Through My Window / TaeKook

Affet beni'

I can't save us, my Atlantis, we fall
We built this town on shaky ground
I can't save us, my Atlantis, oh, no
We built it up to pull it down

Taehyung

Üşüyorum,

Isınmak için senin ellerine ihtiyacı olan bedenime acıyor,küfürler ediyor,lanetliyorum.

Ben kendimi toparlamaya çalıştıkça bedenimin ısrarla seni istemesine katlanamıyorum.

Sürekli kurmaktan sıkıldığım cümleler,kendimi tekrar edişlerim var ama başka türlü bu acıyı nasıl tarif ederim bilmiyorum.

Sen bilirsin demek geliyor içimden.

Beni bir sen bilirsin.

Ellerin olmadan ne çok üşüdüğümü,senin her bir hücrene ihtiyaçla kavrulan bedenimi bilirsin.Parmaklarının vücudumu keşfedişlerine,dudaklarının arsızca eşlik edişlerini en iyi sen bilirsin.

Ben anlatamıyorum Jeongguk,affet beni.

Bir yıkılışın ortasındayım,derdimi anlatamıyorum,çıkamıyorum da burdan.Üstelik nasıl bu hale geldim bilmem.

Ne zaman kendimi kaybedip tamamen sende varoldum bilemem.

Seni affedemiyorum diye mi oldu bunlar?
Ondan mı bu kalp acısı?
Sen ondan mı çıkmak bilmiyorsun zihnimden?

Yeminler ederim sevgili,affetmeyi çok istiyorum.Çok istedim.Kalbim ve aklım binlerce defa karşı karşıya geldiler ama ben asla aklımı dinlemedim.

Ta ki senin gözlerinin içine bakana kadar.

Zihnim bulanıklaştı gözlerine bakarken,düşündüm,sen o kızada mı böyle baktın ?

Dokunuşlar,öpücükler,bir önemi yok sevgili,inan hiç yok,lakin bakışların...

Uğruna canımı vereceğim o güzel gözlerindeki bakışlarını o kıza bahşetmen...Yıldızlarını onunla paylaşman..

Yapamazdım.Benden başkasına dokunan ellerini bile affedebilir lakin içi gidermiş gibi bakan gözlerini affedemezdim.

Görüyorum,ne denli parçalandığını,çaresiz yakarışlarını,uykusuz kalışlarını her birini görebiliyorum.

Farkında değilsin sevgili,ben oluyorsun.

1 yılda oluşturduğum o zavallı kişi oluyorsun sen,ben ondan kurtulmaya çalışırken kendini bile bile o ateşe atıyorsun.

Odaklandığım tuvalden hafif bir titreme ile ayrılıyorum,açık bıraktığım pencereyi kapatıyorum ve dairene bakınıyorum.

Hayır yanlış anlama,eskisi gibi değil bakışlarım.

Seni görmezsem ölecekmişcesine bakmıyorum dairene.İhtiyaçla,istekle değil.

Sadece endişeleniyorum.İşten çoktan çıkmış olman gerekiyor,eve gelmedin,nerdesin?

Ah tanrım,yine yapıyorum.

Perdemi çekerek bir saattir üzerinde çalıştığım tuvalin başına geçiyorum.Düşüncelerim aklımı öyle bir çelmiş ki ne çizdiğimin farkında bile değilim.