BUNALIMİST.#Wattys2015

Bölüm 1

''Anne bunalımda falan değilim!'' bu defa bağırmıştım ama annem ben bağırdıkça daha da endişeleniyordu. Annem birden kalktı ve beni o lanet olası doktorla yalnız bıraktı. Doktor bozuntusu bana sorular sormaya başlamıştı bile,

''Yine mi bir şey içtin Esir?'' artık bu doktor da fazla oluyordu! Sinirle oturduğum yerden kalktım ve masasındaki herşeyi yere attım.

'' Daha ne kadar söylemeliyim lanet olası herif ben bunalımda falan değilim!'' diye bağırdığımda şaşırmış ve sanırım biraz tırsmıştı. Ben ise çoktan titriyordum. Bu lanet olası sinir krizinin artçısı idi. Ardından yediğim iğne ile zaten nerede olduğumu biliyordum. Yine bir klinik odasında. Hayatımı küçücük bir klinik odasında geçiren bir insandım. Bu lanet olası dünyada adalet mi vardı? Ben kendi, aydınlığın bile yanından geçmeyen dünyadayken, içeriye annem ve o doktor bozuntusu girdi. Ben sinirle yerimden kalkmaya çalışsamda bağlı olduğum için kalkamıyordum. Annem ağlıyordu, doktor bozuntusu ise birşeyler söylüyordu. Ama hala ağzım açık olduğu için bağırdım.

''Hey seni lanet olası piç herif çöz beni!'' yine haplarımı almamıştım. Bağımlı olduğum için neredeyse cinnet geçirmek üzereydim. Lanet olası hapları bırakmayı denemiştim. Hemde eski erkek arkadaşımla denemiştik. Ama beni terk edince daha da çok sarılmıştım o haplara.  

1 Hafta sonra...

Sonunda burdan çıkıyordum. Zaten hep sinir krizi geçirir ve 1 hafta sonra çıkardım. Doktor bozuntusu birden kapıdan içeri girdi. O an piç gülüşü takınıp,

''Haftaya görüşürüz piç kurusu !!'' dedim sinsice. Doktor bozuntusu da bana aynı sırıtışla cevap vermişti.

'' Esir maalesef bir yere gitmiyorsun.''

''Ne?'' dedin korkuyla.

''Seni başka bunalımlı insanların olduğu bir köye götürüyoruz. Köy dediysem böyle akıl hastalarının olduğu yer. '' bu doktorun ağzına sıçıcam.

''GİTMİYORUM!!'' çoktan bağırmaya başlamıştım. Ardından hem bağırıyor hem çığlık atıyor hemde iplerden kurtulmaya çalışıyordum.

''LANET OLASI PİÇ KURULARI BIRAKIN BENİ!'' derken yediğim iğne çoktan etkisini göstermişti ve vücudum çoktan uyuşmuştu.

Uyandığımda ise demir bir hücredeydim. Demir ve soğuk bir hücre...Ama tuhaf olan şey ise ellerimin bağlı olmamasıydı.  Doktor bana doğru yaklaştığında elindeki iğneyi farketmiştim. Sanırım bu da sakinleştiriciydi. Ama yapmasına izin verdim. Sakinleşiyordum iğneden sonra. Bana iğneyi yaptıktan sonra beni hücreden çıkardı. Ardından birçok insan görmüştüm. Bu beni sevindirmişti. Aslında bu insanlar akıl hastasıydılar ama iyi insanlara benziyorlardı. Bahçedeki bir banka oturdum ve hayatımı düşünmeye başladım.

' Adım Esir 17 yaşında boktan hayatı olan bir kız!' Daha ne diyebilirdim ki? Bu sırada gözlerimi etrafta gezdiriyordum ki, gözlerim bir yere takıldı. Orada kolu kanayan ve usulca o akan kanı izleyen bir çocuk vardı. Elindeki cam parçasıyla kolunu kesmeye devam ediyordu ki, lanet olası doktorlardan biri gelip çocuğa bağırmaya başadılar.

'' Baran yine mi kolunu kestin?'' diye bağırdı bir doktor. Çocuk dediysem bakmayın! Benden biraz büyük yüz hatları keskin yakışıklı bir erkekti. Doktor cebinden çıkardığı iğneyi çocuğa yaptı.