"Çok özledim,"diye mırıldandı, dudakları boynumu talan ettiği sırada. Dokunuşu,beni ilk önce en uç noktaya çıkarsa bile ardından hakikat kanatlarımı kırdığında ben,yere sertçe çakıldım. "Sana dair her şeyi özledim..." Alt dudağı,köprücük kemiğimden...
Beni sosyal medya üzerinden de takip edebilirsiniz. #yerleyeksan ve #zaynahara etiketi ile yapılan paylaşımlarınıza bakıyor olacağım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir şehrin uzak semtleri gibi gözlerin; Üzgün, kara, ayaklanmaya hazır. - İsmet Özel
Bölüm Şarkısı, Haluk Levent, Elfida
Tamino, Habibi
1.ONDAN YOKSUN
Sonu gelmeyen, dipsiz bucaksız bir hüznün esir aldığı aciz yüreğim, kimsesizliğe gebe kalmış gibiydi.
Günler geçtikçe sulanmayan bir çiçek gibi solduğumu,beni hayata bağlayan her şeyden mahrum kaldığımı hissediyordum. Hiçliğin kıyısındaki yüreğime vurulan hoyrat dalgalar, savunmasız çocukluğuma ağır bir darbe daha vurdu; sert, kuvvetli ve yıkım getiren darbeler ölümcüldü benim için. Günlerin, pranga gibi bileklerime vurulduğu lahzada yelkovan ve akrebin her hareketi esaretimeydi. Kendimin esiri oldum.
Ellerimle yüzümü sıvazladım. İnce parmaklarımın bu denli soğuk olduğuna ilk kez şahitlik ediyordum. Tenimin canlılığı ölmüştü sanki. Yaşadığım her şey bedenime sızan, yavaş yavaş öldüren ve engel olunmayan bir kanser gibiydi. Yoğun, hastalıklı ve öldürücü. İnsanın bir kez öldüğüne inanılan hayatta bir yanlış da buydu;ilk önce ruh ölüyordu sonrasında ise beden. Ruhun ölümü, bedenin ölümüne halı seriyor, aralık kapı bırakıyordu. Cansız bir ruhun sahne aldığı bedenin tiyatrosunda akan saniyeler yaşama değil de ölüme gibiydi.
Hak etmedim.
Bunca zaman bir insana kötülük ve ihaneti bilinçli katiyen yapmamıştım. Yapmadığım hâlde bana kötülük ve ihanet bilinçli yapıldı. Dağınık bir zihin labirentinin içinde karanlık bir koridorda elimde bir şey olmadan ilerliyordum. Karanlıktı, adımlarımın nereye ulaştığını bile bilemeden yürüyordum. Yanımda kimse yoktu, kimse kalmamıştı. Sanki yol boyunca bir bir her şey beni terk etmişti.
Durmaksızın çalan telefonu sonunda elimde aldığımda telefonun ekranındaki isim ile alt dudağımı gerginlikle dişlerimin arasına aldım. Babam. Normal şartlarda gördüğüm an yüzümde gülümseme belirirdi ancak şu an normal şartlarda değildik. Açmazsam gün boyunca beni arayacaktı. Bunu bildiğim için çalmakta olan telefonu yanıtlayıp usulca telefonu kulağıma dayadım.
