DOĞUR KENDİNİ _GAY- Tamamlandı

31

Gözlerini açtığında beyaz duvarlarla karşılaştı.

" Ştt korkma. Bak ben yanındayım."

Etrafına baktığında akıl hastanesi odasında değil sıradan bir hastane odasında olduğunu gördü. Kolunda serum vardı. Üzeri temizlenmişti. Ve kesinlikle sakinleştirici yapılmıştı.

" Ne istiyorsun?"

Kadir'in sesi o kadar çatlak ve kısık çıkmıştı ki ne dediği anlaşılmıyordu bile.

" Korkuyordun. Yanında olmaya geldim."

" İstemiyorum. Her şey senin yüzünden."

" Ne yaptım ki sana?"

" Var oldun. Yetmez mi?"

Utancıydı bu Kadir'in. Ve utancı somut bir hal alıp karşısına çıkıyordu artık.

" Bana hiç sordun mu? Eğer sorsaydın asıl utanç kaynağımın sen olduğunu söylerdim sana."

Kadir o haldeyken bile tiksinir gibi kıvırdı dudaklarını.

" Hadi ya."

" Kendinden vazgeçip beni en derinine sakladığında acıdım sana. Ama senin olamadığın kişilere yaptığın şeyleri görünce utandım.

Çok utandım Kadir.

Babam doktora hormon tedavisine gittiğimizde biz dışarıda beklerken " Erkek olacak değil mi?" dediği zamandan çok daha fazla utandım o halinden."

Kadir'in yüzü öfkeden kızarmıştı.

" Eğer sen olmasaydın, erkek gibi doğmuş olsaydın erkeklere aşık olmasaydın bende bu durumda olmazdım!"

" Olmaz mıydın gerçekten Kadir?"

Duyduğu soruyla bir an afalladı. Olmaz mıydı sahiden? İçine yediremediği Kadir hiç varolmamış olsaydı yinede şimdiki gibi olmaz mıydı?

" Olurdun. Çünkü bu halini engelleyen şey zaten bendim. Utancının ta kendisi. Ve sen kendi utancını bile yerin dibine sokacak kadar utandırdın beni Kadir.

Ben, sen korkuyorsun yalnızsın diye varolmuken, seni dönüşsüz yolundan çevirmeye çalışırken sen beni defalarca öldürüp yapayalnız bıraktın.

Sen beni derinlere gömüp kendini yeniden doğurmuşken ben beni gömdüğün yerden sana el uzattım.

Kadir sen delirmiyorsun. Sen sadece iyi biri olmak istiyorsun.

Ben olmak istiyorsun.

Ve olamadığın her saniye senin yapamadığını başarıp kendi olanlara kan kusturuyorsun.

En dipteyim Kadir.

Tut elimi günyüzüne çıkayım.

Yeniden doğur beni."

" SUS artık"

" Doğur beni Kadir."

" SUS ARTIK SUS!"

"DOĞUR KENDİNİ YA DA ÖLDÜR BENLİĞİNİ. ÇÜNKÜ BEN CAN ÇEKİŞİYORUM"

Kadir tekrar krize girip yatakta çırpınmaya başladığında içeriye hemşire girip sakinleştirici yaptı ona. Psikologsa olan biteni camın arkasından izlemişti.

Kötülüğünü zihni kabullenemeyen bir adamın benlik çekişmesiydi bu. Kalbi katıydı ama ruhu çırpınıyordu.

Ama her seferinde kötü benliği iyi olanı öldürmeyi başarıyordu.