Chasing You [C-SERIES #1] Completed (Under Revision)

CHAPTER 20

CH|20 Magic of Love

They said love is the most magical thing in this world it can turn impossible into possible. And I know love can bring back the old Aarth that I love.

Maagang-maaga umalis ako sa bahay I need to check Aarth kung ayos na siya, ilan araw na ang nakalipas simula noong dalawin ko si Aarth, sana sa mga sinabi ko maalala niya na ang lahat. Napakahirap pala kapag hindi ka maalala ng taong mahal mo dahil araw-araw ka nitong tinutulak palayo at sinasabing di ka kilala nito.

"Kamusta si Aarth?" Kaeyah asked me.

"Maayos na siya— pero hindi niya ako maalala," nakatungo kong sagot.

I hope there's a magic na makakapagpabalik sa ala-ala ni Aarth na maalala niya akong muli. Kung nabubuhay lang siguro kami sa fantasy world baka madali para sa akin mapabalik ang ala-ala ni Aarth at hindi na ako aabot sa puntong nagmamakaawa ako.

Habang nakatulala ako sa bintana biglang bumuhos ang malakas na ulan, kasabay no'n ang malamig na hangin na dumarampi sa balat ko. Hindi ko mapigilan alalahanin kung paano kami nagkakilala ni Aarth at kung paano kami humantong sa sitwasyon na ito. Aksidente ko siyang nakilala at dahil sa isa ring aksidente sa isang iglap nalimutan niya ang lahat.

"Stop Crying na Amaris," it was Kaeyah, kakapasok niya lang sa kwarto ko at may dala-dala itong kape.

"Hindi ko mapigilan— miss kona siya,"

"Everything will be okey, not now but soon."

Katulad ng sinasabi niya nananalig ako na maging ayos ang lahat, na sana bumalik na siya.

"Did you heard the news?"

"Ano yon Kae?"

"Someone saw Marde with someone, I guy to be exact. Yun siguro dahilan why she stop chasing Aarth."

Well I don't care kung sino kasama niya, as long as nasa akin na ulit si Aarth hindi na niya ulit makukuha 'to sa akin.

"That's good."

Humigop ako ng kape at binalik ang tingin sa bintana, the rain makes me calm pakiramdam ko nabawasan ang bigat na nararamdaman ko habang nakamasid sa mga patak ng ulan na bumabagsak.

Nang tumila ang ulan agad akong lumabas ng bahay wala ako sa sariling nagpadala sa paa ko papunta sa hospital.

Hindi ko alam pero parang may kung ano na nagsasabi pumunta ako doon. Halong kaba at takot ang nararamdaman ko nang makarating ako sa harap ng pintuan ng kwarto ni Aarth.

Pagbukas ko ng pintuan natagpuan ko siyang nakatayo sa harap ng bintana at nakatalikod sa akin. Tahimik at kalmado ang presensya niya kaya pumasok na ako.

"I know I'm a jerk, I don't think if i am deserving for your love Amaris—"

He started to talked that makes me confused. What is he saying? naalala niya na ba an lahat?

Hindi ako nagsalita at hinayaan ko lang si Aarth. I want to hear more.

"I'm sorry for hurting you, for leaving you and for forgetting you— Amaris do you still love me after what I did?"

Kahit ano pa ang gawin ni Aarth mahal ko parin siya— kahit paulit-ulit niya akong itaboy hindi 'yon magbabago at mas lalo ko pa siyang mamahalin. If chasing him means is winning him, then I won't stop chasing the man that I love.

"Stop saying sorry, ayokong maririnig ang salitang sorry.  Hindi yan ang gusto kong marinig mula sa iyo Aarth,"

Gusto kong marinig na mahal niya rin ako, yun lang alam kona kung ano dapat ang gagawin ko.

Lumapit ako kay Aarth at walang pasabing niyakap ko ito mula sa likuran, parang may sariling buhay ang mga braso at kamay ko na humigpit ng yakap sa kanya.

Miss kona siya, sobrang miss kona si Aarth.

"Mahal kita, sobrang mahal kita lahat handa kong gawin wag kalang ulit mawala. I will keep on chasing you kahit ilan beses mo akong iwasan at itulak, I've never thought na gagawin ko ang mga bagay na ito— isa lang sigurado ko Aarth yun ay ang mahal kita,"

Mula sa nakatalikod nitong katawan awtomatiko akong napagalaw ng bigla itong humarap sa akin.

"Mahal din kita Amaris, sorry naging duwag ako, sorry kung puro sakit binigay ko sa'yo, give me a chance babawi ako..."

Forgiveness— yun yung bagay na natutunan ko. Hindi ka magiging masaya kung hindi ka magpapatawad, hindi ka magiging ayos kung hindi mo susubukan harapin ang kinakatakutan mo.

Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at tinapat nito ang mukha niya sa mukha ko. Dama ko ang init ng hininga niya, parang tinatambol ang puso ko dahil napakalapit ng mukha namin sa isa't isa.

If there's a magic to make this time stop, hindi ako magdadalawang isip na gamitin 'yon. I want us to stay like this.

Diretso akong tumingin sa mga mata niyang nangungusap wari mo'y may bibig ito at naipapadala nito ang gusto niyang ipahiwatig sa akin. Sa isang iglap hindi ako nakagalaw nang sakupin niya ang mga labi ko. Isang halik na puno ng pagmamahal, halik na walang halong kasinungalingan. Halos maiyak ako sa saya na nararamdaman ko. Finally, hindi sayang ang lahat ng sakripisyo ko.

Sometimes life is unfair to us, pero hindi natin alam na ito yung way ni God to make us strong. In short this is just a challenge.

"Kahit gaano ka kahirap mahalin, kahit gaano ka kahirap abutin hindi ako magsasawa sa'yo. Ikaw ang doctor na bumuo sa akin at hindi mo pwedeng abandonahin ang iyong pasyente at ako yon."

Sa bawat hirap at pagod, sa bawat iyak na ginagawa ko alam kong sa dulo may gantimpalang naka-abang.

Lumipas ang isang linggo nakalabas na si Aarth, lahat ng kaibigan niya at kakilala ko sinalubong siya ng masaya. Sa dami ng problemang dumaan sa amin at sa kanya isa lang masasabi ko mahal ko siya at hindi 'yon mababago ng lahat.

"Thank you for saving my life Amaris,"

"Ako dapat mag-thank you, salamat dahil binuo mo ako Aarth."

Hindi lang niya ako binuo, tinuruan niya rin ako kung paano maging matatag sa likod ng mga mabibigat na pagsubok.

_______END

JOKE LANG HAHAHAHAHAH!

Last 4 Chapter ^^ Kapit lang tayo, sorry for the super duper late update, jusq adik sa Zepeto author niyo alams niyo na haha.