Annem bağırmaya başladı...
"SİZ NE YAPTIĞINIZI SANIYORSUNUZ, ARKADAŞSINIZ SİZ BUNUN HAKKINDA ZATEN KONUŞMUŞTUK AMA BİRİLERİ ANLAYAMAMIŞ HERHALDE, SİZ ARKADAŞSINIZ AR-KA-DAŞ, ÖPÜŞMEK NE DEMEK?"
İşte şimdi sıçtık... Lucia'nın yüzüne baktım, gözleri dolmuştu, annem hâlâ bağırıyordu. Annem ne kadar bağırırsa, Lucia o kadar korkuyordu ama Lucia terlemeye başladı... Ve ben, ben şuan susamam..!
"YETER ARTIK!"
Bağırmamla annem susmuştu, Lucia omzuma dokunup 'yapma' der gibi bakıyordu, hayır Lucia bu sefer olmaz. Her seferinde susuyoruz nereye kadar? Anneme döndüm ve ağzımı açtım ve annemde aynı şekilde sinirle bana bakıp ağzını açacaktı. Hayır anne bu sefer olmaz...
"BİZ 17 YAŞINDAYIZ, BİZİ OLDUĞUMUZ GİBİ KABUL EDİN. LUCİA BİR KAÇ AYA ÖLÜCEK ZATEN, BIRAKIN HAYATIMIZI YAŞAYALIM, BİZİ OLDUĞUMUZ GİBİ KABUL ETMEYECEKSENİZ NEDEN DOĞURDUNUZ. SİZDEN NEFRET EDİYORUM!"
Annemler ve Lucia şaşkın şekilde bakıyordu. Aisha Teyzenin gözleri doldu... Aynı şekilde Lucia'nın da, annem sadece şok içinde kalakaldı. Lucia'ya sarıldım ve kulağına fısıldadım.
"Her ne olursa olsun, her zaman seninle olacağım."
Sesimde güven verici bir ton vardı, Lucia sakinleşti üst kata çıktık ve sessizce oturduk...
"Ben"
Lucia bana bakıyordu, bende lafıma devam ettim.
"Ben özür dilerim."
Lucia yere bakmaya başladı.
"Peki, ben gerçekten ölecek miyim?"
"Bilmiyorum..."
En azından bu şimdilik yardımcı olurdu bize...
Lucia şaşkındı, elimi tuttu.
"Eğer ben ölürsem sakın doğum günü pastanı bensiz yeme."
Ne... Şaşkındım ve ne demem gerek bilmiyordum.
"Neden şaşırdın?"
Ağzımı bıçak açmıyordu, zaten ağzımı açsam bile konuşamazdım, kekelerdim...
....
"Lucia..."
Sesimdeki tedirginlik belli oluyordu. Lucia beni öptü ve şunları dedi.
"Seni seviyorum Claire ve ölüm bile bunu değiştiremez, ben sana a$!&₺(_! 3)
HAYIR HAYIR HAYIR NE OLUYO? LUCİA!!!
