Μείνε Μακριά Μου

7. Φτερά από Χρυσό

Όταν γυρίσαμε στην έπαυλη, οι Πιρς ετοιμάζονταν κι αυτοί να πάρουν πρωινό. Ένα πρωινό πολύ αλλιώτικο από εκείνο που με ξύπνησε με τις μυρωδιές του λίγη ώρα πριν...

Φρέσκα λουλούδια είχαν γεμίσει την τραπεζαρία. Βιαστικές καμαριέρες. Πιατέλες φορτωμένες με φαγητό, που έμοιαζε πιο όμορφο, παρά νόστιμο.

Ξαφνικά, νοσταλγούσα το γυαλιστερό κομμάτι μπέικον που άφησα άθικτο μέσα στο πιάτο μου...

Απόλυτη σιγή. Τα βλέμματα όλων πάνω σε εμένα και την Έλη. Ταλαιπωρημένες από το ξενύχτι, ξεμαλλιασμένες και, ειλικρινά, μάλλον λιγάκι αστείες.

Κανένας δεν γελούσε, όμως. Η Άμπιγκειλ ήταν εκεί, με το τσάι αχνιστό μέσα στα χέρια της. Το ίδιο και ο Αλεξάντερ, και, παραδόξως, η μαμά μου.

Τα μάτια της σε εμένα, γεμάτα ζάρες που κουβαλούσαν θυμό.

Πρόλαβα φευγαλέα να παρατηρήσω τον ηλικιωμένο στην άκρη του τραπεζιού. Γκριζωμένο και ήσυχο. Μία οικονόμος τον τάιζε σούπα, κι εκείνος έτρεμε και πάσχιζε να μην τη χύσει όλη πάνω του.

Αυτός ήταν ο Γκάμπριελ Πιρς; Ο κάποτε πανίσχυρος άρχοντας του βασιλείου που έχτισε η οικογένεια του;

Είχα ακούσει πως η ψυχή του δεν ήταν κι από τις πιο αγνές, μα σε κανέναν δεν άξιζε μια τόσο βάναυση τιμωρία από τον Χρόνο...

«Που στην ευχή ήσουν;». Η μαμά μου ήρθε σε εμένα. Μια ματιά της στα τσαλακωμένα μου ρούχα. Ήταν εμφανές πως είχα κοιμηθεί με αυτά.

Υπέθεσε αμέσως το χειρότερο.

«Δεν σε πιστεύω, Κριστίνα... Αυτό είναι απαράδεκτο, ακόμα και για εσένα. Υποτίθεται ότι είμαστε εδώ για την ασφάλειά σας. Για να είστε προστατευμένες μέσα στην έπαυλη από τους Χαράκτες που σου έκοψαν το χέρι!»

Οι μύες μου έσφιξαν γύρω απ'τα οστά μου. Η ανάμνηση ακόμα φρέσκια, ωμή.

Άνοιξα το στόμα μου για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, μα δεν με άφησε.

«Εξαφανίζεστε όλη τη νύχτα και δεν σηκώνετε κανένα τηλέφωνο... Ξέρεις πόσες φορές με έχει πάρει από χθες το βράδυ η αδελφή μου, έτοιμη να τα μαζέψει όλα και να έρθει εδώ απ'την Ιταλία, αγωνιώντας για την τύχη της Έλης;»

«Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς. Μια μητέρα που ανησυχεί για την κόρη της;» βούτηξα την κάθε μου λέξη σε δηλητήριο. «Μου ακούγεται τόσο ξένο».