Merhabalar benim biricik Aykırı Ailem...
Ayyh! Nasıl da özlemişim sizlere bu platform üzerinden böyle seslenmeyi, keşke kelimelerle ifade edebilsem =))
Nasılsınız bakalım? Nasıl gidiyor Dünyalı hayatı? =D
Ben mi? Ben iyiyim çok şükür. Sizi ve Aykırı'yı özlüyorum çokça tabii ama böyle zamanlarda rastgele bir bölüm seçip kendime, okuyor ve yorumlara yeniden yeniden göz atıp gülüyorum =D Hatta bazen zamansız bir kez daha cevap verdiğim yorumlar bile oluyor, kendimi tutamıyorum =D Bazen de aramıza yeni katılanlar sayesinde tekrar dönüyorum o güzel günlerimize... O yüzden başta benimle o güzel günleri paylaşan Aykırılarım sonraysa bana o günleri yeniden yaşatan Aykırılarım, iyi ki varlar...
İyi ki varsınız... <3
Uzuuun upuzuuun bir teşekkür konuşması yapıp kimseyi sıkmayacağım (Afşin düşünceliliği) zaten aldığım keyif tek taraflı değildi (Arat mütevaziliği) ve bu yolculuk kimsenin kimseye teşekkür etmesini gerektirmeyeceği gibi (Pamir geçiştirmesi) herkesin de herkese 'iyi ki' demesini gerektirecek (Beria kucaklayıcılığı) cinstendi. O ne demek şimdi? (Mimi şaşkınlığı) Vallahi bilemedim. Aykırı gibi bir şey işte =D Hem minnet, hem özlem, hem sevgi, çokça aile...
Biz işte. Biz gibi.
Karşılıklı ya hani her şey... O yüzden ben ya da siz değil, daima 'BİZ'di bu hikayenin dili.
Siz benim kalemimi okudunuz ben de sizi... Yesuga'ya YeGUsa, Elementa'ya ElemeNTra, İses'e İSİS ve hatta Ezrak'a ERZAK demenize gülerek, kocaman gülümseyerek okudum ben sizi.
Hep birlikte adımladık; yerleşkenin bazen tozlu bazen de çamurlu olan bahçesini, tek boynuz da olsalar pek hoş kokmayan ahırını, konsey binasının karanlık koridorlarını, kütüphanenin dev raflarının arasını, yemekhanenin masalarının arasından geçip dört kişilik masaya ulaşan kısmını ve ana element bloklarındaki odaları...
Hep birlikte giyindik taytları, şile bezi gömlekleri, ipli korseleri ve hatta yarım parmaklı eldivenleri. Savaşa giderken birlikte kuşandık; zırhımızı, okumuzu, yayımızı pek tabii ki element kılıçlarımızı =D Bir kısmımız hakim olsa da; birlikte çıkardık botları, bağcıkları, çorapları... =D <3
Birlikte delirdik; Erbatur'un ve Konsey'in yaptıklarına, Pamir'in sürüncemede kalmalarına ve korkunç sır tutmalarına, Beria'nın bir türlü elementsel güçlerini açığa çıkaramamasına, etrafında dönen olayları çözememesine, bazen yerli yersiz ağlamasına, dünyaya geri dönemediği zamanlara, başkaları tarafından kontrol edilen hayatına...
Sonra birlikte çözdük tüm gizemleri, birlikte savaştık Aykırıların özgürlüğü için, birlikte kazandık mümkün olmayan aşkların zaferini, evrenin kalbinde sevginin imparatorluğunu yine biz, hep birlikte kurduk oraya... =))
Arat ile güldük, Afşin ile büyüdük, Pamir ile savaştık, Beria ile sevdik, Mimi ile koruduk ve daha niceleriyle aile olduk... <3
Kayıplar da verdik Elif Sultan gibi fakat kazandıklarımızın mutluluğuyla çoğaldık; Dolunay, Doruk, Derin ve Devrim gibi...
Kendimi tutmasam bir roman da Aykırı Ailesine yazarım herhalde fakat yapmayacağım. =D Biz... Biz zaten hiç bitmeyeceğiz. Hep buradayız ve giderek çoğalacağız. Sayılarla ifade edemem ama kocamanız. Kocaman bir İYİ Kİ baloncuğunun içindeyiz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AYKIRI: 4 BAŞLANGIÇ
FantasyAYKIRI SERİSİ'NİN SON KİTABIDIR! *** Bir, İki, Üç... Sıfır. Beria bir zamanlar terk etmek zorunda kaldığı küçük dünyasına geri döndü. Fakat artık hiçbir şey tozpembe değildi. Aklı ve kalbi geride kalmışken, şimdi bir parça eksik ama duygularına haki...
