Οράματα Καταστροφής

Part 18

"Μου κάνεις πλάκα;",ψιθυρίζει ο Κόουλ νευριασμένος με την τροπή των γεγονότων.
"Όχι.",φωνάζω εγώ αγανακτισμένη.
"Αυτό...αυτό δεν μπορεί να είναι σωστό.".Η Γουίλα ακουμπάει το χέρι της στον ώμο μου και ξαφνικά αισθάνομαι πως πνίγομαι.Ο Νέιθαν είναι ο πιο ήρεμος από όλους όμως και κάνει ένα βήμα μπροστά για να μιλήσει.
"Γιατί από όλη την λίστα επέλεξε τον Κύριο Φορρεστερ;",ρωτάει και τα μάτια του παππού μου σκοτεινιάζουν.Κοιτάζει εκνευρισμένος τον Νέιθαν και πριν καταλάβουμε τι γίνεται τον αρπάζει από τον γιακά.
"Γι αυτό ευθύνεσαι εσύ!",του φωνάζει και ο,Κόουλ,δοκιμάζει να τους χωρίσει αλλά ο παππούς μου τον σπρώχνει με δύναμη μακρυά και σωριάζεται στο πάτωμα.Στο πρόσωπο του Νέιθαν είναι ζωγραφισμένος ο φόβος και το ξάφνιασμα του.
"Τι λες γέρο;",τον ρωτάει και αυτός τον σηκώνει πιο ψηλά.
"Σου είπα πως έπρεπε να τον βρούμε και εσύ επέμενε να γυρίσουμε πίσω για την Αστριντ!",φωνάζει και νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται τόσο για την αντίδραση του παπού μου αλλά και για την κίνηση του Νέιθαν.
"Σου είχα πει πως οι δικοί μου τα είχαν όλα υποέλεγχο μικρέ!",του τσιρίζει και πριν προλάβει να πει κάτι άλλο η γροθιά του Νέιθαν προσγειώνεται στο πρόσωπο του και χάνει την ισορροπία του.Ο Ντεμιέν και ο Πολ τον συγκρατούν στην θέση του.
"Πρώτον.Το όνομα μου είναι Νέιθαν.Δεύτερον εσύ αποφάσισες να έρθουμε αφού μιλήσεις με την Αστριντ στον ασύρματο!",τον διορθώνει ο Νέιθαν και ο παππούς μου κουνάει το κεφάλι του καταλαβαίνοντας ότι έκανε λάθος αλλά δεν απολογείται.
Σηκώνει τα χέρια του στον αέρα και ο Ντεμιέν και ο Πολ απομακρύνονται.
"Από αυτό του το αίτημα καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ο "Τιμωρός" έχει κάτι προσωπικό με τον Τάιλερ.Όχι απλώς ότι ήταν μέλος των Στρατιωτικών Ακαδημιών.",μιλάει για πρώτη φορά η κοπέλα με τα θαλασσί μαλλιά.
"Νομίζω πως αρκετός κόσμος έχει προσωπικά θέματα με μένα.",λέει ο μπαμπάς μου και ο Κόουλ από δίπλα μου ρουθουνίζει.
"Κοιτάξτε ο μπαμπάς μου έχει πάρει την απόφαση του.Θα παραδωθεί στον Μάρκους.",λέω κρύβοντας την απόγνωση στην φωνή μου.
Ο Πολ,η Γουίλα και η άλλη κοπέλα μοιράζονται με νόημα.
"Τι;",ρωτάω τρομαγμένη.
Η Γουίλα με κοιτάζει παίρνοντας τον λόγο.
"Ο Μαρκους θα τον χρησιμοποιούσε για να τον βάλει στην Ακαδημία.Αυτό περιμένουμε όλοι.",λέει και γνέφω.
"Ξεχνάς μία λεπτομέρεια όμως.Ο Μάρκους είναι το πρώτο όνομα στην λίστα.Μόλις μάθει γι αυτήν εάν δεν ξέρει ήδη,θα παραδώσει ο ίδιος τον μπαμπά σου στον "Τιμωρό.".",λέει η Γουίλα και η παλμοί της καρδιάς μου ανεβαίνουν.
"Πιστεύουμε πως αυτό ήταν.το σχέδιο από την αρχή.",συμπληρώνει ο Πολ.
"Πιστεύουμε πως ο Τιμωρός τον βρήκε και έκανε αυτή την συμφωνία μαζί του.",ολοκληρώνει.
Ο παππούς μου κόβει βόλτες μέσα στην αίθουσα και εγώ αναγκάζομαι να κάτσω για να χωνέψω όσα έμαθα.
"Θέλετε να μου πείτε πως εάν δεν υπήρχε ο Τιμωρός τότε ο Μάρκους δεν θα χρειαζόταν τον μπαμπά μου;Αυτό δεν βγάζει νόημα.Δεν τον θέλει νεκρό μόνο για να σώσει το τομάρι του αλλά επειδή κατέχει πληροφορίες που μπορούν να καταστρέψουν το σχέδιο του.",τους εξηγώ αλλά ο Πολ κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.
"Ο Μάρκους δεν θα σκότωνε τους πολίτες του χωρίς λόγο.Θα μπορούσε να του χορηγήσει τον όρο και θα τον χρησιμοποιούσε ως στρατιώτη του.Ποτέ δεν θα σκότωνε έναν άντρα που ξέρει πόσο ικανός στρατιώτης θα ήταν.",επισημαίνει και θυμάμαι κάτι ανάλογο που μου είπε ο ίδιος ο Μάρκους όταν τον ρώτησα πως ξέρω ότι δεν θα σκοτώσει τον αδελφό και την μαμά μου.Όμως την ίδια στιγμή θυμάμαι κάτι που μου είχε κάνει εντύπωση και εκείνη την μέρα.Η αστυνομία δεν ήξερε για την συμφωνία του Μάρκους με εμένα.Φοβόταν πως θα με πιάσουν και ενώ μου ζήτησε να του φέρω τον μπαμπά μου και ήξερε πως θα το κάνω δεν έδωσε εντολή να μην με κυνηγήσουν.Η αστυνομία θα ήταν υποχρεωμένη να μας σκοτώσει ενώ εγώ θα του τον έφερνα ζωντανό.
"Και γιατί πιστεύεται πως ο Τιμωρός θα τον σκοτώσει;",ρωτάει ο Κόουλ και η Γουίλα τον κοιτάζει με απαξίωση λες και είναι ό,τι πιο χαζό έχει ακούσει στην ζωή της.
"Φίλε το όνομα του είναι "Τιμωρός".",τονίζει ο Νέιθαν.Ο μπαμπάς μου που τόση ώρα κάθεται σε ένα θρανίο σηκώνεται όρθιος και χαμογελάει.
"Θα προτιμούσα να πεθαίνω παρά να γίνω στρατιώτης του Μάρκους." ,λέει αυτός και η καρδιά μου βουλιάζει.
"Θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τον Τιμωρό,να τον σκοτώσουμε και να μιλήσεις με τον Μάρκους.",λέει απελπισμένος ο παππούς μου και ο μπαμπάς τον σταματάει.
"Έχω βαρεθεί αυτές τις συζητήσεις.Συνέχεια πάμε μπρος πίσω.Θα σας πω για τελευταία φορά ότι δεν θέλω να σωθώ.Τελείωσε η συζήτηση.Συνεχίζουμε κανονικά το σχέδιο μας.",λέει και όλοι παραμένουν σιωπηλοί.
Ο Πολ,ο παππούς μου και ο μπαμπάς μου μετακινούνται μόνοι τους σε ένα θρανίο βγάζοντας έναν τεράστιο χάρτη.Ο Ντεμιέν τους πλησιάζει αλλά τον διώχνουν καθώς δεν ξέρει την διαδρομή όσο αυτοί.Παρακολουθώ τον Κόουλ που στέκεται ακίνητος χωρίς να ξέρει τι να κάνει.Γνωρίζω πως ξέρει καλύτερα από όλους την διαδρομή αλλά δεν νομίζω πως θα ήθελε να κάτσει με την οικογένεια μου.
Τελικά όλοι χωριζόμαστε.Εγώ κάθομαι μόνη μου με την Γουίλα,ο,Ντεμιέν με την κοπέλα,που δεν ξέρω και ο Κόουλ με τον Νέιθαν μιλάνε για τα όπλα τους.
"Ποιά είναι αυτή;",ρωτάω την Γουίλα,που τακτοποιεί της μπούκλες της.Ψάχνει με το βλέμμα της προς το μέρος που κοιτάζω και σκύβει πιο κοντά μου.
"Αυτή είναι η Όντρεϊ.Η αδελφή του Πολ.",μου ψιθυρίζει.Μένω σιωπηλή για λίγο και όταν πάω να ανοίξω το στόμα μου αυτή με σταματάει.
"Ξέρω ότι έχεις,πολλές ερωτήσεις.Άσε με να σου εξηγήσω και στο τέλος ρώτησε με ότι θες.",μου λέει και γνέφω.