"Kim Doyoung"
ရင်းနှီးသလို ရှိနေတဲ့ အသံတွေကြောင့် သူ့ရဲ့ ခြေလှမ်းတို့က
တုန့်ခနဲ ရပ်သွားသည် စိတ်ထဲမှာတော့ ခုပဲ ပြေးတော့လို့
အော်ဟစ်နေပေမယ့် ခြေထောက်တွေက တုန့်ဆိုင်းနေသည်
သူက ခေါင်းအသာငုံ့ကာ ရပ်နေတာကြောင့် သူ့ရှေ့မှာ
ရပ်နေတဲ့ ခြေထောက်တွေကို မြင်နေရ၏
ဒါပေမယ့် ရုတ်တရက် ဒူးထောက်ချလိုက်ကြတဲ့ လူသုံး
ယောက်ကြောင့် Doyoung နောက်ကိုတောင်
ဆုတ်မိသွား၏
"တောင်းပန်တယ် Kim Doyoung "
Doyoung ရဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက ပြူးကျယ်ကုန်
သည်
"ငါတို့ မင်းကို အနိုင်ကျင့်ခဲ့တာတွေအတွက် တောင်း
ပန်ပါတယ် ငါတို့ကို ခွင့်လွှတ်ပါ "
"ဘာတွေ ကစားနေတာလဲ"
ဒါပထမဆုံး ဒိုယောင်း သူတို့ကို ပြောတဲ့ စကားဖြစ်မယ်
ထင်တယ်
"ငါတို့ အမှန်ပြောနေတာပါ မင်းကိုတကယ်တောင်းပန်
နေတာ ငါတို့ကို ခွင့်လွှတ်တယ်မလား ခွင့်လွှတ်တယ်လို့
တခွန်းပဲ ပြောပါ "
သူတို့ မျက်နှာတွေက အရင်တုန်းက သူ့ကို ကန်ကျောက်
ရိုက်နှက်နေတုန်းက မျက်နှာတွေနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေ
သည် သိပ်ကိုအသနားခံနေသလိုမျိုး ဒါပေမယ့်
ဒိုယောင်းက ဂရုမစိုက်ပဲ သူတို့ကို ကျော်ကာ ထွက်သွား
မလိုလုပ်တော့ စကားတခွန်းကြောင့် အလိုလို ရပ်တန့်
သွားရသည်
"ကျေးဇူးပြုပြီး! ငါတို့ကို ကူညီပါ မင်းမကူညီရင်
ငါတို့ ကျောင်းဆက်တက်လို့ရမှာမဟုတ်တော့ဘူး
ငါတို့မိသားစု စီးပွားရေးတွေပါ ထိခိုက်နေပြီ ဒိုယောင်း!
တကယ်ကိုတောင်းပန်ပါတယ် ငါတို့ - အွတ်!"
အကြောက်အကြောက်အလန့်လန့်နဲ့ ဆောက်တည်ရာမရ
သလို ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို မကြားချင်တဲ့အဆုံး
ဒိုယောင်းရဲ့ လက်သီးက ထိုလူ့ မျက်နှာပေါ် ကျရောက်
သွားခဲ့သည် ထို့နောက် ထိုလူ့ လည်ပင်းက အင်္ကျီစကို
ဆောင့်ဆွဲလိုက်မိသည်
"ငါ့ဆီက ခွင့်လွှတ်တယ်ဆိုတဲ့စကားကိုတောင် မင်းတို့ရဲ့
စိတ်ရင်းနဲ့ မဟုတ်ပဲ လိုချင်နေတယ် ? အဲ့ဒါကလည်း
မင်းတို့ပြောပုံအရ မင်းတို့ရဲ့ ဘ၀အတွက် တဲ့
ဒါဆို မင်းတို့ကြောင့် သေတော့မလိုထိ ဖြစ်ပျက်သွားတဲ့
လူတစ်ယောက်ရဲ့ဘ၀ကို မင်းတို့ ဘယ်လို တာ၀န်ယူပေး
မလဲ! "
YOU ARE READING
𝗢𝗻𝗹𝘆 𝘆𝗼𝘂
Fanfiction"ငါ့မှာ မင်းတစ်ယောက်တည်းပဲ ရှိတယ်" "ကျွန်တော့်မှာလည်း ဒိုယောင်းတစ်ယောက်တည်းပဲ ရှိတာ"
