Sevmek güzelmiş ❤

İlk görüş -1-

Yine rahatsizlanıp hastaneye kaldırılmışdım, herzaman ayni şeyler, suratı asık olan büssürü insan, mesleğinden memnun olmayan yüzlerce hemşire. Ama o gün başkaydı, ilk defa o gün Rabbime teşekkür etdim bana bu hastaliğı verdiği için. Ben aslında çok sert ve mutsuz bir Adamdım. Çocukluğumdan beri bu hastalıkla uğraşıyordum. Gün geçtikçe hayatdan kopuyordum. Ama o gün ilk defa güldüm. Ve ilk defa o gün anladımki, bu dünyadan kolayca gidemeyeceğimi.
Ben acilde uzanırken çok güzel bir hanim gördüm. Sanki bana iyimisiniz diyordu, gözleriyle. Biran heycanlandim hiç böyle olmamışdım, ellerim terlemeye başlamıştı. O heycanla, sonradan çok utanacağım bir cümle kurdum.

- "Benimlimle evlenirmisin?" diye bağırdım.

Neden bunu yaptımı bilmiyordum, ama okadar güzeldiki kendime sahip çıkamadım. Güldü, hiç kızmadı sadece güldü. Cevap almaktan korkuyordum, içimden bir ses bana kızıyordu. Böyle birşey söylenir mi diyordu, daha tanışmıyorduk bile. Dediğim gibi sadece güldü cevap vermedi. Bari hayır deseydi diyordum içimden böyle susunca umutlanıyordum. Az bir zaman sonra, Doktorum geldi nasılsın diye sordu, cevap vermedim, veremedim gözlerim halen o güzel kızdaydı. Birdaha sordu Doktor bana, nasılım diye yine cevap veremedim sadece gülümsedim. Doktor "İğneleri hazırla kızım!", değince kendime geldim.

- "İyiyim iyiyim! Süperim bırakın gidim" dedim.

Kalkıp hemşirenin arkasından gidecekdim. Ama çok heycanlıydım, ayağa bile kalkamadım. Sanki biri beni tutuyordu hareket edemiyordum. Birden çok sıcak olmaya başladı, aynaya bakınca nasıl kızardığmı gördüm. Gözlerimin önüne, bir sürü bebek resimleri geldi sanki bana baba diyorlardı. Neden böyle olduğunu anlayamadım, ama çok güzel bir hiss di. Bu hiss hiç bitmesin istedim. O sırda Doktorumun telefonu çaldı, ve acile çağrıldı. Koşarak uzaklaşdılar benden, öylece baka kaldım. Benim tedavim bitmişdi ama ben eve gitmeye daha hazır değildim. Konuşmak istiyordum hemşiremle, birdaha beni tedavi etmesini istiyordum. Yavaşça kalktım, kapıya yöneldim. Kapıda bir hemşire daha vardı.

-"Pardon bakarmısınız, deminki hemşire bana birkaç ilaç yazacaktı. Unuttu herhalde.", diye konuşma başlattım kapıda duran hemşire ile.
-"Çok özür dileriz, aslında Damla okadar dalgın değildir. Ben hemen size yardımcı olacağım.", diye cevap verdi oda.

İlaçlar aslında hiç umrumda değil di, niyetim ismini ögrenmekti, ve ögrendim. O güzeller güzeli kızın adı Damla imiş. Kendisi kadar ismide çok hoş, ve zarifdi.