DEPTH • TAEKOOK ✓

4

Haiiii, ben geldiiim. Düzenleme yapmaya vakit buldukça bölümleri paylaşıyorum bebeklerim, ama kurguyu yıllar önce yazdığım için orjinal halini taekooka çevirirken komiğim geliyor. Çok toy dönemlerimde yazdığımdan dolayı saçmalamışım bayağı. Neyse elimden geldiğince toparlamaya çabalıyorum, kurguya ilginiz olduğu için Xx

Destekleriniz için de teşekkür ederiiim. Keyifli okumalar dilerim! <33

**

Kulağımın dibinde işittiğim fısıltıyla kıpırdandım. "Kalk Jungkook," Kulağıma derin bir nefes salındı. "Kalkman lazım."

"Geliyor, annen geliyor." Kirpiklerimi kırpıştırarak gözlerimi zorlukla aralamayı başardığımda havanın aydınlanmış olduğunu gördüm. Güneş perdelerin arasından eve sızarak gözlerimi almıştı. Zeminde yatıyordum.

Hışımla etrafıma bakındığımda tek başıma olduğumu gördüm. Taehyung yoktu.

Yattığım zeminde oturur pozisyona geçtiğim gibi eşofmanımı çekip ayak bileğimi kontrol ettim. Cesetin ısırık izi yoktu. Saçlarımın koparıldığına dair o acı hissi de yoktu.

Yerden destek alıp ayağa kalkmak için doğrulacağım sırada merdivenlerden yükselen adım sesleriyle hışımla başımı çevirip bakışlarımı aynaya yükselttim.

Ayna ne çatlamıştı, ne de kanlı el izleri vardı. Aynadaki yansımamda dün aynaya çarparak kanayan başımda tek bir yara dahi olmadığını gördüm. Hızla kalkıp üzerimi düzelttim ve yatağıma atılıp pikeyi üzerime çekemeden kapım açıldı.

"Hayatım," Annemin yumuşak sesi kulaklarıma doldu. Uyuyor taklidi yapamayınca zaten açılmış gözlerimi kırpıştırıp yeni uyanmış rolü oynadım ve gülümseyen anneme, "Günaydın." diyerek mırıldandım.

"Günaydın Jungkook, kahvaltı hazırladım hayatım ve bizimle kahvaltı etmek istersin diye düşündüm." Yataktan doğrulup oturur pozisyonuna geçip başımı salladım. "Sen in, gelirim." Annem beni onayladı ve başımdan öpüp odadan ayrıldı.

Hızla yataktan kalkıp aynanın önüne geçtim ve daha dikkatli inceleyebilmek için aynaya yaklaştım. Gerçekten hiç bir iz yoktu. Ardından kopan saçıma bakıp dikkatlice inceledim fakat saçlarım eskisi gibiydi ve hiç bir değişiklik yoktu.

--

Annemlerle kahvaltı ettikten sonra odama çıkmıştım. Tüm bu olanlar çok fazla geliyordu. Taşıyabilecek gücüm yoktu. Yaşadıklarım aklımdan çıkmıyordu.

Buradan çıkıp gitmek istiyordum, ama önce ailemi ikna etmem gerekiyordu. Lakin dün Taehyung'un kulağıma bıraktığı fısıltıyı da anımsıyordum. Gitmeye kalkışırsak ailem zarar görecekti, zarar görecektik. Bizi bırakmayacaklardı...

Beynim patlayacak gibi hissediyordum. Düşünmekten kendimi yiyip bitirmiştim. Bu yüzden çıkıp biraz oksijen alsam iyi olacaktı. Boğuluyor gibi hissediyordum cidden.

Bu fikirle yatağımdan kalkıp henüz dolaba yerleştiremediğim bavuldaki kıyafetlerimden elime geçen her hangi bir tişört ve pantolon alıp hızlıca üzerime geçirdim ve odadan çıktım.

Kapıyı açık bırakmıştım ama dönüp kapatma gereğine girişmedim. Hızlıca merdivenlerden inip koridoru geçtikten sonra mutfaktaki annemin yanına uğradım. Korkmaması için adımlarımı yavaşlattım ve ayaklarımı bilerek zemine sert bastım ki, ses çıkartsın ve bu sayede birinin geldiğini anlayarak ürkmesin diye.

Hemen beni fark etti ve omzunun üzerinden ufak bir açıyla bana baktı. "Biraz dışarıya çıkmak istiyorum."

"İyisin değil mi oğlum?" diye sorduğunda hayır demek istesem de, bana inanmayacakları bir gerçekti. Taehyung'un söyledikleri aklımda dolandığı için onları tehlikeye atmasam çok daha iyiydi.