Survive

8

De minuten verstreken en ik praatte met Jack over wat koetjes en kalfjes en gingen de aankomende test uit de weg. Eenzelfde digitale, grote klok die ook hing in de andere testzaal, hing ook hier. De seconden tikten weg. Over drie minuten wordt Anna opgeroepen, en wie weet hoe lang het zal duren voor de volgende zou werden opgeroepen? Twee minuten? Tien minuten? Misschien wel twintig?
Ik, Miles Hamock, kom ook als één van de eersten aan de beurt. In veel gevallen heeft dat z'n voordeel, bijvoorbeeld met de schoolfotograaf. Maar in dit geval had ik liever Jacks achternaam gehad. White. Hij zal nog wel even moeten wachten.
'Zou Anna Aalf zich naar de groene deur kunnen begeven,' het klonk meer als een bevel dan een vraag. Het was Rosa. Haar stem was hard, maar wel vriendelijk. Het werd stil in de zaal en iedereen keek toe hoe Anna in haar babyroze bloemenjurkje opstond van haar tafel en schuifelend naar de deur liep. Haar houding was alles behalve zelfverzekerd. Ze keek naar de grond. En voordat ze de klink van de groene deur naar beneden drukte wierp ze nog één blik op de tafel waar ze zojuist nog een boterham met pindakaas had gegeten. Haar rugzak viel treurig om haar schouders en ze opende de deur. Ik had verwacht dat ik een glimp op zou opvangen wat er in die andere kamer zou zijn, maar het enige wat ik zag, en de anderen waarschijnlijk ook, was een donker, zwart gat met een ijzeren trap die naar beneden leidde.