Μείνε Μακριά Μου

13. Η Αλήθεια (2)

Το κέντρο ήταν χτισμένο πάνω στην παραλία, δίπλα σε μια θάλασσα ήμερη, πορφυρή απ'το χάδι του ηλιοβασιλέματος.

Περπάτησα μόνη μέσα στον τυφώνα των βλεμμάτων.

Με περικύκλωσαν, με παρέσυραν μέσα στο χάος τους. Κόλλησαν στο δέρμα μου, που ήταν ήδη βαρύ από την υγρασία...

«Κριστίνα. Ήρθες».

Μια κορμοστασιά αναδύθηκε μέσα από τα φλας. Χάρτινη επιδερμίδα, μαλλιά γυαλιστερά με ζελέ. Προσπάθησα να αγνοήσω τον Γκρέγκορι, αλλά απέτυχα.

«Με αποφεύγεις;» με πρόλαβε την ώρα που διέφευγα. Ήταν καλοσιδερωμένος και πεντακάθαρος, ως συνήθως, με μυρωδιά που θύμιζε εκείνη των φαρμάκων που άλειβε ο γιατρός στην ουλή μου.

«Δεν είναι σωστή στιγμή για αυτή την κουβέντα. Ας απολαύσουμε το πάρτι».

«Ποτέ δεν είναι σωστή στιγμή με εσένα. Τη μία είσαι εδώ, την άλλη μίλια μακριά. Δεν σηκώνεις ούτε τα τηλεφωνήματα μου, πια».

Πόσο υποκριτικό, ήθελα να ουρλιάξω. Τηλεφωνούσε μονάχα πριν από μεγάλες δεξιώσεις, για να μάθει αν θα παραβρεθώ, όμορφη και χαμογελαστή, όπως με είχε συνηθίσει. Δεν μου τηλεφώνησε καμία από τις ημέρες που πονούσα στο κρεβάτι μου. Που έκλαιγα και ήθελα να πεθάνω. Που οι Χαράκτες επισκέπτονταν τους εφιάλτες μου, και με έσκιζαν ξανά και ξανά, μέχρι να είμαι μονάχα μύες, αίμα και οστά...

Δεν ήμουν αλάθητη, αλλά ποτέ δεν υποκρίθηκα πως τον γνώριζα.

Του έδωσα, λοιπόν, αυτό που πράγματι γνώριζε. Ένα ακόμα όμορφο χαμόγελό μου, και ένα ψέμα. «Ήμουν απασχολημένη με τη μετακόμιση. Δεν έχω χρόνο για κουβεντούλα μέσα στην ημέρα, το ξέρεις αυτό».

«Δεν σε καταλαβαίνω, Κριστίνα. Γιατί παίζεις παιχνίδια; Ζεστό και κρύο, κρυφτό και κυνηγητό. Κουράστηκα να σε κυνηγάω. Λυπάμαι πραγματικά για αυτό που σου συνέβη, αλλά...»

«Αλλά, μεγαλύτερη τραγωδία είναι το ότι δεν πρόλαβες να με ρίξεις στο κρεβάτι», έφτυσα τα λόγια μου στα ακριβά παπούτσια του.

«Δεν είχα ποτέ καμία αληθινή ευκαιρία μαζί σου, έτσι δεν είναι; Γιατί να ξεκινήσεις κάτι που απ'την αρχή σχεδίαζες να λήξεις; Τι κέρδισες εσύ απ'όλο αυτό;»