Kafayı yememe ramak kaldı artık. Her şey üst üste geliyor, ne yapacağımı bilemiyorum. Herkes benden uzaklaşıyor, herkes beni yavaş yavaş siliyor... İstediğim buydu, evet istediğim buydu öyleyse neden canım yanıyor? Bensiz de mutlu olabilmelerini dilemişken, mutlu oldukları için neden canım yanıyor? Yerimi bu kadar çabuk doldurabilmeleri mi ağır geldi? Bu kadar önemsiz biri olduğumu fark etmem mi ağır geldi?
Bilmiyorum, hiç bir sik bilmiyorum. Tek bildiğim öleceğim ve kimsenin bu konu hakkında bir şey yapmadığı. Cidden otuz yaşındayım henüz, askere gidecektim daha, diğerlerine askerlik anılarımı anlatacaktım. Neden, neden şimdi, neden bir kaç yıl sonra değil, neden ben, neden biz?
HErkesin uzaklaşmasını anlarım, aslında anlamam hayır ama tamam kabul ediyorum. Son zamanlarda onlar için ne kadar can sıkıcı olduğumu hayal bile edemiyorum. Düşünsene senden bir kaç yaş büyük biri, sana yardımcı olmak yerine sürekli sızlanıyor, uyuşuk uyuşuk dolanıyor etrafta. Hastaneye git diyorsun ama gitmiyor da.
O kadar iğrenç hissediyorum ki. Kendimden o kadar iğreniyorum ki empati kurdukça. Evet ölümcül bir hastalığım olabilir ama onlar bunu bilmiyor. Ben evimizde alkolün verdiği uyuşukluğa sığınırken, Jungkook'la gülüşen Taehyung bilmiyor. Ne kadar acı çektiğimi, ne kadar yalnız hissettiğimi kimse bilmiyor.
Ama bunu ben seçtim, öleceğim güne kadar kimse bilmeyecek.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
violet | taejin
Fiksi PenggemarKim Seokjin intihar ettikten sonra nehrin kenarına vuran günlüğü buldular cesediyle beraber. Günlük de bulanmıştı kana tıpkı güzel beden gibi. Diğerlerinin çığlığı ve haykırışları arasında açtılar günlüğü, okudular içini. Oysaki insanın özeli okunma...
