Μείνε Μακριά Μου

15. Όσα Έγραψε το Αγόρι

«Αρκετά!»

Νύχια γράπωσαν το μπράτσο μου, σουβλερά, σαν κάποιας φριχτής μάγισσας. Βαμμένα κόκκινα. Δεν είχα δει ποτέ τη μητέρα μου τόσο συνεπαρμένη με οργή. «Τα κατάφερες, έχεις την αμέριστη προσοχή μου τώρα. Τη δική μου και όλων».

Το επίκεντρο.

Είχα μεγαλώσει πνιγμένη μέσα σε ωκεανούς από φλας και ξένες ματιές, μα ακόμα αγκομαχούσα για ανάσες. Χτυπούσα χέρια και πόδια με μανία, πεπεισμένη πως θα φτάσω στην επιφάνεια, κι ας βούλιαζα μίλια κάτω από τη δυναστεία της.

Δεν χωρούσε, πλέον, οξυγόνο μέσα σε πνεύμονες ξεχειλισμένους με νερό.

Τράβηξα το χέρι μου μακριά της, η μαμά μου αρνήθηκε να με ελευθερώσει. Καυτές ανάσες και μαλλιά φριζαρισμένα. Ένα ξανθό που είχα συνηθίσει να βλέπω περιποιημένο, ολόισιο με λακ, τώρα ενοχλούσε το πρόσωπό της. Μπλεκόταν στα χείλη της.

Κάποτε, ήμουν ευγνώμων που κληρονόμησα εκείνο το ξανθό. Χρυσό υπό τη γλύκα του Ήλιου. Όμοιο με μετάξι. Ευγνώμων, επειδή είχα κάτι δικό της.

Τώρα, ήθελα να ξεριζώσω την κάθε τρίχα από τις ρίζες που την κρατούσαν στο κεφάλι μου.

«Θα πας σπίτι. Όχι μόνη. Μαζί με τους Πιρς. Ποτέ ξανά μόνη».

«Μη μου μιλάς λες και είμαι παιδί».

«Τότε σταμάτα να φέρεσαι σαν παιδί!»

Ένα σπαρακτικό ουρλιαχτό.

Ένας ήχος που πέρασα για βροντή, όμως ο ουρανός έστεκε καθαρός από πάνω μας...

Αυτή η καταιγίδα δεν άνηκε σε αιθέρες, μα σε άνθρωπο.

«Τι συμβαίνει;»

Κινούμενο απ'τον μαγικό αυλό του πανικού. Το πλήθος ξέσπασε σε έναν άγαρμπο χορό. Σε τρεχαλητά και φωνές βραχνές με τρόμο.

Ψάχνοντας...

Μπλεγμένες μέσα στους καλεσμένους, που έφευγαν από το κτήριο σαν κυνηγημένοι. Το είδαμε.

Το Χι που είχε σκάψει στον τοίχο της κουζίνας η κόκκινη μπογιά. Μεγαλοπρεπές, ματωμένο...

Μια προειδοποίηση, πάνω σε τσιμέντο αντί για σάρκα.

«Οι Χαράκτες! Είναι εδώ!» κραύγαζαν τρεμάμενα χείλη. Άλλα έκλαιγαν λυγμούς, ψιθύριζαν προσευχές σε θεούς που είχαν πάψει να τις ακούν εδώ και καιρό.

Τα άκρα μου έχασαν κάθε τους αίσθηση. Κρύα, τσιμπημένα από χιλιάδες βελόνες.

Έχουν έρθει για εμένα.