Οράματα Καταστροφής

Part 2

ΦΟΡΡΕΣΤΕΡ Α.

Αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι μου για αρκετή ώρα.

Τέλεια...

Αφού περνάνε δέκα λεπτά τα πυροτεχνήματα σταματάνε και προσπαθώ να ελέγξω το άγχος που έχει αρχίσει να με καταβάλει.Σκέφτομαι πώς αλλιώς μπορώ να κατέβω από το δίχτυ που με έχει σε ένα σημείο όπου είμαι ανίκανη να κουνηθώ.Το να δοκιμάσω να το κόψω με τα δόντια δεν αποτελεί πλέον επιλογή.Έχω τόσο λίγο χρόνο μέχρι να έρθουν στο δάσος που δεν αξίζει να προσπαθήσω πάλι.Δεν είμαι βαριά αλλά αν αρχίσω να ασκώ δύναμη προς τα κάτω ίσως καταφέρει να κοπεί ή να σπάσει το κλαδί που με κρατάει.Πηδάω με τα γόνατα όσο πιο δυνατά μπορώ αλλά δεν γίνεται τίποτα.Αρχίζω να κουνιέμαι δεξιά αριστερά αλλά το σκοινί είναι πολύ γερό και το μόνο που καταφέρνω είναι να ζαλιστώ.

Τότε βλέπω φως από φακούς μέσα στο δάσος και δεν είναι του Τζασπερ και του άλλου αγοριού.Είναι γύρω στους πέντε και είναι η ομάδα που ψάχνει να με βρει.Βρίσκονται σχετικά μακρυά μου αλλά από στιγμή σε στιγμή θα με πλησιάσουν και θα με βρουν.

Αρχίζω να σκέφτομαι ότι αν με πιάσουν τουλάχιστον θα με σκοτώσουν για την προδοσία μου που το προτιμώ από το να με αναγκάσουν να μείνω στην Στρατιωτική Ακαδημία.

Ξέρω πως δεν έχω καμία ελπίδα να κατέβω αλλά δεν έχω σκοπό να τα παρατήσω.Αρχίζω να μασάω πάλι το δίχτυ χωρίς αποτέλεσμα.

Τότε βλέπω με την άκρη του ματιού μου τον Τζασπερ και το άλλο αγόρι να επιστρέφουν προς το μέρος μου.

"Φορρεστερ τι έχεις κάνει;",με ρωτάει αυτός αλλά δεν απαντάω.Φαίνεται πως είδαν τα πυροτεχνήματα με το όνομα μου.Προσπαθώ πολύ σκληρά να μην βάλω τα κλάματα από την χαρά όταν τον βλέπω να σκαρφαλώνει στο δέντρο με το μαχαίρι μου στο στόμα.Μέσα σε ένα λεπτό έχει φτάσει το κλαδί μου και στέκεται απέναντι μου.

"Χρωστάς στον Τζασπερ την ζωή σου.",μου ψιθυρίζει καθώς κόβει το σκοινί.Άρα ο μικρός έβαλε το χέρι του.

"Κρατήσου",λέει λίγο πριν προσγειωθώ στο χώμα.Ο Τζασπερ έρχεται και με βοηθάει να σηκωθώ.Σηκώνομαι όρθια και τον αγκαλιάζω.

"Σε ευχαριστώ μικρέ.",του λέω και μου χαμογελάει ενώ τα μάγουλα του γίνονται κατακόκκινα.Το άλλο αγόρι κατεβαίνει από το δέντρο και μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε καθώς η ομάδα που με ψάχνει μας πλησιάζει.Τα δέντρα είναι τόσο πυκνά που κάνουν ακόμη πιο δύσκολο το να τρέχεις μέσα στο δάσος.Ο Τζασπερ είναι πολύ πιο γρήγορος από εμένα και με προσπερνάει πανεύκολα.Εντυπωσιάζομαι με το πόσο άνετα κινούνται μες το δάσος την νύχτα ενώ εγώ σκοντάφτω σε κάθε βήμα.Είναι λες και έχουν περάσει όλη τους την ζωή εδώ.