The Badboy, Cupid & Me [Voltooid/Dutch]

The Badboy, Cupid & Me [ 25 ]

Mr. Collins zoekt naar zijn woorden als hij mij bij zich roept.

"Chloe, ik zou graag eens willen praten over jou resultaten over de afgelopen toets."

Ik zat in één van zijn leren stoelen in zijn kleine kantoor, afvragend waarom ik hier was. Is hij verrast dat ik alle antwoorden goed heb? Denkt hij dat omdat Reece Carter altijd de hoogste cijfers haalde dat ik bij hem afkeek?

"Wat is er mis mee dan?"

"Nou... Er is een klein dingetje..."Mr. Collins zuchtte alsof hij vreselijke pijn leed. "Hoe moet ik dat nou zeggen?" Mompelt hij in zichzelf.

"Zeg het dan gewoon?" Lach ik half, zelf als het mij een beetje nerveus maakte.

Hij deed zijn bril af, en keek me aan. "Chloe, je bent gezakt."

Ik keek hem aan. Alles wat ik kon doen was een raar lachje. "Haha, dat is een goeie, meneer. Maar één April is allang geweest."

"Denk je dat ik lieg?"

"Wel, duh." Zo snel als de woorden mijn mond verlieten, ging ik rechter zitten, en streek mijn broek glad. "Ik bedoel, komop, die toets was een eitje voor mij."

"Ik ben bang dat jouw resultaat er iets heel anders over te zeggen heeft." Verteld Mr. Collins me. "Hier, bekijk je toets zelf maar eens." Zei hij, en gaf me mijn toets.

Ik zag de grote rode 0 in de hoek van het blaadje. Ik draaide het papiertje om en zag dat de hele achterkant was geschreven in Reece's handschrift.

Een boze lach kwam op mijn lippen.

Oh Reece, je gaat eraan.

"Waarom ben je aan het glimlachen? Ik had gedacht dat je in tranen uit zou barsten." Bekende Mr. Collins.

"Zeg me dat ik de toets overnieuw kan doen, alstublieft." Smeek ik.

"Maar natuurlijk."

"Thank God. Kan ik nu gaan?"

Mijn wiskunde keek me onderzoekend aan, maar haalde toch zijn schouders op.

Ik was bijna bij de deur als ik me nog één keer omdraaide, en ik glimlachte. "Oh Mr. Collins, Ik wilde graag jouw gezicht zien toen je mijn toets aan het nakijken was. Dat zou grappig zijn, is het niet?"

"Je zou het niet leuk vinden." Antwoordt hij.

Misschien had hij gelijk.

Ik zou het geweldig vinden.

Ik liep zijn kantoor uit, en direct toen ik de deur achter me sloot, ontmoette ik de groene ogen van Reece.

"Oh, jij gaat eraan!" Vertel ik hem, en ik druk mijn vinger tegen zijn borstkas.

Hij lachte en keek me geamuseerd aan. "Probeer me maar eens te pakken, Nerd."

Ik keek hem geschrokt aan, voordat ik achter hem aan sprintte. Reece draaide zich weer om, en rende de andere kant op. Van de trappen af; alsof zijn leven in gevaar is. Ik kon niet stoppen met lachen als hij mensen aan de kant duwt om erlangs te kunnen. Mensen stuurde hem boze blikken als de boeken van hun op de grond vallen.

De mensen gaan al snel uit de weg voor ons. Ik focuste me op Reece's rug, kijkend hoe zijn spieren bewogen als hij rent in zijn zwarte shirt.

In mijn gedachtes heb ik me al vaak geslagen, ik moet echt harder rennen om de jongen waardoor ik zakte voor wiskunde bij te houden.

Reece duwde de schooldeuren open als hij naar binnenplaats rent. Ik zat hem op de hielen, alleen nog maar twee tot drie meter tussen ons.

"Geef het op, Chloe! Je zou me toch nooit krijgen!" Roept Reece met een grijns wanneer hij voor een seconde omkijkt.

Soms- wanneer je iemand achterna zit- krijg je allemaal scenario's in je hoofd van films. Het dringt tot je door wat je moet doen, en ik heb ook een scenario van een film in mijn hoofd. Iets wat mensen heel vaak doen.

Dus ik rende nog harder, zo hard als ik kon rende ik vooruit. Ik voelde het gewoon branden in mijn kuiten, maar ik ging door.

"Zullen we daar ook om wedden, Reece?"

Hij keek achter zich, lachend en wilde antwoorden, maar in minder dan een seconde dat hij zich omdraaide, wist ik dat dit mijn kans was om te springen.

En ja dames en heren, ik sprong. En ik tackelde de Reece Carter.

Ik begon de eikel te slaan.

"Jij idioot! Je moet dankbaar zijn dat Mr. Collins mij de test laat overdoen, of anders had je nu niet meer adem kunnen halen!"

Hij probeert met zijn handen mijn handen te stoppen, maar ik blijf hem tegen zijn arm slaan. Maar uiteindelijk lukt het hem toch om mijn handen te pakken, en hij grijnst.

"Vurig, hou ik van."

Ik begon te blozen.

Reece's ogen verlieten de mijnen als hij onderzocht in welke positie we waren.

Ik was, nou ja, ik weet niet... Het zag er niet normaal uit. Ik zat op hem, dus mensen kunnen rare gedachtes krijgen.

Mijn hele gezicht werd zo rood als een tomaat.

God please, help me uit deze oke? Als het kan nu meteen?

Mijn blik ging over naar Reece's zachte, roze lippen, dat herinnerde me aan dat ik hem niet kon zoenen door die stomme weddenschap die ik met hem maakte.

"Best, weetje wat? Ik kus je nooit meer... Behalfe als je het vraagt, dan alleen kus ik je."

"Denk je echt dat ik jou dat ga vragen?"

"Reece, er komt een dag dat je het vraagt, geloof me."

"Wedden?"

"Oke."

Ik zuchtte. Ik wil hem nu echt echt zo graag zoenen.

"Is er iets op mijn perfect gezicht?"

Ik begon te knipperen, wat mij weer bij de realiteit bracht, ik moet me uit deze shit redden.

God? Ik dacht dat je me hieruit zou halen?

En dan gebeurde er een wonder.

Ik probeer langzaam op te staan. "Okay, Reece. Ga niet gillen ofzo, maar..."

"Maar wat?"

"Er is..."

Reece begon mij doodsbang aan te kijken.

"Reece, er een grote spin-"

Reece duwde mij van zich af, en sprong tien meters in de lucht. "SPIN? FUCK! HOLY-FUCKING SHIT!"

Vervolgens rukte hij zijn shirt uit, en zwaait er heftig mee in het rond terwijl hij alle scheldwoorden die er bestaan uitschreeuwde.

Ik zat daar nog steeds waar hij mij van zich af duwde, en haalde wat modder van mijn uniform af. Ik lachte stilletjes om die gek die er erg lief uit zag wanneer hij bang was... En natuurlijk tien keer knapper met zijn shirt uit.

Woorden konden niet omschrijven hoe erg ik hem nu wilde zoenen.

~*~