Μείνε Μακριά Μου

11. Εκείνος

Toni Wolf

Η νύχτα παραμόνευε πίσω από τσιμέντο και βρομιά. Αθόρυβη. Έπνιγε την πόλη με τη σιγή της.

Περπάτησα μέσα από την πόρτα, που ήταν ξεκλείδωτη. Ο Τζάσπερ ζούσε ακόμα σε εκείνο το μισογκρεμισμένο υπόγειο. Αρνιόταν να εγκαταλείψει τους τοίχους που βάσταξαν τις τελευταίες πνοές της γυναίκας του. Τώρα, κοιμόταν σε ένα γυμνό από έπιπλα δωμάτιο. Μόνος και κακογερασμένος. Οργισμένος με τον κόσμο.

«Πού είναι;»

«Ξεκουράζεται», ο Ντέιβ μίλησε απ'την κουζίνα. «Ήθελε να σε δει».

Καθισμένος στην πλαστική του καρέκλα, όπως πάντα. Ανίκανος να στηρίξει το βάρος του στα πόδια του, λόγω των πληγών του. Θα περνούσε πολλής καιρός μέχρι να επιστρέψει στο ρινγκ. Με τα μαλλιά του μακριά τώρα πια, σαν τα γένια που λέρωναν το σαγόνι του. Έμοιαζε ελάχιστα με τον άνθρωπο που κάποτε ήξερα.

Ακολούθησα το νεύμα του πιγουνιού του. Ένα κορμί ξάπλωνε στον καναπέ, άψυχο. Δυσκολεύτηκα να αποδεχτώ πως άνηκε στη Μελ.

Σκύβοντας δίπλα της, με την παλάμη μου στην κάψα του μετώπου της. Άνοιξε μάτια γεμάτα από ρωγμές και δάκρυα για να μου χαμογελάσει.

«Ήρθες», ψέλλισε. Το στήθος μου έχασε το βάρος μιας ανάσας.

«Ποιος ήταν;» μέσα από σφιγμένα δόντια.

«Δεν έχει σημασία τώρα. Θα γίνω καλά, πάντα γίνομαι καλά. Απλώς χρειάζομαι χρόνο».

Δεν καταλάβαινα πώς γινόταν να μιλάει τόσο απαλά. Τόσο αισιόδοξα. Το βλέμμα μου στον καμβά των μηρών της. Στο άπλετο μαύρο που τον στόλιζε. Σε οργισμένες μελανιές και σημάδια...

Καταπίνοντας το οξύ που ταξίδεψε απ'το στομάχι μου. Της έφερα μια κουβέρτα, έκρυψα το θέαμα από τα μάτια της.

Κουλουριάστηκε μέσα στο ύφασμα. «Απ'ότι φαίνεται, δεν θα μπορέσω να μαγειρέψω ούτε και σήμερα. Είναι η σειρά σου πάλι, ευτυχώς θα φάμε κάτι που τρώγεται!»

«Σταμάτα». Η λέξη δόνησε το στέρνο μου. Δεν έβρισκα κανένα χιούμορ στην κατάσταση. «Σταμάτα να πηγαίνεις εκεί, Μελ».

«Δεν μπορώ να μην πηγαίνω. Δεν έχω μαζέψει ούτε τα μισά για το νοίκι αυτού του μήνα. Το σώμα μου είναι το μόνο που έχω».