Through My Window / TaeKook

Bilmezsin beni sen'

Bu şarkı ile okumanızı tavsiye ederim

Jeongguk

Taehyung'un evinden çıktıktan sonra

Kapıdan anahtarı alıyorum ve kapıyı ardımdan kapatarak içeriye giriyorum.Girdiğim gibi düşüncelerden taşıması bir hayli zor olan kafamı kapıya dayıyorum ve soluklanıyorum bir müddet.

Hayır.Nefes alamıyorum aslında.Senle olmadığımızdan beri yani.Ah,sikiyim bana güvenmiyorsun,inanmıyorsun.En kötüsüde haklı olduğunu biliyorum.

Ben kendimden zaten yaptıklarım için nefret ederken senin etmeni de kaldıramıyorum.

Çünkü eskiden ben kendimden nefret ederken,ölmek isterken beni hayata bağlayan sen olmuştun.Sen sevmiştin benim sevemediğim yanlarımı.Üstelik hayatın yaşanılabilir olduğunu da bana sen göstermiştin.

Şimdi ise...ah çok zor Valeria...sen beni sevmezken yaşamak çok zor.

Bilseydin zihnimde sana Valeria diye seslendiğimi..kızar mıydın ki?

Herkesten sakladığını sandığın o sanatçı ruhuna koyduğun ismi bilmem sorun olur muydu?..

Sen bilmezsin ama ben evinde sırf yaptığın resimlere ayırdığın odanda ki seni izlemeyi çok severim.Sen resim yapmaya dalmışken,hafifçe büzülen dudaklarını,odaklandığın ve pek hareket etmediğinden hafif kızaran,terleyen suratını binlerce kez öpme isteğimi bilemezsin sen.

Valeria..bilmezsin beni sen.

Jimin benim yanıma uğradığında onun telefonunu zorla alıp sanki Jimin gibi seninle konuştuğumu,konuşurken ağladığımı,en ufak mesajında saatlerce durakladığımı bilemezsin.

Ağzından çıkan en ufak bir kelimenin kaç gece nefesimi kestiğini bilemezsin sen.

Bilmede zaten..sen kötü bil beni...nasıl bunca aydır ben seni sevmiyor muşum gibi düşünüyorsan şimdi de öyle düşün..

Ama...hayır artık böyle düşünme Valeria hayır.

Ben artık eskisi gibi düşünmüyorum.Uzak kalırsak iyi olacağını sanmıyorum.Uzak kalamam ben senden.

Hem sen..sen başka biriyle de değilmişsin.
Sana o kadar geç kalmam boşunaymış

Aklıma gelenlerle sinirleniyorum ve kafamı dayadığım kapıdan çekerek salona adımlıyorum,önüme ne çıkarsa yerle bir etmekte tereddüt etmiyorum.

Lambayı alıp duvara fırlatıyorum kenarda duran kitaplığın raflarını deviriyorum.Sonra bunu yaptığım için pişman oluyorum,senin sevdiğin kitaplar vardı çünkü onun içinde.

Zaten bir kaç dakika önce ağladığımdan gözlerimin tekrar dolması pek zor olmuyor.

Koltuklara vuruyorum,tekmeliyorum sanki hıncımı atabilirmişim gibi.Kime sinirliyim kestiremiyorum.

Bunların sorumlusu olan yakın arkadaşıma mı? Yoksa aptal gibi onu dinlediğim için kendime mi?

Zihnimi susturamıyorum,seninle dolu her bir düşüncem.Tıpkı her zaman olduğu gibi.

Valeria..bugün bana öyle yardım ettin ki...

Gözümü açtın,gerçekleri görmemi sağladın,üstelik bana geldin sen bugün.