Μείνε Μακριά Μου

10. Μάτια Όμοια με Δηλητήριο

Χάθηκε απ'τη ζωή μου.

Έφυγε, έτσι απλά. Σαν μπόρα που πεθαίνει λίγο αφότου ξεσπάσει, και δεν αφήνει ίχνος πίσω της. Λες και δεν υπήρξε ποτέ...

Χάθηκε απ'τη ζωή μου, αλλά αρνήθηκε να αφήσει τις σκέψεις μου ήσυχες.

Ξάγρυπνη, με δέρμα καυτό από ιδρώτα, και το μετάξι των σεντονιών μπλεγμένο γύρω απ'τους αστραγάλους μου...

Πράσινο τριγυρνούσε σαν αρρώστια στο μυαλό μου. Έπαιρνε σάρκα και οστά κάθε φορά που τολμούσα να κλείσω τα μάτια μου. Ερχόταν στα όνειρά μου απρόσκλητο, για να μου θυμίσει πόσο όμορφα γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι...

Ξαφνικά, μου έλειπαν οι παλιοί μου εφιάλτες. Εκείνοι με τις άσχημες ουλές και τον Χαράκτη που σκάλισε το μήνυμά του στο πετσί μου.

Τον τρόμο μπορούσα να τον εξηγήσω. Τον θυμό και την αγωνία. Αυτό που με κρατούσε ξύπνια τώρα, όμως, ήταν άγνωστο. Ένα βάσανο καινούριο και φριχτό.

Ένα βάσανο που έσφιγγε το στομάχι μου και δεν με άφηνε να πάρω ανάσα. Που είχε λερωμένο από μελάνι δέρμα και πλάτη στολισμένη με φτερά...

Φωνή πλασμένη από βαρύ βελούδο και απαλά χείλη...

Μάτια όμοια με δηλητήριο.

Τοξικό, όπως κι ο καπνός που είχε αφήσει την γεύση του στο πίσω μέρος του λαιμού μου...

Κάθε βράδυ ήταν εκεί. Είχα αρχίσει να τρέμω τη Σελήνη που γεννιόνταν στον ορίζοντα.

Εσύ ορκίστηκες ότι δεν θα με έβλεπες ποτέ ξανά. Τότε, γιατί είσαι κάθε βράδυ εδώ, δίπλα μου μέσα στο μετάξι;

.»«.

Οι μέρες στην έπαυλη Πιρς ήταν βιαστικές. Με προσπερνούσαν η μία μετά από την άλλη, χωρίς να τις παίρνω χαμπάρι.

Όπως και σε όλη τη ζωή μου μεγαλώνοντας, οι καμαριέρες του σπιτιού ήταν η μόνη μου παρέα. Ακόμα κι αν χλώμιαζαν όταν περπατούσα μέσα στο δωμάτιο.

Είχαν ακούσει για εμένα, από φήμες και στόματα που δεν μου είχαν μιλήσει ποτέ. Αντιπάθεια τριγύριζε μέσα στο βλέμμα τους. Φόβος, επειδή ήμουν αγέλαστη και σκύλα.

Εγώ, όμως, ζητούσα μονάχα τη συντροφιά τους, τίποτα παραπάνω. Την άδεια να κρυφακούω τα αστεία τους, να στέκομαι βουβή κοντά τους, για να νιώθω λίγο περισσότερο άνθρωπος απ'όσο ήμουν τις τελευταίες εβδομάδες στη μοναξιά του δωματίου μου...