"Ay kahit ano talagang suotin nito nagmumukhang maganda pang model oh!" Palakpak na salubong saakin ng bestfriend kong si Beau.
I jokingly flipped my hair at kunyareng malditang umirap pero pagkatapos ay tumawa din sa sariling kalokohan.
"Joke! Good morning!" Malakas kong bati sa kaniya at binatukan siya. Lunes na kasi ngayon kaya may pasok na. I spend my days with more and more sleeps kasi wala si Mama, gumala na naman with her amigás.
"Taray ganda ng mood 'e ano? 'Yung student nga pala ng senior high sa STEM department patay malapit sa club house." Kwento niya na parang may pinatay na daga lang na parang wala lang sinisilip niya pa nga ang kuko niya eh.
"Haa?" Gulat kong tugon bago naupo sa tabi niya.
"Oo nga ayaw mo maniwala? Kala't na kalat nga eh. Sabi ko naman kasi sa'yo buksan mo na 'yang account mo sa facebook para naman updated ka sa balita." Tugon niya saakin at bahagya pang ngumise.
"What do I expect? Taong bukid ka nga pala."
I chuckled. "Gago"
"Pero seryoso nabalitaan ko naman 'yan. Hindi ko lang alam na schoomate pala na'tin."
"Saan mo nabalitaan sa radyo na naman?"
"Yes" Sagot ko at natawa siya. "Weird."
"So where's the burial?" I asked.
She shrugged. "Ewan. Di naman kami close 'nun eh."
"Ano pala ang pangalan 'nun?."
"Kean Arguilles, Stem department student. 5'8 ang height. 17 years old." Mabilis na sagot niya at natigilan ako at gulat na napatingin sa kaniya.
"Si Kuya Kean?!" Sigaw ko. Omyghad. Napahawak ako sa dibdib ko dahil sa gulat.
"Yes bhie maka kuya ka naman halata namang may gusto sa'yo 'yun eh." Nakangise niyang sagot pero nakatulala lang ako.
"Wala na siya?" I asked at hindi parin makapaniwala. Halos noong isang araw lang he helped me with my physics project and now..
Si Kuya Kean at ang dalawang sugat sa leeg niya. Siya 'yon.
"Anong ikinamatay niya?" Wala sa sariling tanong ko sa kaniya.
"Uh. Based on my source, Low blood daw?" Patanong niyang sagot at sinuklay ang buhok dahil malapit na ang first subject.
Muntik na akong matawa dahil sa sagot niya. Kingina. Low blood? Sinong maniniwala diyan? Kung high blood siguro maniniwala pa'ko pero low blood are they even serious with it or are they making fun?.
"Good morning"
Nagising ako sa malalim na pag-iisip ng magsalita ang prof. namin sa first subject namin ngayong umaga.
"Good morning, Miss." Sabay na sagot namin habang naka-upo parin I smiled but my mind is still occupied with the thoughts about Kuya Kean's suddenly death.
Nakangite ang Prof. namin at tumikhim. "You have a new classmate." She announced at napuno ng bulungan ang buong classroom.
"Sino naman kaya?" Bulong ni Beau at inayos ang necktie ng damit. Civillian kasi ang school namin and we can wear whatever we want.
"Mr. Rosevelt, please come in and introduce yourself." Nakangiteng tugon ni Ma'am sa labas ng pinto at pumasok ang lalakeng tingin ko ay pwede nang pumasok bilang gangster. His jawline is alive na ito kaagad ang una kong napansin. Hi has a messy hair pero hindi nakaka-epekto sa mukha niya. Singkit, matangkad. Heart-red-plump-lips, pale skin and he has this sharp nose.
I think he's height is about 6'footer?.
"Good morning." He greeted and I can feel a goosebumps with his voice. Cold.
"I am Vesper Rosevelt from Japan. Please to meet you all especially my watashi no ai." He said at maraming impit na tumili isa na doon si Beau.
Watashi no ai? What is that?. Who is he meant by that?.
"You can sit wherever you wants." Announce by our prof. to him.
Wala siyang salitang lumapit sa likod namin at doon sa bakante umupo. Nanikip ang dibdib ko ng maamoy ko ang pabango niya ng dumaan siya sa gilid ko. I held my chest and pinch it slightly. Naninikip ang dibdib ko at nahihirapan na akong huminga. What with this feeling?.
"Fvcking finally. Nice meeting you, Watashi no ai"
Mas lalo pang bumigat ang dibdib ko ng marinig ko ang boses na iyon na sa tingin ko ay narinig ko na. Watashi no ai? Is that this new guy said earlier?.
"Bhie? Okay ka lang namumutla ka?" Nag-aalalang tanong ni Beau saakin at hinawakan pa ang balikat ko.
"I...I'm okay." I answered and held my chest again. Ano ba'tong nararamdaman ko?.
"Breathe"
A voice came from my head at hindi ko alam pero sinunod ko ang sinabi ng boses na nasa isip ko. I breath at kalaunan ay gumaan ang pakiramdamn ko.
"Ms. Meira Nathaniel?" Tawag ng prof. at kaagad akong tumayo.
"Yes, Miss?." Kaagad na tanong ko.
"Can you get my assignment box on my table on my office?." Mahinahon niyang tanong and I nodded as a response for her.
Aalis na sana ako ng magtaas ng kamay si Vesper the new guy kaya napatigil din ako. "Can I go out?." He asked firmly at kaagad din namang tumango si Miss.
Umalis na ako doon at pumunta sa table ng prof. which is nasa ground floor pa 'e nasa third floor ang room namin. I don't have any choice kung hindi ang bumaba pa.
Pababa na sana ako ng hagdan ng makasalubong ko ang grupo ni Angra magkaiba kasi kami ng schedule kaya ga'nun.
"Ohh. The Meira bitch is here na pala. Hi bitch kamusta kana?." Nakangise niyang bati at ngumise din saakin ang mga kampon niyang mukhang mga labanos.
"Still strong enough to beat your asses. Kayo naman walang pinagbago mga labanos parin ah." I smirked. Hindi ko naman kasi dapat patulan ang mga 'to pero kasi nagmamadali pa'ko.
Mukha kasi silang mga labanos kasi ang mga buhok nila green tapos ang puputi nila na nadala lang naman dahil sa pulbos. I rolled my eyes. Edi ako na allergic sa pulbo.
"You're really a bitch huh." Irap niya at nilampasan ako umirap rin ako at nilampasan sila but their demonic spirit possessed again. Pinatid ako.
"Fvck" I groaned ng mapatid ako at alam kong comatose ang bagsak ko.
"Bye bitch!" They all laughed and left.
Ramdam ko ang pagtama ng katawan ko sa matigas na bagay at alam kong gumulong ako pababa ng hagdan. Lord God help me here. I don't want to die yet.
"H---help.." I muttered and all I can see is red until it's turned into black.
YOU ARE READING
You're My Dark Love
VampireYou're my dark love and I'll kill anyone who dares to steal you away from me or touch you and hurting you by sucking their bloods and grabbing their hearts while watching them losing their conciousness as well their useless lives---Vesper Rosevelt