Bana kendimi, kendimden başka kimse değerli hissettiremez, sadece aracı olur. Kapalı gözlerimi açar kendimi iyice görebilmek için. Ama sizi iğrenç sinekler başımın etrafında dönüp durmayın, ilham perilerim sizden çok korkuyor. Ama sonunda hep bir boşluk hissi. Bu boşluğu ölmüş, kanatları kopmuş siyah-beyaz kelebeklere benzetiyorum. Evet ölmüşler. Bu bir zamanlar canlı olduklarını betimliyor. Bir zamanlar hareketli, çaba ve umut içinde. Ama zaman geçtikçe bedenim çürüyor. Ruhum ihtiyarlıyor. Kelebeklerim artık ölü. Onları hayata hiç kimse döndüremez artık, tanrı bile.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
