𝕻𝖔𝖈𝖟ą𝖙𝖊𝖐 𝖓𝖔𝖜𝖊𝖌𝖔 ż𝖞𝖈𝖎𝖆

Początki

Alexander jadł spokojnie jedną z przygotowanych przez Gabriela kanapek, siedział spokojnie na blacie kuchennym wymachując nogami w rytm granej przez niego w jego głowie muzyki. W pewnym momencie do kuchni wpadł jeden z synów króla, fuji trzymając w ręku jeden ze sztyletów. Mały Alexander odrazu podskoczył i spojrzał na chłopaka którego imienia nawet nie znał. Zaraz po fujim do pomieszczenia wparowala córka króla, eliza. Była zdenerwowana, a może to nawet złe określenie bo można powiedzieć że była niemal wściekła.
- dawaj to! Nie jest Twoje - krzyknęła na brata po czym podeszła do niego próbując wyrwać z dloni swój sztylet który chowała przed ojcem a którego fuji ostatnio znalazł przy przeszukiwaniu komnaty siostry. Była zła że raczył wkroczyć do jej osobistej przestrzeni w której miała swoje rzeczy, ona nie wchodziła mu do pokoju aby szukać o nim tajemnych informacji. Fuji zawsze o wszystkim musiał wiedzieć, wiedział nawet że eliza często wymyka się z domu aby trochę poćwiczyć. Zawsze tłumaczyła się ojcu w sposób że poprostu idzie się przejechać na swoim koniu a ten jej wierzył. Jednak brat dziewczyny miał trochę oleju w głowie i chonoru i postanowił że nie powie ojcu o wyprawach jego córeczki.
- pierw zanim ci to oddam musisz mnie złapać - mówiąc to zaczął uciekać od siostry pomiędzy szafkami. Alex przypatrywał się gonitwie i śmiał się co chwilę pod nosem. Gabriel który nadal stał w pomieszczeniu przyglądał się nastolatkom krecac głową również podsmiewujac się pod nosem. Najstarszy w tym pomieszczeniu mężczyzna Pamiętał jeszcze jak te dzieci miały po pięć lat i kłóciły się o zabawkowy drewniany mieczyk. Eliza zawsze zabierała mieczyk jedym z chłopców i uciekała z nim puki któryś z chłopców nie wymyślił sposobu z urywaniem głów lalek, co było skuteczne. Teraz rolę się odwróciły i to fuji zabrał sztylet Elizie która goniła go po kuchni. Wreszcie po chwili gabriel gwizdajac postawił nogę nastolatkowi a ten runał na ziemię wypuszczając Broń z dloni, nastolatka już po chwili przechwyciła sztylet i obrażona na brata wyszła z pomieszczenia niemo przed tym dziękując Gabrielowi za pomoc. Chłopak podniósł się i pojrzal po pomieszczeniu zauważając Alexandra.
- kim on jest? - zwrócił się do Gabriela i uniosł delikatnie jedną brew próbujac pokazać swoje zainteresowanie chłopcem siedzącym na blacie. Nie widzial go w królestwie jeszcze nigdy, co prawda ojciec coś mówił o dziecku znalezionym w lesie ale fuji wtedy go nie słuchał. Był myślami gdzieś daleko. W pewnym momencie w głowie rozjaśniło mu się nieco ale nadal czekał na odpowiedź od starszego.
- to Alexander, uprzedzę twoje pytanie tak, to ten chłopiec znaleziony w lesie - książę spojrzał na chłopca i podszedl do niego oglądając go uważnie. Nie wiedział z kąd się wziął ale wydawał się ciekawy. Był za spokojny na normalne dziecko. Takie dzieci jak on zazwyczaj emanowały pozytywną energią a u niego nie wyczuł tego na ani moment, co prawda śmiał się z tego co odwalał z siostrą ale ten śmiech pod nosem, był jakiś pusty, bez wyrazu. Wydawało mu się to dziwne ale aby stworzyć pozory postanowił ze przywita się z chłopcem. Uśmiechnął się i wyciągnął w jego stronę rękę na co chłopak zareagował cofnięciem się. Bał się było to widać, alex niepewnie złapał rękę księcia po czym lekko nią potrząsnął przyglądając mu się zaciekawiony.
- jestem fuji, miło mi Cię poznać - przectawił się I wysilił na jeszcze szczerszy uśmiech by zachęcić młodszego do mówienia, udało mu się to bo już po chwili młodszy chłopiec przestawił się mu imieniem i nazwiskiem. Po spróbowaniu krótko z nim porozmawiać co po części mu się udało pożegnał się kłaniając delikatnie bo tak kazała mu etyka zostawiając Gabriela i Alexandra samych w kuchni.

Alexander popatrzył z zaciekawieniem na wychodzącą osobę po czym przeniósł wzrok na Gabriela. Przez chwilę miał wątpliwości ale po chwili wziął wydech oraz wzdech na uspokojenie.
- kim jest fuji oraz dziewczyna? - Spytał chłopiec na jednym wdechu bedac nie skrycie zaciekawionym co to za osoby. Pewnie będzie musiał poznać tu wielu ludzi a pierw spotkał ich więc postanowił się nimi zainteresować i nieco o nich podpytać. Gabriel uśmiechnął się delikatnie co spotkało się z dziwną miną Alexa. Był z niego taki dumny a jego serce aż waliło delikatnie że szczęścia jakie odczuwał. Chłopczyk powiedział wreszczie cokolwiek oprócz swojego imienia i nazwiska co było dużym powodem do dumy. Do tego jeszcze gabriel zobaczył pierwszy raz w nim inną emocje niż przerażenie czy strach, chłopiec był zaciekawiony. Pierwszy raz odczuwał chyba co innego niż te negatywne emocje.
- to są dzieci króla Józefa, byłeś w jego gabinecie, a ta dziewczynka to eliza - mówił to uśmiechem od ucha do ucha. Alexan Spytał czy może gabriel opowie mu jeszcze coś o pamiętnej dwójce kłócącej się i biegającej w kuchni. Był zaciekawiony co jeszcze gabriel zdoła mu o nich powiedzieć. Gdy dalej jadł Gabriel zaczął opowiadać mu a młodszy chłopiec wsłuchiwał się w jego opowieść - a więc jeszcze dominik którego zapewne poznasz. Eliza jest najstarsza o kilka godzin potem wcześniej wspomniany dominik a na końcu fuji który jako jedyny nie odziczył po rodzicach bycia elfem, jest człowiekiem, ale był przez całe życie z nami elfami dlatego też zachowuje się jak my aby się wpasować. Pomimo swojego poważnego usposobienia jest miły i zabawny. Każdy z nich ma po 17 lat gdyż są trojaczkami, różnią się tylko godziną urodzenia. Ostatni z nich fuji był urodzony minute przed północą, parę minut więcej i byłby jako trojak z innego dnia. - gabriel opowiadał dalej o trojaczkach króla opowiadając młodszemu wszystkie najważniejsze informację. Gdy już skończył Spytał Aleksandra czy skończył jeść, jeszce mieli sporo do załatwienia aby tak siedzieć w kuchni i urządać pogawędki.. Miał w planach pójść z nim na zakupy gdyż musiał urzadzic mu małą wyprawkę czyli ciuchy, może kilka zabawek bo w końcu to dziecko. Jak podrośnie to może zacznie go trenować ale przewidywał to na późniejsze lata życia małego. Chłopiec przytaknął starszemu czekając na to aż ten zciagnie go z blatu aby ten mógł za nim iść. Gabriel. Jednak wziął go na ręce ruszajac w stronę wyjścia z królestwa kierując się w Stronę miasteczka. Gdy tylko dotarli do miejsca chłopiec przyglądał mu się zaciekawiony, był niemal zapatrzony w wszystkie budynki i różne zdobienia na niektórych sklepach.
- ładnie tu - szepnął delikatnie uśmiechnięty patrząc w tym momencie na jeden z ozdobnie wykończonych budynków potem jednak odwrócił wzrok na inny budynek, prawie wszystkie były dla niego piękne I ciekawe. Gabriel doskonale go zrozumiał bo też kiedyś zachwycał się miasteczkiem za młodu. Pozatym to ten Wiek gdzie każdy młodszy zaczyna ciekawic się wsyztskim co piękne czy niezrozumiale dla niego.
- racja Alexander, te miasteczko jest piękne - rzekł do chłopca Gabriel uśmiechając się zadowolony że chłopiec tak zaczął postrzegać wszystko. Pewnie zaniedługo gdy pomieszka tu więcej będzie znał to miasteczko na pamięć