"CLAİRE, ŞÜKÜRLER OLSUN. SONUNDA UYANDIN! "
"LUCİA!"
Hayır, o Lucia değildi ve ben ağlıyordum.
Maria bana sımsıkı sarıldı.
"Yolda giderken neden dikkatli olmuyorsun aptal, hepimizi çok korkuttun..."
Ne... Ağlamaya başladım.
"Maria... B-ben onu gördüm."
"Kimi?"
"Lucia'yı..."
Maria'nın yüzüne baktım.
"Senin için zor olabilir canım ama Lucia öldü..."
Hayır, hayır buna inanmak istemiyorum konuşmalarımızı hatırlayamıyordum sadece şey dışında...
"Beni öptü..."
"Komadaydın..."
Ne... komada mıydım? Yani bunlar rüya mıydı ama...
"Seni seviyorum Claire ve ölüm bile bunu değiştiremez, ben sana..."
Maria bana bakıyordu...
"Ben sana?"
Hatırlayamıyorum... HAYIR HAYIR HATIRLAMAM LAZIM EN İNCE AYRINTISINA KADAR...
"O BENİ ÖPTÜ VE"
Nefeslerim hızlanmıştı, korkmaya başladım, ağlıyordum...
"beni öptü ve... ve...."
Yutkunamıyordum... Maria bana sarılıp sakinleştirmeye çalıştı. Maria'yı ittim, hastaneden çıkış işlemlerimi yaptırdım koşarak Lucia'nın mezarına gittim. Maria koşarak arkamdan geliyordu ama 3() ₺?)! ₺
kolundan çekiştirdi... LANET OLSUN NEDEN HATIRLAMIYORUM..? Lucia'nın mezarının yanına gittim, mezarın üzerinde doğum günümden kalma kapkek vardı... Bir dakika... Gözlerim faltaşı gibi açıldı, ve gözyaşlarım toprağını suluyordu.
Mezarına baktım. Ürperti hissettim ama sıcacık gülümsedim çünkü onun sen olduğunu biliyorum Lucia.
Nasıl olduğunu bilmiyorum ama doğum günü pastamın dilimi olmasada doğum günümden bir kapkek vardı şuan mezarının üzerinde...
"Seni seviyorum Lucia ve ölüm bile bunu değiştiremez, ben sana aşığım..."
