Survive

4

Shhhhhh, het geluid van gordijnen die open gaan. Het zonlicht dat mijn kamer binnenvalt en mijn gezicht verlicht. Kleine sproeten worden zichtbaar. 'Lieverd, wordt je wakker? Het is bijna 7 uur,' mijn moeder wekt me zoals gewoonlijk een paar minuten voordat de wekker gaat. Heel even lijkt het een doodnormale dag. 'Ben je er klaar voor?' vraagt mijn moeder. Klaar voor wat? School? Nee, eigenlijk nooit, mam. Dus ik antwoord: 'Nee, niet echt mam, zoals gewoonlijk.'
'Kom op Miles, ik weet dat je het kan. Het is maar 1 dag het beste uit jezelf halen. Je kan die test aan, ik weet het zeker.' zegt mijn moeder met een glimlach.
Ohja shit, het is de dag van de Vaardigheidstest. Het liefst blijf ik de hele dag in bed liggen.

Een goed ontbijt heb je nodig als je wilt presenteren. Maar ik krijg, in tegenstelling tot de dagen ervoor, geen hap door m'n keel.

Ik kijk op mijn IceWatch-horloge, 08.23 uur, ruim op tijd. Ik scan met mijn ogen het schoolplein af, opzoek naar Jack. Zijn opvallende rooie haren springen erboven uit, ik zie hem staan bij een houten bankje aan de kant van de school. Ik loop naar hem toe. Mijn benen nog moe van de onrustige nacht. Mijn hoofd zwaar als een baksteen.

'Jo, Jack,' begroet ik hem met een knikje in zijn richting. 'Beetje zenuwachtig?' probeer ik een gesprek aan te knopen.
'Als je bedoelt zenuwachtig zijn voor een kikker ontleden? Nee, niet echt. Maar dat weet je toch al wel?' vraagt hij verontwaardigt over mijn zinloze vraag.
Dat is waar ook, Jack heeft het niet zo breed thuis, hij heeft ook geen tv. Niet dat ik het nieuwste model heb, maar ik heb tenminste een tv, hij niet.
Geen tv betekent ook dus dat hij niks afweet van de Vaardigheidstest. Hij is waarschijnlijk vanochtend op de fiets gestapt met het vooruitzicht van een saaie schooldag. Niks Vaardigheidstest. Misschien was dat nog wel beter ook.
Ik probeer het nieuws soepel te brengen zodat het hem niet helemaal overdondert:
'Gast, we kregen gister bericht van school. Vandaag is de Vaardigheidstest. Je weet wel, toch?' Waarschijnlijk niet soepel genoeg denk ik...
'Wat?! Nee, ik heb me helemaal niet voor kunnen bereiden.
Wacht... je maakt een grapje, hè? Ik zie het aan je gezicht.' Ik hoor de ongeloofwaardigheid in zijn stem. Ik zie hem zoeken naar een verklaring voor mijn "grapje". Maar die vindt hij niet.
'Nee Jack, geen grapje. We zullen er aan moeten geloven. En wel over 3 minuten.'