Kıyısında köşesinde azıcık bile yer bulamadığı bu hayatta, hayatın ona bir oyunuydu belki de her şey.
"Hayatta her şeyin bir karşılığı var. Sevginin, nefretin, hüznün, sevincin... Sadece hisler değil bahsettiklerim. Bahsettiklerim... Ya da boş verin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elimdeki kalemi sıramın üzerine bıraktım. Ellerim kara kalemim sayesinde kapkara olmuştu. Bir kaç derstir hiç bir şey dinlemeyip sadece dinliyormuş gibi yapmıştım. Kahverengi çizgisiz ajandama bir şeyler karalayıp durmuştum sürekli. Ve karalamaya da devam ediyordum. Öyle karışık öyle yıpranmış bir ajandaydı ki... Ön kapağı kopmak üzereydi. Bir kaç sefer üzerinden koli bandıyla geçmiştim ancak defter resmen ben artık yırtılmak istiyorum diye mırıldanıyordu.
Yavaş yavaş sayfaları çevirip ilk sayfaya geldim. Sırayla göz gezdirdim çizimlerime. Her an yanımda olan bu defter bir çok anıma, hayal kırıklığıma şahit olmuştu. Yani benim için bir ajandadan çok daha fazlasıydı. Ona sadece bir ajanda demek hakaret olurdu bu yüzden.
"Yade?" Kafamı kaldırıp baktığımda Seden'i gördüm. Sallana sallana yanıma ulaştığında ajandamın kapağını kapattım. "Gelmedin yanıma hiç. İyi misin?" Elini omzuma koyup benimle ilgilenmeye başladı. "Sinan'a sordum da seni. Pek iyi görünmediğini söyledi. Bir sorun mu var?" Sinan'ın oturduğu yere geçtiğinde arkama döndüm ve umursamazca konuştum. "Yok bir şey." Gözlerini üzerimde gezdirdi. "Emin misin? Arzu Teyze'yle mi ilgili?"
Cıkladım. "Yoo, annemle bir alakası yok." Ellerini masaya koyup Sinan'ın kalemiyle oynamaya başladı. "O zaman niye asık yüzün?" İster istemez kaşlarım çatıldı. Dünden beri böyleydim. Enkaz gibi. Deniz bana o soruyu sorduğunda beri hem de. Zaten bu halde olmamın sebebi de oydu. "Dün Deniz'le kavga ettik Seden. Canım ona sıkkın biraz." Geriye yaslanıp ifadesiz bir şekilde bana baktı. Şaşırmamıştı. Normal olarak. "Siz hep kavga ediyorsunuz zaten, neyi garip bunun anlamadım." Üfleyip pufladım. "Seden ben hangi gün sana Deniz ile olan kavgamızı anlattım. Bu sefer çok farklıydı. Alttan almadı biliyor musun? Bana bağırdı. Üstelik.." Oysaki ben çok alışmıştım onun beni alttan almasına. Ne bileyim. Hiç cevap vermez gibi geliyordu bana. Ama ne demişti dün? 'Sabır taşımıyım kızım ben ?'demişti değil mi? Sanırım ben onu gerçekten sabır taşı olarak görmüştüm. Belki buraya kadar haklıydı. Doğruya doğru. Bu zamana kadar ona hep çemkirmiştim. Hırçın davranmıştım. Ancak bu o sorduğu saçma soruyu sorma hakkı tanımıyordu ona. Hadsiz!
Gözlerimi yumdum sinirle. Sorduğu soru sürekli sesiyle beraber beynimde yankılanıp duruyordu. "Kızım ,sen de çok üstüne gidiyorsun çocuğun. Dayanamadı demek ki artık." Durdu, derin bir nefes aldı. Sonra dank etmiş gibi sordu. "Ayrıca üstelik ne?" Her ne kadar sinir olsam da Deniz'i savunan sözlerine aldırmadım. Yaklaşması için işaret ettiğimde oturduğu yerde öne çıktı. "Çağatay'a karşı bir şeyler mi hissediyorsun diye sordu."
"Oha!" Bir anda yüksek çıkan sesiyle bir kaç kişinin bakışları bize dönmüştü. "Sessiz olsana!" Hemen sesini kısıp büyüyen gözleriyle bana bakmaya devam etti. Deniz bu sefer Seden'i de şaşırtmayı başarmıştı. "İyi de ne alaka ya?! Niye böyle bir şey sordu ki? Baya saçmalamış."
