Korte verhalen

Genrewissel

Prompt: Maak een genrewissel voor het boek 'Komt een vrouw bij de dokter'
---

Het kloppen op de deur geeft Ava weer hoop. De leegte voelde zwaar aan. Ze kijkt vol verlangen naar de deuropening van haar gedeelde ziekenhuiskamer. Geen zwarte krullen. Niet Dwi. Teleurstelling.

"Ik kan ook weer weggaan, hoor." Aroha's ogen glinsteren vol ondeugd en haar glimlach belooft niet veel goeds.

"Nee, sorry, ik ben heel blij. Kijk!" Ava glimlacht voluit en spreid haar armen uitnodigend uit voor een knuffel.

"Alleen omdat je mijn bestie bent, dan." Haar ogen rollend schudt ze haar hoofd en accepteert ze de knuffel.

Ava geniet van het contact. Wanneer was de laatste keer dat ze de warmte van een ander voelde?

"Dus je hebt eindelijk de oplossing voor afvallen gevonden?" vraagt Aroha, terwijl ze op het voeteneinde van het ziekenhuisbed gaat zitten.

"Haha," het sarcasme druipt ervan af, "ik heb nog nooit iemand gesproken die amputatie als manier van afvallen ziet."

"Potato, potato."

"Maar ja, het is wat het is, volgens de dokter is dit nu nog mijn enige optie."

"Weet Dwi het al?"

"... Die is al een poosje niet─"

"Maar die was hier toch altijd?!" Geschokt beschrijft niet hoe Aroha eruit ziet.

"Tegenwoordig heeft die het te druk met het begeleiden van een nieuweling, dus wie weet wanneer ik hen weer zie." Zelf geloofde Ava een week geleden nog licht dat Dwi weer langs zou komen, maar toen ze een paar weken ook geen mail meer had gekregen van haar vermeende partner-in-crime, wist ze dat het geen zin meer had.

"Weet je nog op de middelbare?"

"Nee."

"Maar ik kan je helpen."

"Nee."

"Ik ben tegenwoordig opgeleid hiervoor! Dwi zal niets doorhebben."

"Dat maakt het niet beter."

"Alsjeblieft," smeekt Aroha, "je weet dat je het wil."

"Alsjeblieft. Niet." Ava is vastberaden om niet mee te gaan in één van Aroha's ondeugende plannen.

"Zal ik je dan alvast zeggen wat ik laatst zag?"

"Ik heb zeker geen keus." Ze zucht.

"Tuurlijk wel, maar niet vandaag," triomfantelijk glimlachte ze Ava toe. Iets zachter begint ze weer, "ik zag Dwi, onze beste vriend, gezellig met een ander jullie casus pitchen toen ik langs een vergaderruimte liep." Verontwaardigd kijkt Ava recht naar Aroha. "Precies!"

"Wat deed je überhaupt op ons kantoor?"

"Doet er niet toe. Ik geef je alleen de hete thee over Dwi." Ava had al het vermoeden dat Dwi haar zieke, zwakke zelf zat was. Zeker na een paar weken zonder contact. Een nieuwe partner was niet per se een verrassing. Dat maakte de pijn en verdriet echter niet minder, maar tijd had ze er niet voor. "... Kan je wat voor me uitzoeken over die nieuwe partner van Dwi?"

Een brede grijns verschijnt op het gezicht van Aroha. "Attagirl, ik wist dat ik nodig was. Je zult het niet berouwen!" Aroha geeft Ava een afscheidsknuffel en vertrekt richting de deur.

"Wie gebruikt er nu nog het woord 'berouwen'." Ava kan weer lachen.

"Helden zoals ik." Met een knipoog is ze weg.

Een week later zitten Aroha en Ava in de bezoekersruimte van de oncologieafdeling. Te veel overlast, hadden Ava's kamergenoten geklaagd. Door de week hadden Aroha en Ava vaak gebeld, geappt, gemaild, en op iedere andere sociale media kanaal contact gehouden. Over het projectje wat hen bezig hield, maar ook over de voortgang van Ava's ziekenhuisbehandeling. Aan het einde van de week zal de operatie plaatsvinden.

Aroha vertelt in de bezoekersruimte op gedempte toon wat zij gevonden heeft.

"Je weet toch dat ik nu bezig ben met digitaal forensisch?"

"Ja, als stagiaire nog."

"Ik heb dus even mijn nieuwe skills toegepast, heb wat opgezocht, zonder wetten te overtreden, en kwam er toen achter dat ene Bas bezig was met een document waarop jouw naam stond. En jouw naam staat enkel op één actieve casus, toch?"

"Als het goed is wel, maar het zou toch ook kunnen dat hij gewoon oude casussen aan het doornemen was? De naam komt me niet bekend voor, dus Bas zal wel nieuw zijn. Hij zou het wel nodig hebben om te kijken naar onze huisstijl."

"Nee, ik weet zeker dat Bas bezig was in jullie huidige casus."

"En dus is Dwi zogenaamd al weken lang bezig met het afmaken van ons casus?" Ava wilt het nog niet helemaal geloven en ergens wilt ze terug naar vijf minuten geleden, toen ze nog van niets wist, maar beseft zich dat niets doen geen zin heeft. Ze wil het verhaal van Dwi aanhoren, van hen horen dat die niet meer samen wil werken.

"Precies. Dwi werkt samen met die ene Bas en heeft jouw werk stuk voor stuk gekopieerd. Voor zover ik kon inzien dan."

"En hoe wist je ook al weer dat Bas nieuw was?"

"Ik beroep me op mijn beroepsgeheim."

"Het is je beroep nog niet, kind."

"Zou het wel kunnen zijn binnenkort."

"Echt. Wat moet ik met je."

"Je bedoelt 'wat zou je zonder mij moeten'. Zonder mij was jij nog blind over deze situatie."

"Je bent een held."

"I know."

Die volgende week verlaat Ava het ziekenhuis een paar kilo's lichter op een rolstoel met een nieuwe missie.