Οράματα Καταστροφής

Part 19

Το πρόσωπο μου αγγίζει το χιόνι και ακούω την τσιρίδα της Γουίλα πριν προλάβω να σηκωθώ.Η Όντρεϊ είναι πολύ πιο γρήγορη και πετάγεται όρθια.Χωρίς δεύτερη σκέψη τρέχει προς το μέρος του Μπέντζαμιν και εγώ σέρνομαι προς το σημείο που έχει ξαπλωθεί ο Κόουλ.
Μία σφαίρα σκίζει τον αέρα και σφινώνεται στο δέντρο ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου.Η Γουίλα σηκώνεται όρθια,διώχνει τα σγουρά μαλλιά από τα μάτια της και σκοπεύει με το πιστόλι της προς το σημείο από όπου έρχονται οι σφαίρες ενώ εγώ μετακινώ το χέρι μου στο σημείο που η σφαίρα πέτυχε τον Κόουλ.Η μπλούζα του έχει γεμίσει με αίμα και μπορώ να δω το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει αργά.
"Φίλε,πρέπει να μετακινηθείς.",του λέω και βλέπω την Γουίλα να κρύβεται πίσω από το δέντρο για να αποφύγει τις επόμενες βολές.
"Ακούγεται πιο εύκολο από ότι είναι.",λέει ο Κόουλ νευριασμένος και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου σκέφτομαι να τον παρατήσω και να φύγω.Αμέσως όμως θυμάμαι με πόση προθυμία δέχτηκε να βοηθήσει να βρεθεί ο Τζασπερ και έτσι διώχνω γρήγορα την σκέψη από το μυαλό μου.
Μικρέ!Είσαι καλά;",φωνάζει ο Μπεν λίγα μέτρα μακριά μας κρυμμένος πίσω από έναν χιονισμένο θάμνο.
"Νέιθαν.Θα μπορούσα και καλύτερα!",απαντάω στον ίδιο τόνο.
Άλλη μία σφαίρα.
Αυτή σχεδόν πετυχαίνει το αριστερό μου πόδι.
"Πόσοι είναι;",ρωτάω την Γουίλα.Αυτή κρυφοκοιτάζει πίσω από το δέντρο και σκύβει κοντά σε μένα και τον Κόουλ.
"Επτά;Οκτώ;Δεν ειμαι σίγουρη.",απαντάει λαχανιασμένη.
"Όχι πολλοί.",ψιθυρίζει χαμηλόφωνα ο Κόουλ που έχει χλωμιάσει.
Χάνει πολύ αίμα.
"Μπέντζαμιν πρέπει να κάνουμε κάτι!",του φωνάζω και αυτός ξεστομίζει μερικές βρισιές πριν αρπάξει το μπουκαλάκι που έχει κρεμασμένο στην ζώνη του και κατεβάσει παραπάνω από το μισό βρομερό υγρό που περιεχει.
Τον κοιτάζω με απορία και ανταποδίδει το βλέμμα.Τότε καταλαβαίνω.
Σηκώνεται στα πόδια του στηρίζοντας το καπέλο στο κεφάλι του και προχωράει με την καραμπίνα του προς το σημείο που βρίσκονται οι σκοπευτές.
Η Όντρεϊ τον ακολουθεί και η Γουίλα σηκώνει το όπλο της.
Περιμένω σκεπτικός.
Δεν μπορώ να αρνηθώ πως αυτή η ομαδική δουλειά θα μπορούσε να με συγκινήσει αλλά αυτή την στιγμή αγωνιώ περισσότερο για το εάν θα φάω μία σφαίρα στο κεφάλι.
Όταν βλέπω την Γουίλα να χαμογελάει όμως που σημαίνει ότι ίσως κατάφεραν να βγάλουν μερικούς από την μέση αφήνω τον Κόουλ στο έδαφος και πιάνω το πιστόλι στα χέρια μου.
Κατρακυλάω στο δέντρο που βρίσκεται στα δεξιά μου και με μία γρήγορη κίνηση καταφέρνω να πετύχω έναν από τους έξι όρθιους άντρες μπροστά μας.
"Ποιοί είναι αυτοί;",ρωτάει η Όντρεϊ μηχανικά αλλά δεν παίρνει απάντηση.