Koşuyordum.
Deli gibi ağlayarak, insanların bakışlarını umursamadan koşuyordum.
Gece gece, çok nadir kişiler dışında neredeyse tüm kasaba uykudayken koşturmamın sebebi ise Riki'ydi.
Sunoo beni arayıp telaşlı ve kesik kesik gelen sesi ile sahile gitmemi söylemişti. Bir de "Riki" demişti. Ama devamını getirmeden telefon kapanmıştı. Sonra ne kadar arasam da ulaşamamıştım. Riki'ye ise hiç ulaşamıyordum.
Bende hızlıca üzerime bir ceket geçirip evden çıkmış ve sahile doğru koşmaya başlamıştım.
Neredeyse on dakikadır konuşuyordum.
Ama az kalmıştı. Hemen hemen beş dakika içinde orada olacaktım. Riki'nin yanında. Tabi oradaysa...
Bir beş dakika daha koşmuş sonunda sahile ulaşmıştım.
Ama...
Ama burada Riki yoktu. Burada hiçbir şey yoktu.
Biraz ilerledim sahile doğru.
Ağlamam durmuştu.
İdrak etmeye çalışıyordum. Neler olduğunu anlamaya çalışıyordum.
Ama anlayamıyordum.
Durdum.
Etrafımda 360 derece döndüm.
Yoktu.
Hiçbir şey yoktu.
Dizlerimin üzerine çöktüm. Ayaklarım taşımadı çünkü. Ayakta duramadım...
Ağlamaya başladım hemen sonra. Bir süreliğine duran yaşlarım daha şiddetli bir şekilde akmaya başladı.
Sonra sırtımdan belime dolanan bir çift kol hissettim. Hemen ardından da çok sevdiğim kokusunu. Sonra sesi ilişti kulaklarıma;
"Ağlama."
Ağladım. Nasıl ağlamam? Onu kaybettim sandım. Başına birşey geldi sandım. Kalbim, kalbim acıdı. Öyle bir acıdı ki nefes alamadım.
Kollarını biraz gevşetti ve önüme geldi. Şimdi tam karşımdaydı. Karşımda ve bana bakıyordu.
Gülümsedim.
İyi olduğu için. Burada olduğu için. Benimle olduğu için.
Gülümsedim.
O da gülümsedi. Gülümsedi ve elini uzatıp tek tek sildi yaşlarımı.
"Özür dilerim. Özür dilerim seni korkuttum. İstediğini de bana. Ama ağlama. Özür dilerim. Özür dilerim Jungwon-"
"Gitme."
Evet. Sadece bunu demiştim. Sadece bunu diyebilmistim çünkü.
Önemli değildi. Korkmam önemli değildi. Ağlamam önemli değildi. Sadece gitmesin...
"Efendim?"
Anladığına yemin edebilirim. Ama o yinede sormayı seçmişti. Bir kez daha duymak için belkide...
"Gitme."
Sıkıca sardı kollarını. Sanki hiç bırakmayacakmış gibi.
"Gitmeyeceğim. Gitmeyeceğim güzelim. Hiç gitmeyeceğim."
Kulağıma fısıldadığı kelimeler ile sakinleştim. Ağlamam durdu. Bende ona sardım kollarımı. Sımsıkı.
Ve güzelim değişinde takılı kaldım...
Zaman ilerledi ama ben güzelim değişinde takılı kaldım...
"Jungwon. Güzelim. Seninle birşey konuşmak istiyorum..."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
10 Months || WONKİ ✓
Fanfic[Tamamlandı] Bana neden bir çocukmuşum gibi davranıyorsun? Neden nasıl hissettiğimi bilmiyorsun?
