Achter Gesloten Deuren

18.

Met een gespannen gevoel zit ik in de taxi. Matthy's ouders stonden er op dat hij niet op de fiets kwam vandaag, en aangezien ik met hem mee zou gaan, zit ik hier nu naast hem in de taxi. Hij heeft, sinds we het huis verlaten hebben, nog geen woord gezegd. Zijn blik is op de wereld buiten deze taxi gericht. Ik laat hem, want ik weet als geen ander hoe moeilijk het is. Hij is degene die het tempo bepaalt op dit moment. Van de gesprekken tot ons contact, hij is degene die aangeeft wat voor hem goed voelt. "Miel?" Hoor ik hem zachtjes vragen. "Hmm?" Antwoord ik zachtjes. Matthy draait zijn hoofd en kijkt me voor de eerste keer deze taxirit aan. "Je blijft wel bij me, toch?" Vraagt hij. Zijn blik ontwijkt de mijne als hij zijn hoofd laat hangen terwijl hij met zijn vingers speelt. "Matt. Natuurlijk blijf ik bij je. Dat beloof ik je." Zeg ik en ik neem een van zijn handen in de mijne. Dit zorgt ervoor dat hij opkijkt en dit keer kruist onze blik. "Ik laat je geen seconde alleen." Fluister ik zachtjes. Matthy knippert een paar keer voor hij naar voren leunt en me zachtjes een kus op mijn wang geeft. "Dankjewel." Fluistert hij zachtjes. Met een glimlach strijk ik kort over de rug van zijn hand voor ik voel hoe de taxi tot stilstand komt. Matthy zucht even voor hij de deur opent. "Dankuwel." Zeg ik nog tegen de chauffeur voor ik ook uitstap. Matthy is naast de auto blijven staan en kijkt naar het huis. Ik ga naast hem staan en neem zijn hand weer vast. In mijn ooghoek zie ik de voordeur open gaan. Het bekende gezicht van zijn moeder verschijnt, maar de glimlach die er tijdens de vakantie elk moment van de dag op te zien was, is nu ingeruild voor een frons. Zijn moeder komt naar ons toe gelopen en slaat haar armen om Matthy heen. Ik zie hoe zijn schouders zachtjes beginnen te schokken. Ik laat zijn hand uit de mijne glijden en doe een stap achteruit om hem even een moment met zijn moeder te gunnen. "Kom gauw binnen jongen." Zegt zijn moeder en ze slaat haar arm om zijn schouders. "Wacht." Zegt Matthy en hij neemt mijn hand weer vast. Nu pas merkt zijn moeder me op. Ze knippert een paar keer en kijkt me vol ongeloof aan. "Milo?" Vraagt ze verbaasd. Ik knik zachtjes. "Oh jongen, wat goed om jou te zien." Zegt ze voor ze me in haar armen neemt. Ik haal diep adem en slik de tranen weg. "Hallo mevrouw." Zeg ik zachtjes. Ze duwt me iets van haar af en bekijkt me van top tot teen. "Je bent niks veranderd." Lacht ze zachtjes voor ze me los laat en het huis inloopt. Matthy gebaart dat ik voor hem naar binnen moet, dus dit doe ik. Dit is de eerste keer dat ik in zijn ouderlijk huis kom. Ik hoor de voordeur achter me dichtvallen. "Je mag wel doorlopen, hoor." Hoor ik Matthy zachtjes zeggen. Ik knik en doe wat hij zegt. De woonkamer is leeg, en vanuit de keuken zijn geluiden hoorbaar. Matthy wijst naar de bank, als teken dat ik kan gaan zitten. "Ik ga even kijken waar pap is." Zegt hij voor hij de keuken in loopt.

Lang heb ik niet om na te denken voor zijn moeder de woonkamer in komt met in haar handen een dienblad. Deze zet ze op tafel en dan pas zie ik dat hij gevuld is met thee en koekjes. "Hoe is het met jou, Milo?" Vraagt zijn moeder als ze in de stoel plaatsneemt. "Eh, wel oke naar omstandigheden." Zeg ik, wrijvend in mijn handen. "Ik heb wat verhalen gehoord inderdaad. Wat verschrikkelijk jongen." Zucht ze meelevend en ze wrijft even kort over mijn knie. Met een waterige glimlach knik ik naar haar. "Als je eens wilt praten, weet dan dat onze deur voor jou altijd open staat." Dankbaar kijk ik haar aan. "Dankuwel." Weet ik uit te brengen. "Ik ben wel blij hoor, dat Matthyas en jij elkaar weer gevonden hebben." Ongemakkelijk bijt ik op de binnenkant van mijn wang. "Tijdens die vakantie was hij zo veel gelukkiger." Gaat ze verder. Ik knik maar wat, niet wetende wat ik kan zeggen. Met dat zijn moeder nog iets wil zeggen, komen Matthy en zijn vader de woonkamer in, beide met rode ogen. Matthy komt naast me op de bank zitten terwijl zijn vader plaats neemt in de stoel naast zijn moeder. Zijn hand legt hij zonder twijfel in de mijne terwijl hij mijn andere arm rond zijn schouders legt. Even kijkt zijn vader ons vragend aan, maar al snel tikt zijn moeder hem op zijn arm, als teken dat hij niks moet zeggen. "Vanmiddag mag ik even langs oma om afscheid te nemen. Denk je-," Begint Matthy. "Zou je met me mee willen?" Vraagt hij zacht. "Maar natuurlijk, dat weet je toch." Fluister ik zachtjes. Met een kleine glimlach kijkt hij me aan. "Is Milo ook bij de uitvaart?" Vraagt zijn vader. Matthy kijkt me even vragend aan maar ik knik. Natuurlijk ben ik er bij. Ik heb hem beloofd dat ik niet van zijn zijde zal wijken, en die belofte ga ik waarmaken. Koste wat het kost zal ik naast hem staan. "Eh ja, als dat van jullie mag." Zegt Matthy en meteen knikt zijn moeder. "Maar natuurlijk mag dat." Zegt ze met een glimlach en ze schenkt de kopjes vol met thee waarna ze ons allemaal een kopje overhandigd. Matthy ruikt even aan de thee en meteen vormen er tranen in zijn ogen. "Dit, dit was oma's lievelingsthee." Zegt hij zachtjes terwijl de eerste traan van zijn wang rolt. Ik haal mijn arm rond zijn schouder weg en strijk zachtjes over zijn wang. "Oh, verdorie. Daar heb ik helemaal niet bij nagedacht. Sorry." Zegt zijn moeder zachtjes. Matthy schudt zijn hoofd. "Het is oke, mam. Ik moest gewoon aan haar denken, en aan de laatste keer dat ik met haar een kopje thee heb gedronken." Matthy legt zijn hoofd op mijn schouder nadat hij het kopje thee terug op tafel heeft gezet. "Oma vertelde me toen een verhaal over hoe zij met opa ooit op de tomos naar het strand is geweest. Opa had haar 's ochtends opgehaald en samen waren ze naar het strand gereden. Opa had daar voor haar het eten betaald en 's avonds hadden ze een ijsje gehaald zei oma." Vertelt Matthy. Met een glimlach pak ik mijn kopje thee van tafel. "Dat verhaal heeft oma mij vroeger ook vaak verteld." Zegt zijn vader. Door deze opmerking weet ik dat het om zijn moeder gaat. "Ja, dat verhaal vertelde ze maar al te graag." Zegt zijn moeder. Ik voel Matthy knikken tegen mijn schouder terwijl zijn vader nog een verhaal verteld over de oma van Matthy.

Na een aantal verhalen gehoord te hebben, is het toch echt tijd om afscheid te nemen. "Heel veel sterkte met alles." zeg ik als we de deur uitlopen. "Bedankt." Zegt zijn moeder en ze trekt me in een omhelzing. "Beloof me dat je goed op jezelf en Matthy past Milo?" Zegt ze en ik knik. "Dat beloof ik." Zeg ik. Ze verbreekt de omhelzing en glimlacht even naar me. "Ik ben blij dat je terug in zijn leven bent." Fluistert ze nog voor ze Matthy een knuffel geeft. "Bel je even als je thuis bent?" Vraagt zijn moeder als we de auto van zijn vader in stappen. Hij heeft aangeboden om ons te brengen. Matthy gaat op de bijrijdersstoel zitten, terwijl ik plaatsneem achter hem. Eventjes tijd om mijn hoofd rust te gunnen en mezelf voor te bereiden op wat straks komen gaat. Op het feit dat ik voor de tweede keer in korte tijd een uitvaart ga meemaken. De gedachte alleen al zorgt ervoor dat mijn hart sneller klopt. Langzaam probeer ik door mijn neus in te ademen en door mijn mond uit, in de hoop dat het niet opvalt bij Matthy of zijn vader. Als ik even opkijk, zie ik dat de twee nog in gesprek zijn en het niet is opgevallen. Hoe vaker ik mijn ademhalingsoefening doe, hoe droger mijn mond begint aan te voelen. Gelukkig duurt de autorit niet lang en staan we vijf minuten later naast de auto, vlak voor de ingang van een grijsgekleurd gebouw. "Je kan gewoon vragen naar mevrouw het Lam." Zegt zijn vader. "Of wil je dat ik mee ga?" Vraagt hij nog maar Matthy schudt zijn hoofd. "Nee, dat is niet nodig." Zijn vader knikt. "Zal ik jullie over een half uurtje weer ophalen?" Vraagt zijn vader en ditmaal knikt Matthy. "Dat zou fijn zijn pap." Met een waterige glimlach zwaait hij zijn vader uit. Zijn hand laat hij in de mijne glijden en onze vingers verstrengeld hij. "Ik ben bang, Miel." Bekent hij als we voor de deur staan. Ik trek iets aan zijn arm zodat hij een kwartslag draait. "Ik zal bij je zijn, ongeacht wat er gebeurd, oke?" Zeg ik tegen hem. Hij knikt maar het lijkt niet overtuigend. "Matt, ik meen het. Ik zal niet weggaan zonder jou, of je alleen achter laten." Weer knikt hij, alleen lijkt het dit keer overtuigender. 'Dankje." Fluistert hij. Ik glimlach kort en druk een zachte kus op zijn wang. "Kom, anders wordt het alleen maar moeilijker." Zeg ik tegen hem. Hij ademt even diep in en uit voor hij aanstalten maakt om de deur door te lopen. De geur van het gebouw brengt me in sneltreinvaart terug naar vier maanden geleden. Toen ik hier met Jiska door de deur liep, op weg om voor de laatste keer mijn ouders te kunnen zien, ze voor de laatste keer te kunnen vertellen hoeveel ik van ze hou en ze nog heb beloofd dat ik op Jiska zou passen. Mijn keel lijkt dichtgeknepen en mijn hartslag lijkt verdubbelt maar ik probeer me in te houden. Niet meteen te gaan janken, daar heeft Matthy niks aan. Matthy loopt naar de balie en geeft aan dat we hier voor zijn oma zijn. De vriendelijke vrouw glimlacht en neemt ons mee naar de ruimte waar zijn oma ligt. Als we voor de deur staan, draait hij om. "Miel ik durf niet." Ik neem zijn beide handen in de mijne en kijk hem aan. "Deze," Ik hou zijn rechter- en mijn linkerhand omhoog. "laat ik vandaag niet meer los." Zeg ik tegen hem. Ik druk een kus op de rug van zijn hand voor ik zijn linkerhand loslaat en de deur open. Alles lijkt in slowmotion te gaan. De donkere kamer doet me denken aan die waar ik mama voor het laatst zag. Even sluit ik mijn ogen om te zorgen dat ik mijn ademhaling onder controle kan krijgen maar het helpt niet. Mijn ademhaling lijkt met de seconde te versnellen, steeds sneller en sneller. "Matt, ik-," Matthy draait zich om naar mij en kijkt me bezorgd aan. "Miel?" Ik leg mijn hand tegen mijn hoofd en buig voorover. Waarom moet mij dit juist hier overkomen? Juist wanneer Matthy mij nodig heeft, laat ik hem vallen als een baksteen. De eerste traan vindt zijn weg over mijn wang, wat het startsignaal is voor de rest van mijn tranen. Hoe weet ik niet, maar Matthy heeft ergens een stoel vandaan gehaald en drukt mij in de stoel. Gehurkt komt hij voor me zitten. "Miel, Milo." Zegt hij. "Kijk me aan." Ik doe wat hij zegt en richt mijn blik op hem. "Je hoeft hier niet te zijn als je dat niet wilt." Ik schud mijn hoofd. ""Ik wil, ik moet er voor jou zijn." Weet ik uit te brengen. Matthy neemt mijn hand vast. "Dat weet ik, maar je moet niet over je eigen grens gaan Miel." Zegt hij en hij wrijft even over mijn hand. Onopgemerkt is de vrouw van de balie binnen gekomen met een glaasje water. "Gaat het, jongen?" Vraagt ze als ze me het glas overhandigt. Ik knik en neem het glas aan. Ook geeft ze me een zakje. "Adem hier maar even rustig in." Zegt ze en ik doe wat ze zegt. Langzaam maar zeker wordt mijn ademhaling rustiger en mijn zicht duidelijker. "Sorry." Mompel ik als ik het zakje in mijn broekzak steek. "Geen sorry zeggen, alsjeblieft." Zegt Matthy zacht en hij wrijft over mijn hand. "Vind je het goed als ik even,-" Zegt hij en ik knik, wetende wat hij wil zeggen. Ik hou zijn hand vast en loop met hem mee, zonder te kijken waar we heen lopen. Als ik nu opkijk, ben ik bang dat ik nog meer breek. De donkere stip op de grijze vloer is mijn focuspunt, terwijl ik alles wat Matthy zegt luid en duidelijk versta. Ik laat hem, want zo stond ik hier vier maanden geleden ook.