Achter Gesloten Deuren

1.

POV Milo

Met een koffer in mijn hand en een rugzak op mijn rug stap ik uit de bus. Nog maar enkele minuten lopen tot ik bij mijn nieuwe huis ben. Een thuis wil ik het niet noemen. Mijn thuis is in Gouda, waar ik ben opgegroeid met pap en mam, en natuurlijk Jiska. Ik wandel langzaam richting mijn bestemming, het internaat. Ik weet alleen dat het een jongensinternaat is, verder weet ik niks. Ik weet niet hoeveel jongens er in dit internaat wonen, hoe de jongens gaan zijn, of ik een kamer moet delen of dat ik alleen op een kamer slaap en het belangrijkste van alles, of ik geaccepteerd ga worden door de andere jongens die er wonen. Met een hoofd vol onbeantwoorde vragen loop ik het grindpad van het internaat op. Het gebouw ziet er donker uit. Een rilling vindt zijn weg over mijn rug. Ik adem diep in en klop op de grote, houten deur. Met een piep gaat deze open en er komt een man tevoorschijn. Zijn zwarte haren zijn goed in model gebracht en zijn pak ziet eruit alsof het net van de stomerij komt. "Ah, jij moet Milo zijn," De man steekt zijn hand uit. Ik schud zijn hand. "Klopt, Milo ter Reegen. Aangenaam." Zeg ik vriendelijk tegen de man. "Meneer van Veen. Welkom." Antwoord de man bot. Een naar gevoel bekruipt me. Ik loop naar binnen en scan de inkomsthal. Het is een open ruimte met aan de linkerkant een trap naar boven. Achterin de inkomsthal is een kleinere gang, met drie deuren. Ook onder de trap bevindt zich nog een deur. "Ik zal je even rondleiden." Ik knik en volg hem.

"Allereerst hebben we hier de woonkamer en de keuken. Ah, Nicolette, je bent er nog!" De man loopt door de woonkamer naar de keuken. In de woonkamer staat een oud, bruin, leren bankstel met twee bijpassende stoelen. Tegenover de bank staat een kast met daarop een tv. Verder staat er een grote boekenkast achter de bank. De eettafel staat ook in dezelfde ruimte, tussen het gedeelte van de woonkamer en de keuken in. "Nicolette, dit is onze nieuwste bewoner, Milo ter Reegen." Ik wil de hand van de vrouw schudden maar ze trekt me in een omhelzing. "Aangenaam Milo, ik ben Nicolette. Een beetje de huismoeder van alle kwajongens hier." Lacht de vrouw met bruin, opgestoken haar. Ze duwt me iets van haar af en bekijkt me van top tot teen. "Mocht er iets zijn, kun je altijd bij mij terecht." Ik knik en glimlach naar de vrouw. "Goed, dan gaan we nu verder. Op de beneden verdieping hebben we nog een toilet en mijn kantoor." De man wijst naar de ruimtes tegenover de keuken. De deur aan het einde van de gang heeft een bordje met daarop 'verboden voor onbevoegden'. Ik neem aan dat dit zijn kantoor is. Wat een vriendelijke man, met zo'n bordje op zijn deur.

De rondleiding wordt vervolgt naar boven. "Goed, jij zult een kamer delen met Matthyas. Dat is de enige vrije plek momenteel. De andere jongens zijn nog op school maar kunnen ieder moment terug komen." We lopen de de achterste kamer in. Het eerste wat je ziet als je de kamer in loopt is een kast achter de deur en een bureau bij het raam. De kamer heeft een L vorm en de bedden staan om de hoek. Er staan twee bedden tegenover elkaar. Een van de bedden ziet er ietwat rommelig uit. Ik neem aan dat dit het bed van mijn kamergenoot is. Er hangt een Feyenoord poster boven zijn bed en er staan wat boeken op het bureau. "Pak gerust je spullen uit, de lijst met regels vind je op het bureau." Verteld meneer van Veen me voor hij de kamer uitloopt. Zuchtend laat ik me op het opgemaakte bed vallen. Ik ga er vanuit dat dit vanaf nu mijn bed is. Tot mijn verbazing is het een zacht bed. Na een tijdje op het bed gezeten te hebben, besluit ik mijn koffer uit te ruimen. Ik trek mijn koffer naar de kast en laat deze met een klap op de grond vallen. Harder dan de bedoeling was. Ik open de houten kast en zie dat deze voor de helft gevuld is met de kleding van mijn kamergenoot, volgens mij heet hij Matthyas. Langzaam rits ik mijn koffer open en leg ik mijn spullen op de planken. Onderin mijn koffer vind ik mijn regenboog sokken. Ik kon ze niet thuis laten. Jiska vond ook dat ik ze mee moest nemen. "Die horen bij jou Milo. Wees er nou trots op alsjeblieft." Had ze gezegd. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik aan dat moment denk. Mijn oog valt op een enveloppe, die verstopt lag onder de sokken. Voor Milo. Geschreven in Jiska haar handschrift. Ik open de enveloppe en er vallen drie foto's uit.