Herkesin saygı duyduğu mahalle abisinin, ayni mahalledeki genç çocuğa olan zaafı..
"Ama artık bunlar önemli değil, gerçekten değil." İnanamıyormuş gibi elini çeneme koydu ve kafamı kaldırdı."Yanımdasın, kollarımdasın, en önemlisi kalbimdesin.Bu ben...
----- "Çok yorulmuyorsun değil?" Dedim sandalyenin tekine oturmuş masaya yasladığı kollarına başını koymuş çocuğa. Sesimi duyduğu an hızlıca kafasını kaldırmış oturuşunu düzeltmişti. Saçı başı bir birine girmiş sıcaktan olsa gerek kızarmış yanakları ve şaşkınlık içindeki yüzü..
Tam ısırmalık bir görüntüydü.
"Yok abi napıyorum ki?" İsyan dolu sesiyle ayağa kalkmaya çalışırken elimi omzuna koyarak hafif bir baskıyla yerinden kalkmasını önledim. O oturunca ben de yanına oturdum.
"Otur biraz, sonra kalkar çalışırsın." Üzerimdeki siyah gömleğin ilk iki düğmesini açarak biraz olsun serinlemeyi bekledim.
Atalay'a kısa bir bakış attığımda giydiği beyaz dümdüz bir tişört altında ise buz mavisi bir pantolon vardı.Elindeki gümüş yüzüklere gülümseyerek baktım.Tam sol elinin tam da o parmağına bi yüzük türü yakışırdı ama neyse. Küpesiyle oynuyordu. Dediğim şeyle kaşları çatıldı ve bana döndü.
"Ne çalışmak ama abi, sadece bardakları kuruluyorum." Dediği şeyle gülmemek için kendimi kasarken ağzımdan çıkan tuhaf sesle iyice çatıldı kaşları.Öfekli bir civciv gibiydi şuan tam olarak
"Abi bide gülüyorsun." Ayağa kalkmaya çalışınca bileğinden yakalayarak geriye yerine çektim. Çatılmış kaşlarıyla bileğinden duran elime bakıp daha sonra gözlerime baktı.
Başını iki yana sallayarak bileğindeki elimden kurtulup ayağa kalktı. Bir kaç saniye gözlerime bakıp elini ensesine çıkarıp ovdu.
"Ben dinlendim, çalışmaya döneceğim." Bunu dedikten hemen sonra arkasına bakmadan içeriye gitti.
Arkasından bakarken derin bir iç çekip yerimde oturmaya devam ettim.
"Alpaslan bak bi oğlum." Bana seslenilmesiyle ayağa kalkarak bie grup yaşlı adamın yanına ilerledim.
—-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
