Bugün hava yağmurlu çok kalamayacağım, o yüzden şimdiden özür dilerim Lucia. Ben de isterdim burdan hiç gitmemeyi. Ben senden sonra yanına gelmeyi denedim ama annemler buna engel oldu, senden sonra hayatım darmadağın oldu bebeğim. Yere oturdum başımı toprağının üstüne koydum. Sanki hâlâ kalp atışını duyabiliyordum, yoksa ben mi deliriyordum... Bilmiyorum, bilmek istemiyorum sadece yanımda olmanı istiyorum!.. bir süre sessizce durdum. Başım hâlâ mezarının üzerindeydi. Ne yapmalıyım, ne yapmam gerek.. Seni tekrar canlandırmak için... Ağlamaya başladım ama biliyorum bu hiç bi' işe yaramayacak. Yağmur gözyaşlarıma eşlik ediyordu, saçıma değen yağmur damlaları sanki senin bana sarılışın gibiydi ve rahatlatıyordu... Keşke Tanrı Güçlerim olsaydı, sana bunu yapmazdım. Seni yaşatırdım ve evlenirdik, hayali bile güzel... Gerçi bu artık gerçek olması imkansız bir hayal, ve eğer seni yaşatabilseydim bu gerçek olması en mümkün hayalim olurdu... Hatırlıyorum da ben her gün ağlıyordum, hayatımı artık gözden çıkartmıştım ve dayanamıyordum artık. Bunu farketmiştin, ağlamaya başladın ve bana öyle sıkı sarıldın ki sesin hâlâ kulaklarımda "Ben vâr olduğum sürece seni korumaya devam edeceğim, ama sende yaşamalısın ki bana korumak için güç veresin..." ya şimdi, beni koruyacak kimse yok sanırım artık bir amacımda yok. Hayat için fazlalığım ama sana söz verdim senin için yaşayacağım hayatı. Senin yaşayamadığın günleri yaşayacağım. Biliyor musun Lucia, kendimi korumayı öğrendim. Benimle gurur duyuyorsun değil mi? Umarım beni duyuyorsundur... Çünkü ben seni duyuyorum. Her yerde, her an seni duyuyorum, hissediyorum seni ve bu beni daha da üzüyo çünkü ben sensizliğe alışamıyorum. Seni çok seviyorum ve sensizlik beni paramparça ediyor... Ne umuyorum biliyor musun, bunun şaka olduğunu söyleyip bir anda bana sarılmanı. Ama sanırım bunu gerçekten istemiyorum, sadece seni sevdiğimi kanıtlamak için umuyormuşum gibi. Sadece olmasın işte yoksa senden nefret ederim... Ve yağmur yavaş yavaş hızlanıyo, ve sonra daha da hızlanıyo. Gitsem iyi olur...
