The Badboy, Cupid & Me [Voltooid/Dutch]

The Badboy Cupid & Me [ 9 ]

"Wat zeg je?"

"Je let teveel met andere mensen koppelen dat je niet ziet dat er mensen naar je staren."

"Ja, ik leef onder een steen."

Deze dingen zijn zo awkward. Ik haat awkward- Helemaal met Allie. Het is gewoon zo... Awkward.

"Charlie vindt me niet leuk." Zeg ik. Dat kan niet. Charlie en ik waren altijd al beste vrienden geweest. Ik kan mijn leven niet voorstellen zonder hem. Hij is er altijd voor me, en ik hou van hem- zoals vrienden doen. Hij houdt ook van mij zoals vrienden doen. Maar verliefd? Hij is echt niet verliefd op mij.

"Jawel, hij vindt jou wel leuk." Ik vind heel veel dingen leuk aan Allie- ze geloofd in mooi zijn zonder make-up, ze zegt op een lieve manier dat dingen je niet staan en ze wordt nooit jarloers. En ze is nu ook niet jarloers op mij, ze vindt het alleen jammer voor haarzelf.

"Heeft hij je dat verteld, dat hij verliefd op me is?"

"Dat hoeft hij niet te doen."

"AHA!" Roep ik. "Je hebt geen bewijs!"

~*~

"Dus, je gaat me helpen met Charlie?" Vraagt Allie voorzichtig.

"Ja, waarom niet? Jullie zijn echt schattig samen."

"Denk je?"

"Ja!" We praten al wat meer- Allie praatte dan de heletijd. Ik zat meer in mijn gedachtens.

Sinds ik heb beloofd om Charlie verliefd op Allie proberen te maken, zit er wel iets dwars.

Als mijn twee beste vrienden bij elkaar zijn... En daarna weer uit elkaar gaan... Wie moet ik dan 'troosten'?

Charlie of Allie?

En ik moet kiezen.

"Hey," Haalt Allie mij uit me gedachtens waardoor ik zowat tien meter in de lucht ga. "Gaat het wel?"

"Ja ja! Alles is oke, ik zat gewoon een beetje in me gedachtens."

"Oke mooi, je zag er best bang uit."

"Hahahah echt?"

"Ja, maar mijn moeder belde me. Ik moet thuis zijn voor het eten."

Ik keek hoe laat het was op mijn telefoon- omdat ik gewoon te cool voor een horloge ben.

"Oh shit! Is het al zo laat? Ik moet ook gaan." Snel geef ik haar een vaarwel knuffel, en ren het winkelcentrum uit.

~*~

"Stomme openbaar vervoer." Mopper ik als ik zie dat ik mijn bus heb gemist, en dat mijn volgende bus pas over zeven-en-veertig aankomt.

Deze dagen gaan anders dan ik had verwacht- en dat haat ik.

Als ik nou mijn schooluniform niet aan had, en het niet vreselijk koud had, dan zou ik zo naar huis sprinten.

Achja wie boeit het toch ook.

Maar ik ga niet sprinten.

Tijd om te lopen.

~*~

Zeventien minuten later kom ik bijna aan bij mijn straat. Ik zie al alle winkels en cafés in beeld komen.

En ik keek niet echt uit waar ik liep en ik botste zo tegen iemand op.

En toen zag ik wie.

Paniek sloeg toe.

"Chloé."

"André."

~*~

Wat als een klein onschuldig meisje verliefd wordt op een koudbloedige harteloze player en in zijn vriendengroepje komt- die je echt niet als vijand wilt.

Die koudbloedige harteloze player heeft ook een beste vriend; zijn naam is André.

"Wat een verrassing om jou nog in deze avond te zien." Ik was al helemaal vergeten hoe zijn stem klonk. Toen hij mijn naam is zijn sterke Franse accent zei, leek het net alsof het een flashback was.

"Ik wensde dat ik het zelfde over jou kon zeggen."

Hij grijnsde. "Aha, je bent nog niks veranderd. Je bent alleen maar mooier geworden."

"Uggh. Bewaar je lieve praatjes voor iemand anders. Ik moet gaan dus als ik erlangs-" André pakte mijn arm vast, maar ik was niet bang. André zou niks doen zonder zijn beste vriend.- hij is de leider- Hij zegt wat ze moeten doen.

"Ga je nu al weg?"

"Waarom niet? Het is niet alsof ik naar een café wil en met een kop koffie praten over dingen nadat ik jou voor het laatst gezien heb."

"Hou er toch over op, C. We waren zo close."

"Ja," Ik trok mijn arm weer terug, en dit keer pakte André hem niet vast.

"Dat waren we."

Ik keek in zijn donkere ogen, en ik weet dat de herinneringen ook door zijn hoofd gaan. "Goeden avond, André."

"Bonne nuit {Goede avond}, Chloé. En ik weet zeker dat dat als je Asthon weer ziet, dat hij heel blij wordt."

~*~