The Badboy, Cupid & Me [Voltooid/Dutch]

The Badboy Cupid & Me [ 33 ]

Ik blufte.

Nee, echt waar, ik snap niet hoe Reece het niet kon zien dat ik blufte.

Ik wilde niet dat Reece de kampioenschap verloor... of mij.

Ik zei het alleen omdat ik wist dat het heel veel voor hem betekende. Ik denk dat ik hoopte dat hij ging zeggen dat hij de kampioenschap voor me zou verliezen, dan kon ik zeggen dat ik een grapje maakte, voordat ik hem gewoon ging zoende.

Maar ik denk dat het leven niet zo gaat. Niet iedereen leeft in een sprookje.

Ik leer hoe het leven is via de harde manier.

"Nee."

Dat kleine woordje laat mijn hele wereld instorten.

Letterlijk ging ik een stap terug.

Ik voelde me zielig en gekwetst.

Reece schudde zijn hoofd. "Fuck that, ik ga niet de kampioenschap verliezen om mijn liefde voor jou te bewijzen, Chloe. Het is jouw keus om mij te geloven of niet."

Ik slaakte een onhoorbare zucht. Gaat het zo eindigen?

"Oke," Zei ik stilletjes, kijkend naar mijn voeten. "Ik denk dat we beide weten waar we nu staan dan."

Reece keek me betreurt aan voordat hij snoof. "Weetje, als je echt van me hield, liet je me niet kiezen."

Is dat wat hij dacht? Dat ik niet van hem hield?

Ik keek hem met samengeknepen ogen aan. "Oh alsjeblieft, als jij echt van me hield, had je geen keus." Spuugde ik. "Tot ziens, Reece."

"Weet je wat? Best. Whatever." Zei hij als ik in een dook, en ik kon mezelf niet meer inhouden.

Nadat ik me omdraaide en wegliep, begonnen de tranen te vallen omdat ik zo graag wilde dat Reece achter me aan zou lopen. Maar het gat tussen ons werd als maar groter en groter. Reece had het opgegeven, en ik had geen reden om door te vechten.

Want elk meisje wist dat wanneer een jongen niet achter je aan liep, je door moet lopen.

Met nieuwe tranen in mijn ogen, wat mijn uitzicht vervaagd, liep ik tegen iemand op. Ik keek op en wil mijn excuses aanbieden, maar twee sterke armen verwelkomen me.

"Hey, Little C, wat is er mis?"

Valentino keek me bedachtzaam aan en zijn ogen vullen zich met zorg. Ik schud mijn hoofd, proberend uit zijn grip te komen, maar in plaats van los te komen, trekt Valentino mij alleen maar dichter naar hem toe. Maar het boeide me niet meer, ik probeerde niet eens meer om uit zijn grip te komen, er is net zoveel tegelijkertijd gebeurd, dat ik zijn knuffel gewoon nodig had.

We stonden zo voor een paar momenten. Ik hield hem vast, en hij vroeg me niks, en ik was daar heel dankbaar om.

Wanneer mijn ademhaling redelijk normaal was, keek ik omhoog en Valentino wipte de tranen van mijn gezicht

"Komop,"Dringt Valentino aan. "We moeten gaan."

Ik haalde mijn schouders op, als mijn knikkende knieën mij het stadion in dragen, die gevuld is met duizenden mensen inmiddels, waardoor ik Valentino niet hoorde over de mensen hun gejoel heen, dus ik negeerde dat hij tegen mij sprak. Samen gaan we zitten op de plekken die voor ons bezet waren, en de andere zaten daar al.

En al snel begon de kampioenschap.

"Dames en heren! Ik verwelkom jullie bij onze 31ste Annual Cambyses Kampioenschap!" Riepen de speakers en het geluid was ongelooflijk hard.

"Vijfhonderdduizend dollars, dames en heren, vijfhonderdduizend dollars en de titel van de 31st Cambyses Kampioenschap is waar de vechters voor vechten. Zo geef ons een hartelijk applaus voor onze jongste vechter van achttien jaar, Reece Carter, The Reecelius!"