Οράματα Καταστροφής

Part 4

"Μπορούμε να σταματήσουμε;",ρωτάει ο Νέιθαν.Η φωνή του ακούγεται βραχνή και κουρασμένη.Δεν θα μας το ζητούσε αυτό αν δεν ήταν απόλυτη ανάγκη.

Είμαστε δύο εβδομάδες στο δάσος και το κρύο κάνει όλο και πιο δύσκολη την πορεία μας.Σταθήκαμε πολύ τυχεροί αφού βρήκαμε και τα άλλα καταφύγια του Τζασπερ και του Νέιθαν και καταφέραμε να κάνουμε συχνές στάσεις τα βραδιά.Αρχικά μου φάνηκε περίεργο που είχαν φτιάξει τόσα καταφύγια και τόσο μακρυά από το Ροσεντελ και διάφορα σενάρια πέρασαν από τι μυαλό μου..Ίσως τελικά είναι από άλλη Πολιτεία του Οστμπερν.Φυσικά όμως δεν ρώτησα.

Ο Νέιθαν γυρίζει προς το μέρος μου για να πει κάτι αλλά δεν μπορώ να τον καταλάβω.Είναι πολύ σκοτεινά.Τον πλησιάζω και βλέπω πως είναι ιδρωμένος.Αγγίζω το μέτωπο του και αυτός τραβιέται προς τα πίσω.

"Εσύ καις.",του λέω.Ο Τζασπερ τρέχει και τον στηρίζει επάνω του όταν βλέπει πως χάνει την ισορροπία του.Τα μάτια του Νέιθαν είναι κατακόκκινα.Σκέφτομαι πως δεν τον έχω δει να τρώει τις τελευταίες δύο μέρες.

"Νέιθαν...μα τον Θεό θα σε σκοτώσω!",του λέω και δεν με κοιτάζει.

"Κατέβασε το παντελόνι σου.",τον διατάζω.

"Ήρεμα!Υπάρχουν και παιδιά.",λέει δείχνοντας τον Τζασπερ αλλά τον αγνοώ.Κατεβάζει το παντελόνι του και αρχίζω να μετανιώνω που έκανα την συμφωνία αυτή μαζί του.Μόνο χρήσιμοι δεν μου έχουν σταθεί.

Υπενθυμίζω τον εαυτό μου πως είναι η μόνη ελπίδα που έχω για να ανέβω στο πλοίο που θα με οδηγήσει στην Λινμορ.Θα μπορούσα ίσως να αποπλανήσω κάποιον νεαρό από την Μορον αλλά την τελευταία φορά που τσέκαρα οι ικανότητες μου στο φλερτ έπιαναν πάτο.

Κοιτάζω προσεχτικά το πόδι του και βλέπω το σημείο που τον πέτυχε η σφαίρα.Είναι μολυσμένο.

"Είπες πως δεν πονούσε!",του φωνάζω χωρίς να ξέρω πως πρέπει να αντιδράσω.Ο μπαμπάς μου δούλευε σαν γιατρός στην Στρατιωτική Ακαδημία αλλά εγώ ποτέ δεν έχω ασχοληθεί με τις ιατρικές επιστήμες.Δεν χρειάζεται όμως να διαθέτεις πολλές γνώσεις για να καταλάβεις ότι η μόλυνση στην πληγή του ευθύνεται για όλα τα άλλα.

"Μα δεν πονούσε!",παραπονιέται αυτός.Ξανακοιτάζω την πληγή προσπαθώντας να εισπνέω μόνο από την μύτη.Ο Τζασπερ μόλις βλέπει το πόδι του αδελφού του φεύγει μακρυά κρατώντας το στομάχι του.

"Ωραία...η σφαίρα...είπες πως την έβγαλες;",τον ρωτάω.

Πριν μία εβδομάδα αφού κλειδώσαμε τον κοστουμαρισμενο άντρα στο καταφύγιο πρόσεξα πως ο Νέιθαν άρχισε να κουτσαίνει.Με βεβαίωσε πως είχε αφαιρέσει την σφαίρα μόνος του και ήταν από τον πόνο.