Achter Gesloten Deuren

13.

POV Milo

De week lijkt voorbij gevlogen en voor ik het weet, word ik zaterdagochtend wakker door mijn wekker. Inmiddels ben ik gewend aan het gesnurk van Frank en slaap ik weer de hele nacht door. Ik druk mijn wekker uit en grijp mijn telefoon van mijn nachtkastje. Meneer van Veen checkt toch niet in de weekenden, volgens mij is hij er niet eens vandaag. Ik zie een ééntje staan bij WhatsApp en klik op de app. Vreemd, want normaal staan mijn notificaties op mijn lockscreen. Bij het gesprek met Matthy zie ik dat er een nieuw berichtje is, maar dat deze ook alweer verwijderd is. Ik besluit het voor nu te laten en vergrendel mijn telefoon weer. Het is nu kwart over acht, perfect op tijd wakker om nog even een douche te nemen voordat het ontbijt begint. Zo stil mogelijk stap ik uit bed, pak ik schone kleding en mijn toilettas en verdwijn ik in de badkamer. Net op het moment dat ik de deur open, komt Matthy naar buiten gelopen. Hij mompelt iets wat op goedemorgen moet lijken maar ontwijkt mijn blik. Verbaasd blijf ik staan. Wat is er toch met hem? Met een zucht sluit ik de deur van de badkamer. Mijn spullen leg ik op een lege plank in het kastje, waarna ik de douche aandraai en mijn kleding uittrek. Een deel gooi ik in mijn wasmand. Voor ons allemaal staat er een kleine wasmand in de badkamer, vooral voor momenten zoals nu. Zodra ik voel dat de douche op temperatuur is, stap ik er onder en laat ik de warme stralen alle vuil en ellende van me af spoelen. Ik sluit mijn ogen en voor even lijk ik alles te vergeten. De stress die ik voelde omdat ik na een week een nieuwe kamergenoot kreeg, de stress van school die er ongemerkt bij in sluipt en nu de stress van Matthy, wiens gedrag 180 graden gedraaid lijkt. Douchen kan soms zo fijn zijn om je gedachten even weg te spoelen, maar het kan ook juist het moment zijn dat je gaat nadenken. En dat laatste gebeurt mij nu. Ik vraag me af of ik misschien iets verkeerd gedaan heb. Heb ik dingen gedaan die hij niet wilde? Voelt hij toch niet hetzelfde voor mij?

Na mijn douche, die langer had mogen duren, loop ik de trap af naar beneden. Ik ben de eerste, zoals ik had verwacht. "Goedemorgen Milo." Glimlacht Nicolette naar me. "Goedemorgen." Mompel ik zachtjes terug. De douche heeft niet het gewenste effect gehad, waardoor ik me nu slechter voel dan voor de douche. Tientallen gedachten over waarom Matthy zo doet zijn door mijn hoofd gegaan maar geen van de scenario's leken logisch. "Gaat het wel?" Vraagt Nicolette en ik knik terwijl ik plaatsneem aan tafel. "Ja, beetje slecht geslapen." Lieg ik. Ze knikt begrijpend. "Vanmiddag ga je je zusje zien toch?" Vraagt ze. Weer knik ik. "Ja, om half drie." Een kleine glimlach ontstaat als ik denk aan het feit dat ik Jiska vanmiddag weer zie. Dat ik met haar even kan praten over alles. Over pap en mam, over hoe het met haar gaat en over Matthy. Zussen hebben altijd goede raad. "Had je je corveetaak gedaan?" Vraagt ze en mijn ogen vergroten. Door alle stress van school en van Matthy, ben ik helemaal vergeten mijn corveetaak te doen. "Eh, nee. Ik eh, dat ben ik vergeten. Maar ik heb nog tijd!" Zeg ik snel en Nicolette lacht. "Milo, geen zorgen. Van Veen is er niet, dus als je vandaag stofzuigt, vind ik het prima." Dankbaar glimlach ik naar haar en pak een broodje uit de broodmand. Op zaterdag maakt Nicolette altijd versbelegde broodjes. Niet uitgebreid, gewoon simpel met ham, kaas of kipfilet, maar het is wel erg lekker. De andere jongens zijn nog nergens te bekennen, wat vreemd is want normaal zou er wel een van hen aan tafel zitten om twintig voor acht. Nog voor ik Nicolette kan vragen waar de rest blijft, komen Robbie, Koen en Raoul binnengelopen. "Hey, Milootje! Goedemorgen jongen." Zegt Raoul en hij klopt even op mijn rug. "Goedemorgen." Glimlach ik naar de oudere jongen. "Goed geslapen?" Vraagt hij en ik haal mijn schouders op. "Jij?" Raoul knikt blij en neemt plaats naast me. "Waar zijn de andere twee?" Vraag ik aan Raoul. "Frank lag nog te slapen, die heb ik net wakker gemaakt. En Matthy had geen trek." Legt hij uit. Het feit dat Matthy geen trek heeft, geeft me geen goed gevoel. Hij is nooit een grote eter geweest, maar dat hij niet ontbijt is zelfs voor hem vreemd. "Ik ga straks wel even bij hem kijken." Zeg ik tegen Raoul voor ik een hap van mijn broodje neem. Koen en Robbie hebben nog geen woord gesproken, af en toe wisselen ze alleen een paar blikken met elkaar. Blikken die ik niet kan plaatsen. Ik kan niet zeggen of ze positief of negatief zijn.