Achter Gesloten Deuren

6

POV Milo

Het is inmiddels zaterdag. Ik heb die woensdagavond nog getennist met de andere jongens wat voor een stuk ontspanning zorgde. Matthyas doet sinds die dag ook normaal, en de sfeer in het huis is gemoedelijk. Ik zou niet willen zeggen dat ik bevriend ben met alle jongens, maar zeker toch al wel met Frank en Raoul. Koen en Robbie proberen me ook steeds meer te betrekken bij dingen maar Matthyas heeft daar nog wat moeite mee. Hoewel hij niet meer bot reageert, is een gezellig gesprek ook nog niet vaak voorgekomen. Wel merk ik dat ik steeds vaker dat gekke gevoel in mijn buik voel. Het gevoel wat ik ook voelde bij Maarten. Een gevoel van vlinders in je buik, maar tegelijk ook een bak met stenen. Nu was dit bij Maarten niet zo gek. Na een week had ik gevoelens voor die jongen ontwikkeld, alleen wist ik niet of ze wederzijds waren. Voor Matthyas wil ik geen gevoelens ontwikkelen. De verhalen die ik hoor over hem en een meid, daar wil ik niet tussen komen te staan met mijn suffe gevoelens. Ik druk ze dan ook maar al te graag weg. Daarnaast snap ik niet hoe ik, weer, in minder dan een week gevoelens voor iemand heb weten te krijgen. Een vakantieliefde is anders, dit is iemand waarmee ik waarschijnlijk nog jaren moet samenwonen. Maarten heb ik na die vakantie niet meer gezien, wel heb ik nog een tijd gevoelens voor hem gehad, ook al wilde ik dat niet. Maar Matthyas, hij doet iets met me. Zijn blik alleen al is genoeg om mijn adem voor even een ander tempo te geven, mijn hart voor even sneller te laten slaan. En dat in minder dan een week, hoe krijg ik het toch weer voor elkaar?

"Milo, truth or dare?" Vraag Raoul me. Hij vond het een geweldig idee om truth or dare te spelen, natuurlijk met shotjes als tegenprestatie. Als je geen eerlijk antwoord geeft of je voert je dare niet uit, moet je een shotje nemen. Soms zelfs twee, als de rest van de groep dat nodig vindt. De alcohol vloeit daardoor rijkelijk en dat terwijl het pas half tien is. Vroeg pieken noemen ze dat, toch? "Truth." Zeg ik zelfverzekerd. Ik heb zelf ook al aardig wat amaretto-cola achterover getikt. "Wanneer had je voor het laatst echt gevoelens voor iemand?" Vraagt Raoul. Ik zucht. Dit is een vraag waarvan ik wist dat 'ie zou komen. Zulke vragen worden de hele avond al gesteld aan de anderen. Tot nu toe bleef ik gespaard met simpele vragen over hoeveel meiden ik in bed heb gehad en dat soort dingen. "Drie jaar geleden op vakantie." Antwoord ik eerlijk. Door de hoeveelheid amaretto-cola die ik gedronken heb, antwoord ik een stuk makkelijker. "Drie jaar? Dat geloof ik niet." Lacht Frank. Ik haal mijn schouders op. "Toch is het zo." Robbie schudt zijn hoofd in ongeloof. "En wat heb je dan in die drie jaren daarna gedaan?" Vraagt hij. "Vlinders eruit neuken." Lach ik, maar ik meen het. Deze opmerking zorgt ervoor dat iedereen in de lach schiet, iedereen behalve Matthyas. Matthyas kijkt me aan, zijn wangen zijn lichtjes rood gekleurd, waarschijnlijk door de alcohol. "Goed, Frank. Truth or dare?" Ga ik snel verder voor de jongens op mijn opmerking kunnen reageren.

Het gaat een tijdje door met truth or dare. Echt interessante dingen worden er niet gevraagd. Robbie kreeg de dare om twee biertjes te atten, Frank moest zijn ex bellen en Raoul moest een rondje over straat rennen in zijn ondergoed. Echt geen interessante dingen dus. "Jongens, ik voel me nu net een wijf, zo met truth or dare." Zucht ik terwijl ik nog een slok neem. "Ja daar ben ik het wel mee eens, Miel." Zegt Matthyas. Met grote ogen kijk ik hem aan. De enige personen die me Miel noemen zijn mijn ouders, Jiska, en Maarten op vakantie. "Zo Mat, begin je ineens met de koosnaampjes?" Grapt Koen. Ik weet mezelf geen houding te geven, mijn lichaamstemperatuur stijgt en mijn ademhaling versnelt. Zou het dan toch Maarten zijn? Nee, dat kan niet. Ik wil dat niet geloven. Niet na hoe die zomer is geëindigd. Ik sta op van mijn plek op de bank, zet mijn glas op tafel en loop richting de slaapkamer. Ik hoor hoe Frank nog roept of het wel gaat maar het komt niet binnen. Ik lijk compleet in paniek. Minstens een half jaar heb ik dagelijks nog aan hem gedacht, mijn gevoelen voor hem kon ik maar niet uitzetten. En nu, nu kom ik hem tegen op een plek waar ik in eerste instantie liever niet was geweest. Daarnaast heeft mij heel die vakantie tegen mijn gelogen, als het daadwerkelijk Maarten is. Hoe ik me daar bij moet voelen weet ik niet. Ik loop de trap op, wat een stuk lastiger gaat met de hoeveelheid drank in mijn bloed. "Milo, wacht." Hoor ik Matthyas achter me zeggen. Ik negeer hem en loop door. Zodra ik eindelijk bovenaan de trap ben, probeer ik zo recht mogelijk naar de slaapkamer te lopen.