Hiçbir şey hatırlamıyorum... Neden? Bekle, NE?
Karşımda duruyordun Lucia.
"LUCİA!"
Duymadın, bağırmaya devam ettim...
"LUCİA!!! LUCİAA!"
Avazım çıktığı kadar bağırıyordum. Duymuyor musun? O konuştuklarımızı da mı duymuyordun...
"Claire, ŞÜKÜRLER OLSUN, SONUNDA UYANDIN. ANNE, ANNE!"
Ne... Bunca zaman olan her şey rüya mıydı... Neler oluyor burada?
"Aisha Teyze, annem nerede?"
Lucia ve Aisha Teyzem bana tuhaf tuhaf bakıp güldüler.
"Canım, annen çalışıyor ya unuttun mu?"
İyi de benim annem emekli olmuştu...
"Kimsiniz siz?"
sesim titriyordu, üşüyordum ve korkuyordum. Lucia bana doğru geldi, gülümsedi. Ama, ama Lucia öldü?
...
Lucia bana sarıldı, sıcaklığı hissettim.
"Claire, benim."
"İYİ DE SEN ÖLDÜN!"
Lucia ve Aisha Teyze korkarak bana baktı. Aisha Teyze yanıma gelip ateşimin olup olmadığına baktı.
"Neler saçmalıyorsun..?"
Aisha Teyzenin sesi titriyordu...
"B-ben... üzgünüm sanırım, hiç bir şey hatırlamıyorum."
Bunu dememin ardından Lucia gülümsedi ve annesini odadan gönderdi sonrada yanıma oturdu.
"Kafanı çok sert çarptın sanırım canım."
Ardından beni öptü dudağının verdiği his, aynıydı. Bunca çektiğim acı, hepsi bir rüyadan ibaret miydi? Bunu düşünmeyeceğim, ben hâlâ seni görüyorum ve bu benim için yeterli bir sebep.
Yorgundum, Lucia'dan izin istedim ve kapıya doğru yöneldim, Lucia gülmeye başladı.
"Şapşiğim bugün burda kalıyosun ya, odama gidip yat sen ben gelirim birazdan."
Ben de gülmeye başladım. Ama aslında çok şaşkındım.
"Lucia, burada neler oluyor, sen gerçekten Lucia mısın ve ailemiz bize çok kızar, neler olduğunu biliyorlar, kızmışlardı hatırlasana?"
"Hatırlıyorum bebeğim, evet gerçekten Lucia'yım ama sen çok garip davranıyorsun... İyi misin?"
Gözüm duvarda ki takvime takıldı... BEKLE, NE? ŞU AN BİZ 17 YAŞINDA MIYIZ? LUCİA'NIN ÖLÜMÜNE ÇOK AZ KALMIŞ?
