Achter Gesloten Deuren

17.

POV Milo

Als ik midden in de nacht gewekt wordt door de telefoon van Matthy, weet ik genoeg. Zonder een woord te zeggen stap ik uit mijn bed en kruip ik naast Matthy, die inmiddels rechtop in zijn bed zit met zijn telefoon aan zijn oor. Ik hoor gepraat van de andere kant komen, maar kan het niet verstaan. Matthy's reactie spreekt echter boekdelen. Met tranen in zijn ogen weet hij een paar woorden uit te brengen. "Bedankt voor het doorgeven mam, ik zie jullie morgen." Is wat hij zegt voor hij de lijn verbreekt. Zijn telefoon glijdt uit zijn hand en voor ik het weet, heeft hij zijn armen om mijn nek geslagen en zijn hoofd verborgen in mijn schouder. "Ze is er niet meer Miel." Snikt de blonde jongen. Ik leg mijn armen om zijn middel en trek hem dicht tegen me aan. Mijn hand wrijft zachtjes over zijn rug, in de hoop hem te kunnen sussen. Ik laat me zachtjes achterover vallen met Matthy half boven op me. "Wat moet ik zonder haar?" Hoor ik hem zacht zeggen. "Ik weet niet eens wie ik ben zonder haar, Miel. Zij was de enige waar ik altijd op terug kon vallen. De enige die naar me luisterde zonder te oordelen en de enige waarvan ik adviezen opvolgde." Gaat hij verder. Ik zeg niks maar luister. Hij zit vast niet te wachten op ongevraagd advies, al helemaal niet van mij. "Ik heb niet eens afscheid kunnen nemen." Snikt hij. Ik kan voelen dat mijn shirt langzaam nat wordt op de plek waar zijn hoofd ligt, maar het maakt niet uit. Het enige wat ik nu wil, is er zijn voor hem. Hem troosten, laten weten dat ik er hoe dan ook voor hem ga zijn. Dat hij niet in een gat valt zoals ik dat een paar maanden geleden wel deed. Dat er iemand is die, ondanks alles, naar hem omkijkt en ervoor zorgt dat het goed met hem gaat. Alle dingen die ik miste toen mijn ouders overleden want ook toen was ik diegene voor Jiska, maar had ik zelf ook graag iemand gehad die er voor mij was. Me vertelde dat het wel goed kwam en dat ik niet alleen was.

Matthy is na een hoop gehuil toch nog in slaap gevallen. Ik kon echter niet in slaap komen. Mijn hoofd draaide overuren. Wat betekent deze plotse verandering voor onze prille relatie? Gaat Matthy me weer wegduwen zoals een tijdje geleden of laat hij me dit keer wel toe? Ik hoop vooral ook dat ik niet terugval in mijn gedrag. Het gedrag dat ik vertoonde toen mijn ouders net overleden waren. Toen ik op alles en iedereen boos reageerde, behalve op Jiska. Iedereen bedoelde het goed maar ik zag het niet. Zacht geklop op de deur doet me opkijken. "Eh, ja?" Mompel ik zachtjes, om te voorkomen dat Matthy wakker wordt. Zijn hoofd ligt nog altijd op mijn borst, mijn armen rond zijn middel. De deur opent en ik zie Raoul binnen komen. Zodra hij ons ziet liggen, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. "Hey, goedemorgen." Zegt hij zachtjes. Ik glimlach als antwoord. "Het is 8 uur en ik hoorde nog geen geluid uit jullie kamer komen, dus ik dacht ik kom even kijken." Zegt hij. Pas nu valt het me op dat hij zijn rugzak op zijn rug heeft. "Kut." Vloek ik zachtjes. "Ik eh, ik meld ons zo wel ziek. Matthy gaat niet naar school vandaag en ik blijf liever bij hem." Raoul kijkt me vragend aan. Ik kijk even twijfelend naar Matthy maar besluit het toch te zeggen. "Beloof je het voor je te houden?" Vraag ik zacht. Raoul knikt. "Hij heeft vannacht gehoord dat zijn oma overleden is." Leg ik uit. De uitdrukking op Raoul's gezicht verandert maar ik kan het niet plaatsen. Hij kijkt bezorgd maar ook begripvol. "Ik vraag Nicolette wel even of ze ontbijt voor jullie wil bewaren." Zegt hij voor hij de kamer uitloopt. Nog even knik ik als antwoord voor ik mijn hoofd weer op het kussen laat vallen. Voor het te laat is, pak ik mijn telefoon. Het nummer van school staat in mijn contactenlijst en niet veel later hoor ik de stem van de receptioniste. "Goedemorgen met Trees, waarmee kan ik u helpen?" Hoor ik de vriendelijke stem van de oudere vrouw. "Eh, goedemorgen. U spreekt met Milo ter Reegen. Ik zou mijzelf en Matthyas het Lam graag afmelden voor deze dag." Zeg ik tegen de vrouw. "Mag ik vragen wat de reden is dat meneer het Lam zich niet zelf afmeldt?" Vraagt ze. "Vanwege persoonlijke omstandigheden." Zeg ik uiteindelijk. "Oke, noteer ik dat. Sterkte." Zegt de vrouw nog voor ze ophangt. Intussen is Matthy wakker geworden, waarschijnlijk door mijn gesprek. Ik leg mijn telefoon op het nachtkastje en sla mijn armen nog iets strakker rond zijn middel. "Hey." Fluister ik. Hij tilt zijn hoofd van mijn borst en kijkt me aan. Zijn ogen staan droevig en het ziet eruit alsof hij weinig slaap gehad heeft. "Hey." Mompelt hij zacht. Ook zijn stem klinkt niet zo enthousiast als gewoonlijk. "Heb je een beetje kunnen slapen?" Domme vraag Milo, natuurlijk niet. Hij haalt zijn schouders op en legt zijn hoofd weer op mijn borst. 'Niet echt. Maar het hielp wel dat jij naast me lag. Dankjewel nog daarvoor." Zegt hij. Met een glimlach laat ik mijn hand even door zijn haren gaan. "Het is graag gedaan." Zeg ik. "Je weet dat ik alles voor je zou doen." Ik voel Matthy knikken tegen mijn borst. "Ik heb je trouwens afgemeld voor school." Vertel ik hem nog. "Dankje. Moet jij zo niet weg dan?" Vraagt hij. "Als je dacht dat ik je vandaag alleen zou laten, heb je het mis. Ik heb me ook afgemeld." Met een dankbare glimlach kijkt hij me kort aan. Nog even laat ik hem op mijn borst liggen, voor ik toch echt het bed uit stap. "Mat, je moet wel echt eten." Zeg ik zacht als ik zie dat hij nog in bed blijft liggen. Hij haalt zijn schouders op en draait zich om. Met een zachte zucht ga ik op de rand van het bed zitten, mijn hand op zijn zij. "Ik kom zo." Mompelt Matthy zacht. "Als je niet over vijf minuten bent, kom ik je dit bed uit tillen." Zeg ik. Deze woorden zorgen ervoor dat Matthy zich omdraait en me met een kleine grijns aankijkt. "En wie zegt dat ik nu juist niet langer blijf liggen?" Zegt hij. Lachend schud ik mijn hoofd voor ik weer van het bed afstap. Op mijn stoel ligt nog een joggingsbroek die ik aantrek, waarna ik mijn kast open om een trui te pakken. "Miel?" Hoor ik Matthy vragen. "Hmh?" Ik draai mijn hoofd om hem aan te kijken. "Zou ik-," Begint hij maar hij stopt halverwege zijn zin. Ik trek snel een hoodie over mijn hoofd en kijk hem vragend aan. "Vind je het goed als ik een van jouw truien aan doe?" Vraagt hij zacht. Met een giechel knik ik. "Natuurlijk, schat." Zonder dat ik er bij stil sta, noem ik hem schat. Met rode wangen kijkt hij me glimlachend aan. Ik pak nog een trui van mij uit de kast, een grijze met een baseball, en gooi deze naar hem. "Wacht." Zegt Matthy als ik de deur uit wil lopen. Hij stapt uit bed en trekt de hoodie over zijn hoofd terwijl hij dichter naar mij toegelopen komt. Zijn handen legt hij op mijn heupen voor hij zijn gezicht naar die van mij brengt. "Dankjewel, schat." Knipoogt hij voor hij zijn lippen op de mijne drukt. Mijn handen leg ik losjes rond zijn schouders. De kus duurt niet lang, maar lang genoeg om me toch even geliefd te voelen. "Ik kom zo." Zegt Matthy. Dit keer loop ik wel de deur door, richting de trap.

Nicolette schenkt net een kopje thee in als ik de keuken in wandel. "Ah, goedemorgen jongen." Zegt ze vriendelijk. "Wil je ook?" Ze wijst naar de thee en ik knik. "Graag." Glimlach ik als ik plaatsneem aan de keukentafel. Nicolette schenkt nog een kopje in en zet deze voor mij op tafel, waarna ze zelf ook aan tafel gaat zitten. "Komt Matthy ook zo?" Weer knik ik. "Ja, als het goed is wel." Met dat ik dit zeg, komt de blonde jongen de eetkamer ingelopen. "Ah, Matthy. Goedemorgen." Zegt Nicolette glimlachend. "Eh, goedemorgen." Mompelt Matthy afwezig. Nicolette schenkt voor de derde keer in korte tijd een kopje thee in, want zonder te vragen weet ze dat Matthy hier nu ook wel belang bij heeft. "Gaat het jongen?" Vraagt ze terwijl ze het kopje neerzet op de plek naast mij. Matthy schudt zijn hoofd en gaat naast me zitten. Ik zie dat het hem veel moeite kost om niet in huilen uit te barsten. "Mijn oma, ze is eh-," Is hoever hij komt voor de tranen over zijn wangen rollen. "Ach jongen toch." Nicolette twijfelt geen seconde en slaat haar armen om Matthy heen. Matthy verstijft even, maar niet voor lang. Er worden door Nicolette geen vragen gesteld. Enkel het gesnik van Matthy is nu hoorbaar in de ruimte. "Moeten jullie niet op school zijn?" De zware stem van meneer van Veen doorbreekt de stilte. "Jacob, Matthy kan het er nu niet bij hebben om naar school te gaan. Vannacht is zijn oma overleden." Legt Nicolette uit. De gezichtsuitdrukking van meneer van Veen verandert van nors naar meelevend. "Oh. Eh, ja. In dat geval heb ik niks gezegd. Sterkte jongen." Zegt meneer van Veen. Matthy kijkt op en knikt terwijl hij de tranen van zijn wangen veegt. "Ik neem aan dat dat de reden is dat jij ook thuis bent?" Meneer van Veen kijkt me aan. "Eh, ja. Ik heb me ook afgemeld." Meneer van Veen knikt goedkeurend waarna hij de kamer weer verlaat. "Zal ik even wat te eten voor jullie regelen?" Vraagt Nicolette. "Eh, ja. Graag." Antwoord ik zachtjes. Met een glimlach staat ze op en loopt ze naar de keuken. De klapdeur beweegt nog kort heen en weer, voordat deze tot stilstand komt. Ik kijk even over mijn schouder en als ik zie dat het luik dat de keuken en eetkamer scheidt ook dicht is, sla ik mijn arm om Matthy heen. Zachtjes trek ik hem tegen me aan. "Miel?" Vraagt Matthy. "Hmh?" Antwoord ik. "Zou je vanmiddag met me mee willen gaan?" Gaat hij verder. Verbaasd kijk ik hem aan. "Mee gaan? Waar heen?" Vraag ik. Matthy drukt zich iets van me af. "Eh, naar mijn ouders en mijn oma. Ik weet niet of ik het red om alleen te gaan." Geeft hij toe. Ik neem zijn handen vast. "Natuurlijk wil ik dat. Ik doe alles voor je, echt alles." Zeg ik tegen hem voor ik zacht een kus op zijn lippen druk, ervan uitgaande dat de deur nog dicht is. Dit is alleen niet het geval wanneer ik merk dat Nicolette twee borden op tafel zet. Verschrikt verbreek ik de kus en schiet ik bij Matthy vandaan. "Rustig maar Milo. Ik had al langer door dat het verhaal wat je me vertelde, over Matthy ging." Knipoogt ze. Verlegen kijk ik naar mijn handen. "Eh, ja. Sorry." Mompel ik zacht. "Jullie geheim is veilig bij mij hoor jongens. Geen zorgen." Zegt Nicolette nog voor ze terug de keuken in gaat. "Dus dat verhaal ging over mij?" Matthy's ogen zijn nog nat van het huilen en ook op zijn wangen is nog een spoor van tranen te zien. Een spoor die ik wegveeg met mijn mouw. "Alsof je dat nog niet wist." Zeg ik. Matthy grinnikt zachtjes voor hij zijn kopje thee pakt. "Ik had een vermoeden." Zegt hij schouderophalend en hij neemt een slokje van zijn thee. Matthy's emoties gaan alle kanten op. Iets wat misschien voor hem wel normaal is. Misschien is dit zijn manier om het te verwerken, misschien is dit de enige manier die hij kent. Misschien vindt hij het zwak om emoties te tonen. Hoe dan ook, ik hoop dat hij weet dat hij zich voor mij niet sterk hoeft te houden. Dat hij elke emotie kan uiten, als dit nodig is. Dat ik er, ondanks alles, voor hem ben en ga zijn. Want er gaat veel nodig zijn om mij bij hem weg te krijgen.