In a garden full of roses, how can we know how many thorns hiding beneath the full bloom roses? Just like a rose full of spikey thorns can someone admire your beauty despite having those thorns?
Kailan ba ko titigil sa pagkukunwari at magsisimulang magpakatotoo na harapin at resolbahin lahat ng problema at sakit na dinaranas ko.
________________________________
"Ang pag-ibig natin ay hindi mababaw para makalimutan ko, maging ang oras ay hindi mapipigilan ang nararamdaman ko," pag-arte ko at binigay ko talaga lahat ng makakaya ko sa pagbitiw pa lang ng linyang iyon. Nadinig ko ang palagpakan ng mga nandoon at hindi man lang nabawasan noon ang kaba ko.
Today was my audition day for the lead role in our school theatrical play. I've been working for this for months now.
Maraming nanonood since open naman for everyone ang manood sa audition. Nagbow ako at humarap sa mga panelist na hindi ko malaman ano ang iniisip o kahit reaksyon sa ginawa ko.
"Ms. Agoncillo, right?" Tanong no'ng isa. Agad naman ako tumango. Nilagay ko ang dalawang kamay ko sa likod at pasimpleng nilalaro ang mga 'yon para maibsan ang kaba.
"You're piece is kinda unfamiliar, who wrote this?" He asked, full of curiosity in his face. Huminga ako ng malalim at diretsong tumungin sa kaniya.
"I wrote it, sir. I know that the previous auditionees do famous piece like Shakespeare and other international piece." I told myself bot to stutter and I think I did?
"Then may we know the reason why you risk to do your piece?" Sabat ng isang panel. I'm prepared for this. I know they will asked me that question.
"To showcase underrated writers, here in our country only few knew about Theater arts... I must say it's my way of promoting my skills and talents, at the same time introduce this area to all of you..." Mahabang paliwanag ko at tumango-tango naman ang mga panelist.
Sinenyasan naman ako na bumaba sa so age at ako naman ay dali-daling naglakad sa may gilid at sa sobrang nerbyos ko ay natapilok ako sa may hagdan.
"Ahhh!" napapikit ako at nagintay na lang na tumama ako sa kung saan. Nagdilat ako ng isang mata at nakita ko ang lalaki na may hawak sa 'kin.
Shet-buhay pa ko?! Wala naman akong bangas? Nakakawala ng poise 'yon.
"Got yah!" Agad akong umayos ng tayo ng magsalita ang lalaki sa harap ko. He smiled widely na kala mo model ng toothpaste.
Spongebob. Tsk.
"Uhmm....Ha ha...T-thank you! U-una na ko," kinamayan ko siya na parang tanga at saka nagmadaling magkalad papalayo. Wtf? Mukha akong tanga bakit ko siya kinamayan?
Mamayang uwian pa raw sasabihin ang mga nakakuha ng role sa play. Hindi pa rin nawawala ang kaba ko. This is my last resort to proved myself.
Mommy and Dada might kill me if hindi ako magtagumpay sa field na 'to. I suddenly remember the time na nagpa-enroll ako for college.
"Lory! Napag-usapan na natin na Business ang kukunin mo!" Galit na singhal sa 'kin ni mama. Galing akong university noon for enrollment at sa Theater arts ako nag-enroll.
"My... I've already made up my mind, this will be my future, not yours," I sarcastically said and it made her really furious.
"There's no future in acting!" The moment I heard that, I knew I lost it.
"Then let me! Stop pursuing your dreams for kuya to me!" My voice echoed in our whole house.
"Mallory! Did we taught you to talked back like that?!" Now, I'm dead. Hindi ko namalayan na nandiyan pala si Dada at mukhang narinig niya lahat.
