvi. So, take note of what I'm about to say," si Tiyo Estefan sa harapan ko.